Rzymskokatolicka Parafia
pw. św. Zygmunta
05-507 Słomczyn
ul. Wiślana 85
dekanat konstanciński
archidiecezja warszawska
pełna lista:
wyświetlKliknij by wyświetlić pełną listę
przeszukujKliknij by wyświetlić listę z selekcją kategorii
displayClick to display full list in English
searchClick to display selectable list in English
Martyrologium duchowieństwa — Polska
XX w. (lata 1914 – 1989)
dane osobowe
nazwisko
SKOREL
imiona
Józef
funkcja
kapłan diecezjalny
wyznanie
Kościół łaciński (rzymskokatolicki) RKwięcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2014.09.21]
diecezja / prowincja
diecezja pińskawięcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2013.05.19]
diecezja mińskawięcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2013.05.19]
archidiecezja mohylewskawięcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2013.06.23]
ordynariat polowy Wojska Polskiego RKwięcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2014.12.20]
akademickie wyróżnienia
magister świętej teologii
honorowe wyróżnienia
Order Wojenny Virtuti Militari — Srebrny (V klasy)więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2019.10.13]
Krzyż Kampanii Wrześniowejwięcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2023.11.24]
„Krzyż Niepodległości”więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2019.02.02]
Złoty „Krzyż Zasługi”więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2021.12.19]
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2019.10.13]
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległościwięcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2019.10.13]
Brązowy Medal „Za Długoletnią Służbę”więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2020.05.25]
data i miejsce
śmierci
04.1940
NKWD Twersiedziba przy ul. Sowieckiej 4
dziś: Twerski Instytut Medyczny, obw. twerski, Rosja
więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2021.12.19]
alt. daty i miejsca
śmierci
29.04.1940, 30.04.1940, 01.05.1940
szczegóły śmierci
W 05.1918 — w czasie I wojny światowej, po zamknięciu Cesarskiej Rzymskokatolickiej Akademii Duchownej w Sankt Petersburgu, w której studiował, przez bolszewików, którzy w 11.1917, wspomagani i finansowani przez Niemców, dokonali zamachu stanu i przejęli władzę w Rosji, i po separatystycznym rozejmie pokojowym zawartym przez Państwa Centralne (Niemcy i Austro–Węgry) i bolszewików w Brześciu 03.03.1918 — został wysłany do Bobrujska. Przyjechał tam prawd. w czasie (bądź tuż po) rozbrajania przez Niemców — na podstawie umowy w Brześciu Niemcy przejęli kontrolę m.in. nad wschodnią Białorusią — stacjonującego w Bobrujsku 1. Korpusu Polskiego pod dowództwem gen. Józefa Dowbor–Muśnickiego. Korpus sformowany został w 1917 jako jednostka Armii Rosyjskiej, ale po bolszewickim puczu, wobec odmowy zaopatrywania przez bolszewików, opanował 03.02.1918 Bobrujsk i próbował doprowadzić do uznania go jako odrębnego wojska polskiego przez Niemców. Ci wszelako zdecydowali o rozwiązaniu Korpusu, do czego doszło 21.05.1918. Gdy zostawał więc prefektem polskiej młodzieży szkolnej w Bobrujsku miasto znajdowało się w rękach niemieckich. Ale w 11.1918 klęską Państw Centralnych zakończyła się I wojna światowa i do Bobrujska wkroczyli bolszewicy. Wszedł wówczas w kontakt z działaczami konspiracyjnej Polskiej Organizacji Wojskowej POW. Jego mieszkanie stało się punktem łącznikowym dla kurierów POW. W nocy 16‐17.07.1919, po siódmej z rzędu rewizji, aresztowany przez agentów rosyjskiej zbrodniczej organizacji Czeka. „W lipcu 1919 […] został uwięziony przez czekistów za współudział w akcji Fedorowiczów, którzy przechowywali broń i amunicję, otrzymaną z 1. Korpusu Polskiego i prowadzili akcję dywersyjną na tyłach bolszewickich” — napisano we wniosku na Krzyż Niepodległości. Przesłuchiwany przez samego szefa Czeka, zbrodniczego Feliksa Dzierżyńskiego. Źródła podają, iż został po trzech tygodniach zwolniony, ale we wspomnianym wniosku na Krzyż Niepodległości napisano „szczęśliwie ocalony”, być może więc został uwolniony przez Wojsko Polskie, które do Bobrujska wkroczyło 28.08.1919, w czasie ofensywy rozpoczętej 08.08.1919, mającej oprzeć polskie rubieże obronne w wojnie polsko–rosyjskiej 1919‐1921 na linii rzeki Berezyny.
