data kanonizacji

14.08.2000

Sobór Biskupów Rosyjskiej Cerkwi Prawosławejwięcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2020.09.24]

funkcja

diakon

wyznanie

Cerkiew prawosławna ORwięcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2014.09.21]

diecezja / prowincja

eparchia OR moskiewska obwodowa, zwana także metropolią krutickąwięcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2020.09.24]
eparchia OR chełmskawięcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2020.09.24]
eparchia OR warszawsko-nadwiślańskawięcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2023.07.16]

data i miejsce
śmierci

03.01.1941

ITŁ AmurŁagsieć obozów pracy niewolniczej GuŁAG
dziś: obw. amurski, Rosja
więcej na
ru.wikipedia.org
[dostęp: 2020.09.24]

alt. daty i miejsca
śmierci

Małaja Niukżawioska
dziś: prawd. nieistniejąca, obw. amurski, Rosja

szczegóły śmierci

przyczyna śmierci

eksterminacja

sprawstwo

Rosjanie

data i miejsce
urodzenia

01.1878

Sahryńdziś: gm. Werbkowice, pow. Hrubieszów, woj. lubelskie, Polska
więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2021.12.18]

szczegóły posługi

inni związani
szczegółami śmierci

KULHAWIECKliknij by wyświetlić biografię Symeon, STEPANIUKKliknij by wyświetlić biografię Jerzy, GUDKOKliknij by wyświetlić biografię Bazyli (bp Ambroży), NIKATOWKliknij by wyświetlić biografię Aleksy, OSTROUMOWKliknij by wyświetlić biografię Michał (bp Serafin), SAWICKIKliknij by wyświetlić biografię Jarosław, SIENKIEWICZKliknij by wyświetlić biografię Aleksy, GAGALUKKliknij by wyświetlić biografię Antoni (abp Onufry), BLUMOWICZKliknij by wyświetlić biografię Jan, SZACHMUĆKliknij by wyświetlić biografię Roman (o. Serafin), PANASIEWICZKliknij by wyświetlić biografię Emilian, MIEDWIEDIUKKliknij by wyświetlić biografię Włodzimierz, SMOLENIECKliknij by wyświetlić biografię Aleksander (abp Arseniusz), MARCENKOKliknij by wyświetlić biografię Aleksander (abp Antoni), BORZAKOWSKIKliknij by wyświetlić biografię Aleksander (abp Agapit), DIERNOWKliknij by wyświetlić biografię Anatol (abp Abrahamiusz)

miejsca zagłady
nazwy obozów
(+ nr więźnia)

ITŁ AmurŁag: Rosyjski ros. Исправи́тельно‑Трудово́й Ла́герь (pl. Poprawczy Obóz Pracy) ITŁ ros. Амурский Железнодорожный (pl. Amurski Kolejowy) — obóz koncentracyjny i niewolniczej pracy przymusowej (w ramach kompleksu Gułag) —z siedzibą w miejscowości Swobodny w obw. amurskim. Założony 20.05.1938, po zamknięciu i podziale obozu koncentracyjnego ITŁ BamŁag. Więźniowie niewolniczo pracowali przy budowie drugiego toru kolejowego trasy Karymskoje‑Woroszyłow (dziś Ussuryjsk), bocznych linii: nr 2 Birobidżan‑Leninskoje, nr 208 Zawitinsk‑Pojarkowo, nr 206 Baranowskij‑Posjet, drugich torów bocznych linii do Tyndy i do Zieja, a także w zakładach obsługi linii kolejowych w Swobodnym, produkcji futer, obróbki drewna, w gospodarstwach rolnych, etc. W szczytowym okresie przetrzymywano w nim ok. 125,000 więźniów: e.g. 125,313 (01.10.1938); 85,221 (01.01.1940); 118,067 (01.05.1940); 50,040 (01.01.1941). Zakończył działalność 30.01.1941, a więźniów przeniesiono do obozów koncentracyjnych ITŁ BurŁag i ITŁ SwobodŁag. (więcej na: ru.wikipedia.orgKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2020.09.24])

ITŁ BamŁag: Rosyjski ros. Исправи́тельно‑Трудово́й Ла́герь (pl. Poprawczy Obóz Pracy) ITŁ ros. Байкало‑Амурский (pl. Bajkalsko‑Amurski) — obóz koncentracyjny i niewolniczej pracy przymusowej (w ramach kompleksu Gułag) —z siedzibą w miejscowości Swobodny w obw. amurskim. Założony 10.11.1932, zarządzany przez zbrodniczą organizację OGPU, a następnie przez ludobójczą rosyjską organizację NKWD. W latach 1934‑1938 dyrektorem był Naftali Frenkel, żydowskiego pochodzenia, uznawany za twórcę systemu wykorzystania niewolniczej pracy przymusowej w ramach Gułagu, który stworzył w czasie wcześniejszej pracy nad kanałem Białomorskim. Więźniowie niewolniczo pracowali przy rozbudowie i zwiększeniu jego przepustowości transsyberyjskiej linii kolejowej (m.in. konstrukcji drugiego toru kolei TransBajkał i Ussuri, budowie 190 km bocznicy Tachtamygda‑Tynda, prace przygotowawcze linii Bajkał‑Amur), obsłudze zakładów i warsztatów, budownictwa cywilnego, przy wycince lasów, przetwarzaniu drewna i w kopalniach, etc. W szczytowym okresie przetrzymywano w nim ok. 200,000 więźniów: e.g. 35,397 (1933); 62,130 (01.01.1934); 153,547 (01.01.1935); 180,067 (01.01.1936); 127,483 (01.01.1937); 200,907 (01.01.1938). Zakończył działalność 22.05.1938, a na jego bazie — na podstawie propozycji wymienionego N. Frenkela — utworzono 6 mniejszych, w tym m.in. ITŁ AmurŁag. (więcej na: ru.wikipedia.orgKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2023.07.16])

