Pod koniec I wojny światowej, 16.10.1918 cesarz Austrii, Karol I wydał manifest niem. Völkermanifest — „Do Moich wiernych Austriackich ludów” — zapowiadający przekształcenie Austro–Węgier w państwo federalne. Nie tylko nie zapobiegło to rozpadowi Cesarstwa, ale wręcz przyspieszyło go. Palącą stała się kwestia cesarskiej prowincji i kraju koronnego niem. Königreich Galizien und Lodomerien (pl. Królestwo Galicji i Lodomerii), która przekształciła się w otwarty konflikt polsko–ukraiński. Pierwsi zaatakowali Ukraińcy — nieznacznie przewyższający liczbą ludności osoby narodowości polskiej, szczególnie na wsiach, podczas gdy w miastach znacznie przeważali Polacy — którzy już 01.11.1918 ogłosili o powstaniu Zachodnioukraińskiej Republiki Ludowej ZURL i jednocześnie zaatakowali stolicę Galicji Wschodniej, Lwów. Rozpoczęła się wojna polsko–ukraińska 1918‐1919.

Lwowa nie udało się Ukraińcom zdobyć i rozpoczęło się trwające w zasadzie do 22.05.1919 oblężenie miasta. Wprawdzie 22.11.1918 Ukraińcy zostali wypchnięci z samego miasta, ale nadal oblegali je z trzech stron — tylko od zachodu istniał korytarz, którym Polska dostarczała pomocy mieszkańcom Lwowa i jego obrońcom.

Filialna wieś Pustomyty, w której posługiwał jako wikariusz–ekspozyt, ok. 17 km na południowy zachód od centrum Lwowa, zajęta została przez oblegających Lwów Ukraińców.

Został z niej wyrzucony — wraz ze swoim starym, 77‐letnim ojcem — i zmuszony do przeniesienia ok. 8 km na południe, do parafialnego Szczerca, gdzie schronił się na plebanii.

14.05.1919 rozpoczęła się, na całym froncie walk polsko–ukraińskich, polska ofensywa pod dowództwem gen. Józefa Hallera.

Wówczas, w ostatnich dniach ukraińskiej kontroli nad Szczercem, został przez Ukraińców porwany.

Zagnany do oddalonej o ok. 13 km na południowy–wschód wsi Demnia.

Tam, na miejscowym cmentarzu, zdarto z niego sutannę, ściągnięto obuwie i zamordowano dwoma strzałami w głowę — podobnie ubranie zdarto z jego ojca, obito mu twarz kolbą strzelby i zabito strzałem w serce.

Ofensywa powiodła się. Słowami jego dowódcy „pod potężnym uderzeniem [żołnierskich] piersi przełamana została cała linia nieprzyjacielska i pierścień nieprzyjacielski otaczający Lwów rozpad się”. Front walk przesunął się ok. 150 km na wschód i południe, na linię określoną biegiem rzek Zbrucz i Dniestr.