29.09.1919 wstąpił do Wojska Polskiego. Został kapelanem 2. Pułku Piechoty Legionów, który stacjonowała wówczas w okolicy Borysowa, ok. 140 na północ od Bobrujska, nad Berezyną, posługując w „szpitalu epidemicznym”. Broniąc polskich pozycji Pułk brał udział w starciach z Rosjanami — m.in. wsławił się 17.10.1919 wypadem na wieś Kobylszczyna na wschodnim brzegu Berezyny, zdobywając sporo rosyjskiego uzbrojenia i wyposażenia. 12.01.1920 został mianowany kapelanem Białostockiego Pułku Strzelców, który stacjonował w tej samej okolicy. Dwa 14‐24.01.1920 wszelako Białostoski Pułk został przetransferowany do Oran na Litwie obsadzając polsko–litewską linię demarkacyjną. Wobec wrogiej wobec Polski postawy Litwy pełnił służbę w okolicach Sejn, Suwałek, a później Szyrwint. 20.04.1920 został mianowany kapelanem twierdzy Brześć nad Bugiem. 14.08.1920 — po zajęciu Brześcia przez Rosjan w trakcie bitwy o Brześć 30.07‐02.08.1920, na samym początku wielkiej Bitwy Warszawskiej (zwanej „Cudem nad Wisłą”), w której Rosjanie ponieśli klęskę i która zdecydowała o losach całej wojny polsko–rosyjskiej — został kapelanem Szpitala Okręgowego w Grudziądzu.
Po niemieckiej i rosyjskiej inwazji Polski w 09.1939 i rozpoczęciu II wojny światowej, uczestnik obrony Warszawy jako kapelan Szpitala Ujazdowskiego.
Przed kapitulacją Warszawy ewakuowany na wschód — prawd. już 06.09.1939, wraz z władzami państwowymi i wojskowymi (w tym personelem Dowództwa Okręgu Korpusu DOK Nr I Warszawa, z którym był związany).
Dotarł na tereny zajęte przez Rosjan i tam aresztowany przez Rosjan 25.09.1939 w nieznanych okolicznościach.
Uwięziony w obozie koncentracyjnym KŁW Kozielsk w Kozielsku.
23‐24.12.1939, w gronie 41 polskich jeńców, w tym 9 kapelanów, przetransportowany do więzienia Butyrki w Moskwie.
Stamtąd już 29.12.1939 przewieziony do obozu koncentracyjnego KŁW Ostaszków w Ostaszkowie.
Z KŁW Ostaszków wywieziony — jego nazwisko znajduje się na liście wywozowej NKWD nr 051/2 sporządzonej 27.04.1940, pozycja 15 (sprawa nr 5773), z nakazem przekazania do dyspozycji szefa Zarządu NKWD w Twerze — prawd. w 04.1940 (data dzienna nie jest znana, ale sądząc po dacie opracowania listy wywozowej miało to miejsce — jak w innych znanych przypadkach — wkróce potem) do miejsca straceń w Twerze i zamordowany.
Decyzją Ministra Obrony Narodowej nr 439/MON z 05.10.2007 awansowany pośmiertnie do stopnia podpułkownika.
numery obozowe
5773 (KŁW OstaszkówKliknij by przejść do opisu)
przyczyna śmierci
zbiorowy mord
sprawstwo
Rosjanie
miejsca i wydarzenia
NKWD TwerKliknij by przejść do opisu, «Ludobójstwo katyńskie 1940»Kliknij by przejść do opisu, KŁW OstaszkówKliknij by przejść do opisu, Moskwa (Butyrki)Kliknij by przejść do opisu, KŁW KozielskKliknij by przejść do opisu, Warszawa (czarny poniedziałek)Kliknij by przejść do opisu, Ribbentrop‐MołotowKliknij by przejść do opisu, Encykliki Piusa XIKliknij by przejść do opisu, Wojna polsko‐rosyjska 1919‐1921Kliknij by przejść do opisu
data i miejsce
urodzenia
12.06.1893
Nowogródekdziś: rej. Nowogródek, obw. Grodno, Białoruś
więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2021.07.04]
alt. daty i miejsca
urodzenia
08.05.1893, 01.06.1893
rodzice
SKOREL Aleksander
🞲 ?, ? — 🕆 ?, ?