Gułag: Akronim Gułag pochodzi od ros. Главное управление исправительно‑трудовых лагерей и колоний (pl. Główny Zarząd Poprawczych Obozów Pracy). Sieć rosyjskich obozów koncentracyjnych niewolniczej pracy przymusowej formalnie założony został decyzją najwyższych władz rosyjskich 27.06.1929. Kontrolę przejęło OGPU, poprzednik ludobójczego NKWD (od 1934) i MGB (od 1946). Poszczególne łagry (obozy) powstawały często w oddalonych, słabo zaludnionych obszarach, na których budowano ważne dla rosyjskiego państwa obiekty przemysłowe lub transportowe. Modelem stała się pierwsza „wielka budowa komunizmu”, czyli Kanał Białomorsko‑Bałtycki (1931‑1932), a za twórcę ukształtowanego tam systemu wykorzystania niewolniczej pracy przymusowej w ramach Gułagu, uznawany jest Naftali Frenkel, żydowskiego pochodzenia, który przeszedł do historii jako autor zasady „Z więźnia musimy wycisnąć wszystko w ciągu pierwszych trzech miesięcy — potem nic nam po nim”. Miał być twórcą, wg Aleksandra Sołżenicyna, tzw. „systemu kotłów”, czyli uzależnienia racji żywnościowych od wypracowania określonej liczby procent normy. W zarządzanym przez niego obozie ITŁ BelBałtŁag ukuto pojęcie ZEK — więzień — i.e. ros. заключенный‑каналоармеец (pl. kanałowy żołnierz), które przyjęło się jako określenie więźnia rosyjskich obozów niewolniczej pracy przymusowej. Jednorazowo w obozach Gułag przetrzymywano do 12 mln więźniów, czyli ok. 5% ludności Rosji. Sołżenicyn w książce „Archipelag GUŁag” szacował, że w Gułag do 1956 uśmiercono ok. 60 mln ludzi. Formalnie rozwiązany 20.01.1960. (więcej na: pl.wikipedia.orgKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2014.05.09])

Wielka Czystka 1937: „Wielki terror” (również «Wielka Czystka», zwana także od nazwiska ówczesnego szefa NKWD „Jeżowszczyzną”) — rosyjska państwowa akcja terroru politycznego, zaplanowana i skierowana przeciw milionom niewinnych ofiar — mniejszościom narodowym, bogatszym chłopom (kułacy), osobom uznanym za przeciwników politycznych, oficerom armii, której największe nasilenie miało miejsce od 09.1936 do 08.1938. Szczytowy punkt osiągnęła poczynając od lata 1937, gdy do Kodeksu Karnego wprowadzono art. 58‑14 o „kontrrewolucyjnym sabotażu”, co stało u podstaw „legalizacji” mordów, i 02.07.1937, gdy najwyższe władze Rosji, pod przywództwem Józefa Stalina, wydały dekret o rozpoczęciu akcji przeciw kułakom. Następnie wydano szerego rozkazów wykonawczych NKWD, w tym Nr 00439 z 25.07.1937, rozpoczynający likwidację 25,000‑42,000 Niemców żyjących Rosji (głównie tzw. Niemców nadwołżańskich); Nr 00447 z 30.07.1937 rozpoczynający likwidację „elementów antyrosyjskich”, oraz 00485[2] z 11.08.1937 nakazujący mord 139,835 osób narodowości polskiej (ta ostatnia była największą operacją tego typu — objęła 12.5% wszystkich zamordowanych podczas «Wielkiej Czystki», podczas gdy Polacy stanowili 0.4% populacji). Więzionych w obozach koncentracyjnych na Wyspach Sołowieckich, wyspie Anzer czy obozie koncentracyjnym ITŁ BelBałtŁag polskich kapłanów Rosjanie latem 1937 przenieśli do więziennych cel (część w Sankt Petersburgu). Następnie w kilku odrębnych, kapturowych, bandyckich procesach prowadzonych przez tzw. «Trojkę NKWD» (m.in. 09.10.1937, 25.11.1937) wszystkich skazali na karę śmierci i zamordowali w zbiorowych mordach. Strzałami w tył głowy pozbawiono ich życia albo w więzieniu w Sankt Petersburgu, albo bezpośrednio na miejscach pochówku, m.in. w Sandarmoch, czy Lewaszowskim Pustkowiu k. Leningradu, gdzie ich ciała wrzucono do zbiorowych dołów. Innych kapłanów aresztowany w miejscach, gdzie posługali, a następnie mordowano w okolicznych centralach NKWD (np. w Mińsku na Białorusi), po równie ludobójczych procesach przeprowadzanych przez wspomniany sąd kapturowy «Trojka NKWD».

źródła

osobowe:
azbyka.ruKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2020.09.24], www.bu.kul.plKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2020.09.24], azbyka.ruKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2020.09.24]
bibliograficzne:
„Hierachia, kler i pracownicy Kościoła Prawosławnego w XIX‑XXI wieku w granicach II Rzeczypospolitej i Polski powojennej”, ks. Grzegorz Sosna, m. Antonina Troc-Sosna, Warszawa–Bielsk Podlaski 2017