ORLICKA Maria
🞲 ?, ? — 🕆 ?, ?
prezbiterat (święcenia)
ordynacja
15.04.1916
Sankt Petersburgdziś: Sankt Petersburg miasto, Rosja
więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2020.07.31]
szczegóły posługi
04.02.1934
starszy kapelan wojskowy RK — Wojsko Polskie — awans: zarządzeniem Prezydenta RP z 04.02.1934, ze starszeństwem od 01.01.1934 i 7. lokatą wśród wojskowego duchowieństwa rzymskokatolickiego, w randze majora
1922 – 1939
kapelan wojskowy RK — Warszawadziś: pow. Warszawa miasto, woj. mazowieckie, Polska
więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2021.12.19] ⋄ 1. Wojskowy Szpital Okręgowy (od 1927 im. marszałka Józefa Piłsudskiego), Okręg Korpusu OK Nr I Warszawa, Wojsko Polskie — także: promotor sprawiedliwości w Sądzie Biskupa Polowego Wojska Polskiego (1927‐1932), kapelan Centrum Wyszkolenia Sanitarnego, w którego skład wchodziła, oprócz jego szpitala, Szkoła Podchorążych Sanitarnych (od 1930), alumn i absolwent Państwowego Instytut Nauczycielskiego, kapelan i wykładowca etyki w Wyższej Szkole Inżynierii (od 1936)
1922 – 1924
student — Warszawadziś: pow. Warszawa miasto, woj. mazowieckie, Polska
więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2021.12.19] ⋄ Wydział Teologii Katolickiej, Uniwersytet Warszawski [i.e. Uniwersytet Warszawski (od 1945) / Uniwersytet w konspiracji (1939‐1945) / Uniwersytet im. Józefa Piłsudskiego (1935‐1939) / Uniwersytet Warszawski (1915‐1935) / Cesarski Uniwersytet Warszawski (1870‐1915)] — podyplomowe studia specjalistyczne, uwieńczone 17.02.1925 tytułem Magistra Świętej Teologii
1921 – 1922
kapelan wojskowy RK — Grudziądzdziś: pow. Grudziądz miasto, woj. kujawsko‐pomorskie, Polska
więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2020.07.31] ⋄ 8. Wojskowy Szpital Okręgowy (do 1921 Szpital Garnizonowy Nr 1), Dowództwo Okręgu Korpusu DOK Nr VIII Toruń, Wojsko Polskie — także: kapelan Obozu Szkół Podoficerskich (w tym Centralnej Szkoły Jazdy i Szkoły Żandarmerii Wojskowej)
1919 – 1921
kapelan wojskowy RK — Wojsko Polskie — w czasie wojny polsko–rosyjskiej 1919‐1921 kapelan 2. Pułku Piechoty Legionów (od 25.09.1919), Białostockiego Pułku Strzelców w składzie IV Brygady 1. Dywizji Litewsko–Białoruskiej (od 12.01.1920), Twierdzy Brześć Litewski (od 20.04.1920), Szpitala Garnizonowego Nr 1 w Grudziądzu (od 14.08.1920)
od 25.09.1919
kapelan wojskowy RK — Wojsko Polskie — służby stałej; 16.12.1921 zatwierdzenie: dekretem L. 3448 Wodza Naczelnego, zweryfikowany ze starszeństwem z 01.04.1920 i 51. lokatą wśród kapelanów wojskowych wyznania rzymskokatolickiego, w randze kapitana
1918 – 1919
prefekt — Bobrujskdziś: rej. Bobrujsk, obw. Mohylew, Białoruś
więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2020.07.31] ⋄ parafia RK pw. Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny ⋄ dekanat RK Bobrujskdziś: rej. Bobrujsk, obw. Mohylew, Białoruś
więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2020.07.31]
1916 – 1918
student — Sankt Petersburgdziś: Sankt Petersburg miasto, Rosja
więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2020.07.31] ⋄ filozofia i teologia, Cesarska Rzymskokatolicka Akademia Duchowna (1842‐1918) — podyplomowe studia specjalistyczne, niedokończone w związku z zawieszeniem działalności Akademii przez bolszewików
1911 – 1916
student — Sankt Petersburgdziś: Sankt Petersburg miasto, Rosja
więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2020.07.31] ⋄ filozofia i teologia, Metropolitalne Seminarium Duchowne
uwagi
W czasie akcji zbierania funduszy na odnowę Wawelu w Krakowie, w wawelskim murze oporowym umieszczano „cegiełki” — kamienne kamienne upamiętniające ofiarodawców. Na jednej z nich, nr 3817 z 1921‐1922, można przeczytać „Ku uczczeniu bohaterów Bobrujska śp.
Wiktora Godlewskiego, Sergiusza i Piotra Fedorowiczów, Władysława Zbieranowskiego — Młodzież Bobrujska”.
inni związani
szczegółami śmierci
DUBIELKliknij by wyświetlić biogram Aleksander, JANASKliknij by wyświetlić biogram Mieczysław, KACPRZAKKliknij by wyświetlić biogram Józef, MARCOŃKliknij by wyświetlić biogram Mieczysław, MASŁOŃKliknij by wyświetlić biogram Władysław, MIKUCZEWSKIKliknij by wyświetlić biogram Józef, MIODUSZEWSKIKliknij by wyświetlić biogram Jan, NOWAKKliknij by wyświetlić biogram Edmund, OCHABKliknij by wyświetlić biogram Włodzimierz, PASZKOKliknij by wyświetlić biogram Ryszard, ROMANOWSKIKliknij by wyświetlić biogram Wiktor, SZWEDKliknij by wyświetlić biogram Bronisław, WOJTYNIAKKliknij by wyświetlić biogram Czesław, ZAKRZEWSKIKliknij by wyświetlić biogram Franciszek
miejsca i wydarzenia
opisy
NKWD Twer: W dniach 04.04‐22.05.1940 roku Rosjanie rozstrzelali w siedzibie NKWD przy ul. Sowieckiej 4 (obecnie Twerski Instytut Medyczny) w Twerze ok. 6,314 polskich jeńców wojennych z obozu koncentracyjnego KŁW Ostaszków w Ostaszkowie. Ludobójstwo to było realizacją decyzji rosyjskich władz komunazistowskich — Biura Politycznego rosyjskiej partii komunazistowskiej — z 05.03.1940 o eksterminacji dziesiątków tysięcy polskiej inteligencji i wojskowych, przetrzymywanych w rosyjskich obozach utworzonych po niemiecko‐rosyjskiej umowie Ribbentrop‐Mołotow i zaborze przez Rosjan połowy Polski z 1939, zwanego «ludobójstwem katyńskim». Po formalnym „wyroku” Specjalne Kolegium NKWD w Moskwie, i.e. ludobójczy rosyjski sąd kapturowy zwany «Trojka NKWD», wysyłał do NKWD w Twerze kolejne listy dyspozycyjne — było ich ok. 60 — zawierające dane osób mających być zamordowanymi. Jeńców nocami przywożono — trasa z Ostaszkowa do Tweru to ok. 190 km — do siedziby NKWD, w piwnicznym pomieszczeniu zwanym „pokojem leninowskim” identyfikowano, skuwano, przeprowadzano do innego pomieszczenia piwnicznego z drzwiami obitymi wojłokiem, po czym pojedynczo, strzałem w tył głowy z niemieckiego pistoletu Walther P38, mordowano. Zwłoki wrzucano następnie do zbiorowych dołów śmierci w lesie w pobliżu miejscowości Miednoje, na terenie ośrodka letniskowego NKWD, i zasypywano koparką. (więcej na: pl.wikipedia.orgKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2012.11.23], pl.wikipedia.orgKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2012.11.23])
«Ludobójstwo katyńskie 1940»: 05.03.1940 rosyjskie władze komunazistowskie — Biuro Polityczne rosyjskiej partii komunazistowskiej z Józefem Stalinem na czele — podjęło formalną, tajną decyzję nr P13/144 o eksterminacji dziesiątków tysięcy polskiej inteligencji i wojskowych, „zdeklarowanych i nie rokujących nadziei poprawy wrogów władzy rosyjskiej”, przetrzymywanych w rosyjskich obozach, w konsekwencji niemiecko‐rosyjskiej umowy Ribbentrop‐Mołotow, najazdu na Polskę i zaboru połowy Polski w 09.1939, i rozpoczęcia II wojny światowej. Decyzję „sankcjonowały” wyroki Kolegium Specjalnego NKWD, i.e. ludobójczego rosyjskiego sądu kapturowego «Trojka NKWD» w Moskwie. Realizację na Ukrainie i Białorusi umożliwił rozkaz nr 00350 z 22.03.1940 szefa NKWD, Ławrentija Berii, o „rozładowaniu więzień NKWD”, i.e. przewiezieniu z kilku więzień na Ukrainie i Białorusi do więzień centralnych, e.g. w Kijowie czy Mińsku. Ludobójcza «Trojka NKWD», po wydaniu wyroków, rozsyłała też do lokalnych jednostek NKWD, listy dyspozycyjne NKWD — i.e. listy skazańców — każdej przeciętnie zawierającej przeciętnie ok. 100 nazwisk. Listy imienne znane są — dają się odtworzyć — dla osób przetrzymywany w obozach KŁW Kozielsk i KŁW Ostaszków, ale już nie dla KŁW Starobielsk, znane dla ofiar z więzień ukraińskich, ale już nie białoruskich. Nie wiadomo nawet dokładnie, ile list było, głównie dlatego, iż nieznana jest ich ilość skierowana do NKWD na Białorusi. 03.03.1959 Aleksander Szelepin, ówczesny szef rosyjskiego KGB, tak to opisał w ręcznej notatce: „W Komitecie Bezpieczeństwa Państwowego przy Radzie Ministrów Rosji od 1940 przechowywane są akta ewidencyjne i inne materiały dotyczące rozstrzelanych w tymże roku jeńców i internowanych oficerów, żandarmów, policjantów, etc., osób z byłej burżuazyjnej Polski. Ogółem na podstawie decyzji trójki specjalnej NKWD ZSRR rozstrzelanych zostało 21,857 osób, z których: w Lesie Katyńskim (obwód smoleński) 4,421 osób, z obozu starobielskiego w pobliżu Charkowa 3,820 osób, z ostaszkowskiego obozu (obwód kaliniński) 6,311 osób, i 7,305 osób w innych obozach i więzieniach Zachodniej Ukrainy i Zachodniej Białorusi. Cała operacja likwidacji wymienionych osób prowadzona była na podstawie Uchwały KC KPZR z 05.03.1940”. Szef NKWD rekomendował wówczas przywódcy rosyjskiemu, Nikicie Chruszczowowi, zniszczenie wszystkich akt osobowych rozstrzelanych w 1940, ale zachowanie protokołów posiedzeń «Trojki NKWD» i potwierdzeń wykonania decyzji«Trojki NKWD». Do notatki dołączony był jednozdaniowy projekt uchwały. Nie wiadomo, czy uchwała została zaakceptowana i czy teczki zniszczono. Nie są znane także wspomniane protokoły i potwierdzenia «Trojki NKWD». Istnieją przesłanki — cztery tzw. „metodyczne konferencje NKWD‐Gestapo” w 1939‐1940: w Brześciu nad Bugiem, Przemyślu, Zakopanem i Krakowie — o ścisłej współpracy Rosjan i Niemców w całkowitej eksterminacji narodu polskiego, a w szczególności polskich elit — co zatwierdzone zostało prawd. podczas spotkania socjalistycznych przywódców Niemiec, Heinricha Himmlera, i Rosji, Ławrientija Berii, w pałacyku myśliwskim Niemca, Hermanna Göringa, w Romintach w Puszczy Rominckiej w Prusach Wschodnich. (więcej na: pl.wikipedia.orgKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2023.12.15])
KŁW Ostaszków: Rosyjski ros. Концентрационный Лагерь для Военнопленных (pl. Jeniecki Obóz Koncentracyjny) KŁW, zarządzany przez ludobójczą rosyjską organizację NKWD, dla Polaków aresztowanych po najeździe w 1939, fukcjonujący w latach 1939‐1940 w Ostaszkowie — w rzeczywistości na oddalonych ok. 11 km Ostaszkowa wysepkach Stołobnyj oraz półwyspie Swietlica na jeziorze Seliger, w byłym prawosławnym monasterze, Pustelni Niłowo‐Stołobieńskiej, zrabowanym i zamkniętym przez rosyjskich bolszewików w 1928. W 04.1940 przetrzymywano w nim 6,570 osób (w 04.1940, w 11.1940 — 8397), z których ok. 6,300 została następnie — w ramach realizacji decyzji rosyjskich władz o eksterminacji dziesiątków tysięcy polskiej inteligencji i wojskowych — zamordowana w Twerze. Wśród ofiar byli m.in. funkcjonariusze polskiej Policji Państwowej, Korpusu Ochrony Pogranicza KOP, Żandarmerii Wojskowej, Służby Więziennej, oficerowie i żołnierze Wojska Polskiego, oficerowie wywiadu i kontrwywiadu Oddziału II Sztabu Głównego, księża, pracownicy sądownictwa, straży pożarnej, leśnicy oraz osadnicy wojskowi ze wschodniej części II Rzeczypospolitej. Na innej wyspie jeziora Seliger, Gorodomla, w latach 1946‐1953 Rosjanie przetrzymywali grupę niemieckich specjalistów z zespołu Wernhera von Brauna, którzy pod kierunkiem Siergieja Korolowa, pracowali nad rosyjskim rakietami. (więcej na: pl.wikipedia.orgKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2012.11.23])
Moskwa (Butyrki): Przejściowe i śledcze. ciężkie więzienie w Moskwie — dla tzw. więźniów politycznych — w którym Rosjanie przetrzymywali i zamordowali tysiące Polaków. Założone prawd. w XVII w. W XIX w. przetrzymywano w nim wielu Polaków — uczestników powstań narodowych (1831 i 1863). W czasach komunizmu miejsce internowania politycznych więźniów, głównie przed wysłaniem do rosyjskich obozów pracy niewolniczej Gułag. W 1937‐8, podczas wielkich prześladowań, jednorazowo w więzieniu przetrzymywano do 20,000 ofiar (ok. 170 na celę). Tysiące zostało zamordowanych. (więcej na: pl.wikipedia.orgKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2014.05.09])
KŁW Kozielsk: Rosyjski ros. Концентрационный Лагерь для Военнопленных (pl. Jeniecki Obóz Koncentracyjny) KŁW, zarządzany przez ludobójczą rosyjską organizację NKWD, dla Polaków aresztowanych po najeździe w 1939, fukcjonujący w latach 1939‐1940 w Kozielsku — na terenie XVIII wiecznego prawosławnego Stauropigialnego Optyńskiego Monasteru pw. Wprowadzenia Matki Bożej do Świątyni, zamkniętego i zrabowanego przez rosyjskich bolszewików w 1923. W 04.1940 przetrzymywano w nim ok. 4,594 osoby, którzy zostali następnie — w ramach realizacji decyzji rosyjskich władz o eksterminacji dziesiątków tysięcy polskiej inteligencji i wojskowych — zamordowani w Katyniu. Wśród jeńców był jeden kontradmirał Polskiej Marynarki Wojennej, czterech generałów, ok. 100 pułkowników i podpułkowników, ok. 300 majorów i ok. 1000 kapitanów i rotmistrzów Wojska Polskiego. Ok. połowy stanowili oficerowie rezerwy, wśród których było m.in. 21 profesorów, docentów i wykładowców szkół wyższych, ponad 300 lekarzy, kilkuset prawników, kilkuset inżynierów, kilkuset nauczycieli i wielu literatów, dziennikarzy i publicystów. Była też jedna kobieta, ppor. pilot Janina Lewandowska. (więcej na: pl.wikipedia.orgKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2012.11.23])
Warszawa (czarny poniedziałek): Niemieckie niem. Luftwaffe (pl. Siły Powietrzne) pierwsze naloty na Warszawę — atakując m.in. warszawskie osiedla mieszkaniowe — zrealizowała już pierwszego dnia wojny, 01.09.1939. Pierwszy wielki niemiecki szturm na stolicę 08.09.1939 został odparty. 17.09.1939 na miasto spadło ponad 5,000 pocisków artyleryjskich i bomb lotniczych. 22.09.1939 zamknął się wokół Warszawy niemiecki pierścień okrążenia. 25.09.1939 od 7:00 do wieczora ponad 400 niemieckich bombowców dokonywało nieustannych nalotów na Warszawę. Zrzucono prawie 630 ton bomb, zapalających i burzących. W mieście wybuchło ok. 200 pożarów. Nie oszczędzano publicznych budynków, w tym szpitali wyraźnie na dachach oznaczonych symbolami Czerwonego Krzyża (nawet specjalnie je brano na cel). Zbombardowany został m.in. szpital pw. Świętego Ducha, powodując prawie 700 ofiar śmiertelnych wsród pacjentów i personelu (zginęło m.in. 20 sióstr szarytek). Razem w czasie owych dywanowych nalotów, zwanych „czarnym” albo „lanym poniedziałkiem”, zginęło ok. 10,000 osób, 35,000 zostało rannych, w znaczącej większości cywilnych. Nalot był niezgodny z konwencją haską i należy go uznać za zbrodnię wojenną. (więcej na: pl.wikipedia.orgKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2015.04.18])
Ribbentrop‐Mołotow: Ludobójczy rosyjsko‐niemiecki pakt przyjaźni między przywódcą rosyjskim Józefem Stalinem i niemieckim Adolfem Hitlerem, podpisany 23.08.1939 w Moskwie przez ministrów spraw zagranicznych Rosji — Wiaczesława Mołotowa — i Niemiec — Joachima von Ribbentropa — który sankcjonował i był bezpośrednią przyczyną niemieckiego i rosyjskiego najazdu na Polskę i rozpoczęcia II wojny światowej w 09.1939. W sensie politycznym pakt był próbą przywrócenia status quo ante sprzed 1914, z jednym wyjątkiem, a mianowicie „handlową” wymianą tzw. „Królestwa Polskiego”, wchodzącego w 1914 w skład Imperium Rosyjskiego, na Galicję Wschodnią (dzisiejszą zachodnią Ukrainę), w 1914 należącą do Imperium Austro‐Węgierskiego. Galicję, ze Lwowem, mieli przejąć Rosjanie, „Królestwo Polskie” — pod nazwą Generalnego Gubernatorstwa — Niemcy. Wybuchła w rezultacie „wojna była jedną z największych w historii klęsk i dramatów ludzkości, bo dwie ateistyczne i antychrześcijańskie ideologie: narodowego i międzynarodowego socjalizmu, odrzuciły Boga i Jego piąte przykazanie Dekalogu: Nie zabijaj!” (abp Stanisław Gądecki, 01.09.2019). Ustalenia paktu — wsparte zdradą formalnych sojuszników Polski, Francji i Niemiec, które 12.09.1939 na wspólnej konferencji w Abbeville, zdecydowały o nieudzielaniu pomocy zaatakowanej Polsce i niepodejmowaniu działań zbrojnych wobec Niemiec (co było złamaniem zobowiązań traktatowych z Polską) — zostały sprecyzowane 28.09.1939 w traktacie „o granicach i przyjaźni Niemcy‐Rosja”, podpisanym przez tych samych zbrodniarzy. Jednym z jego ustaleń było podzielenie się strefami wpływów w środkowej i wschodniej Europie oraz IV rozbiór Polski. W jednym z tajnych aneksów zapisano: „Obie strony nie będą tolerować na swych terytoriach jakiejkolwiek polskiej propagandy, która dotyczy terytoriów drugiej strony. Będą one tłumić na swych terytoriach wszelkie zaczątki takiej propagandy i informować się wzajemnie w odniesieniu do odpowiednich środków w tym celu”. Skutkiem porozumień była seria spotkań między ludobójczymi organizacjami — niemieckim Gestapo i rosyjskim NKWD, na których dyskutowano koordynację wysiłków w celu eksterminacji polskiej inteligencji i warstw przywódczych (w Niemczech zwane «Intelligenzaktion», w Rosji przyjęła formę zbrodni katyńskiej). Skutkiem porozumień była śmierć setek tysięcy polskiej inteligencji, w tym tysięcy przedstawianych kapłanów, i dziesiątków milionów zwykłych ludzi. Skutki tej rosyjsko‐niemieckiej umowy trwały do 1989, a i dziś są odczuwalne. (więcej na: pl.wikipedia.orgKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2015.09.30])
Encykliki Piusa XI: Wobec powstania w Europie dwóch systemów totalitarnych, które zdawały się ze sobą konkurować, acz więcej było między nimi podobieństw niż sprzeczności, papież Pius XI wydał w 03.1937 (w ciągu 5 dni) dwie encykliki. W wydanej 14.03.1938 „Mit brennender Sorge” (pl. „Z palącą troską”) potępił narodowy socjalizm panujący w Niemczech. Pisał: „Kto idąc za wierzeniami starogermańsko — przedchrześcijańskimi, na miejsce Boga osobowego stawia różne nieosobowe fatum, ten przeczy mądrości Bożej i Opatrzności […], kto wynosi ponad skalę wartości ziemskie: rasę albo naród, albo państwo, albo ustrój państwa, przedstawicieli władzy państwowej albo inne podstawowe wartości ludzkiej społeczności, […] i czyni z nich najwyższą normę wszelkich wartości, także religijnych, i oddaje się im bałwochwalczo, ten […] daleki jest od prawdziwej wiary w Boga i od światopoglądu odpowiadającego takiej wierze”. 19.03.1937 wydał „Divini Redemptoris” (pl. „Boski Odkupiciel”), w której poddał krytyce komunizm rosyjski, materializm dialektyczny i teorię walki klas. Pisał: „Komunizm pozbawia człowieka wolności, a więc duchowej podstawy wszelkich norm życiowych. Odbiera osobie ludzkiej całą jej godność i wszelkie moralne oparcie, z którego pomocą mogłaby się przeciwstawić naporowi ślepych namiętności […] To nowa ewangelia, którą bolszewicki i bezbożny komunizm głosi jako orędzie zbawienia i odkupienia ludzkości”… Pius XI domagał się poddania stanowionego prawa ludzkiego naturalnemu prawu Bożemu, zalecał wcielanie w życie ideału państwa i społeczeństwa chrześcijańskiego, i wzywał katolików do oporu. Dwa lata później narodowo socjalistyczne Niemcy i komunistyczna Rosja porozumiały się i wywołały II wojnę światową. (więcej na: pl.wikipedia.orgKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2023.05.28], pl.wikipedia.orgKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2023.05.28])
Wojna polsko‐rosyjska 1919‐1921: Wojna o niepodległość i granice Rzeczpospolitej. Polska odzyskała niepodległość w 1918, ale o granice musiała walczyć z dawnymi potęgami imperialnymi, w szczególności z Rosją. Rosja planowała wzniecenie rewolucji bolszewickiej w krajach zachodu Europy, co stało się przyczyną rozpętania przez nią w 1920 wojny przeciw Polsce. Pokonana został w bitwie warszawskiej, zwanej „cudem nad Wisłą” (jednej z 10 najważniejszych bitew w historii świata, według niektórych historyków), w 08.1920, dzięki której Polska odzyskała część ziem utraconych w ramach rozbiorów Polski w XVIII w., a Europa ocalona została przed ludobójczym komunizmem. (więcej na: pl.wikipedia.orgKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2014.12.20])
źródła
osobowe:
www.bochenia.plKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2017.01.21], www.katedrapolowa.plKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2014.05.09], kapelanikatynscy.plKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2023.01.13], episkopat.plKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2019.10.13]
bibliograficzne:
„Leksykon duchowieństwa polskiego represjonowanego w ZSRS 1939‐1988”, Roman Dzwonkowski, SAC, wyd. Towarzystwo Naukowe KUL, 2003, Lublin
pierwotnych (oryginalnych) zdjęć:
episkopat.plKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2019.10.13], kapelanikatynscy.plKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2023.01.13], polesie.orgKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2020.07.31], www.moremaiorum.plKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2018.09.02], katedrapolowa.plKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2017.01.21], radio.lublin.plKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2022.05.23], ofm.krakow.plKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2022.05.23], www.katedrapolowa.plKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2014.01.16], ipn.gov.plKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2019.02.02]
Jeśli na Pana/Pani urządzeniu działa klient programu pocztowego — taki jak Mozilla Thunderbird, Windows Mail czy Microsoft Outlook, opisanych m.in. w WikipediiPatrz:
pl.wikipedia.org — proszę spróbować wybierając link poniżej:
LIST do KUSTOSZA/ADMINISTRATORAKliknij i spróbuj wywołać własnego klienta poczty E–majlowej
Jeśli natomiast Pan/Pani nie posiada takowego klienta na swoim urządzeniu lub powyższy link nie jest aktywny proszę wysłać Emajl do Kustosza/Administratora za pomocą używanego przez Pana/Panią konta — w stosowanym programie do wysyłania korespondencji — na poniższy adres:
jako temat podając:
MARTYROLOGIUM: SKOREL Józef
Powrót do przeglądania życiorysu:
Kliknij by powrócić do życiorysu