Po wybuchu I wojny światowej 1914‐1918 wstąpił 01.09.1914, jako student Seminarium Duchownego w Krakowie, do Legionów Polskich w ramach Armii Monarchii Austro–Węgierskiej. Służył w 3. Batalionie 2. Pułku Piechoty. Już w 10.1914 Pułk wysłany został na Węgry, na Front Karpacki do miejscowości Syhot Marmaroski. Łuk Karpat stał się frontem walk między Austro–Węgrami i Rosjami, po tym jak Rosjanie wypchnęli wojska austro–węgierskie z Galicji Wschodniej, części kraju koronnego niem. Königreich Galizien und Lodomerien (pl. Królestwo Galicji i Lodomerii). W Syhot Marmaroski (dziś Rumunia), po zachodniej stronie Karpat, grasowali rosyjscy kozacy, których udało się Pułkowi wygonić. Następnie przekroczył przełęcz Pantyrską, w paśmie Gorganów we wschodnich Karpatach, i udał się wzdłuż doliny Bystrzycy Nadwórniańskiej (w kierunku Stanisławowa), zdobywając kolejno Rafajłówkę, Zieloną, Pasieczną, i 24.10.1914 Nadwórną. Po potyczce pod Nazawizowem wziął udział w przegranym 29.10.1914 starciu pod Mołotkowem k. Nadwórnej. Przez następny miesiąc bronił zdobytych pozycji wzdłuż Bystrzycy. 26.11.1914 przerzucony został do miejscowości Żabie na Huculszczyźnie, w karpackim paśmie Czarnohory. Po kilku dniach walk wszelako Pułk przerzucono ok. 120 km na północy zachód, z powrotem na Zakarpacie, na wschodnim skraju Bieszczad Wschodnich. Tam brał udział w ciężkich walkach w trójkącie Wołowe Pole (dziś Miżhirja) – Csuszka – Majdanka (dziś Majdan). Szczególnie zacięte walki jego batalion toczył o kontrolę na górą Kleva. Następnie Pułk przerzucono na Bukowinę Południową, na wschodni odcinek Frontu Karpackiego, gdzie Rosjanie rozpoczęli prężną ofensywę. Tam — „na wysokości 1,700 metrów, wśród zawiei śnieżnych, przy dwudziesto–stopniowym mrozie, brnąc w śniegu po kolana, w okolicy pozbawionej kwater, przy częstych biwakach pod gołem niebem, gdzie nieraz straże zamarzały na stanowiskach” — wziął 18‐22.01.1915 udział w bitwie pod Kirlibabą. Zwycięstwo pokrzyżowało plany Rosjan i otworzyło drogę na centralną Bukowinę i z powrotem do Galicji Wschodniej. W ponad 100 km bojowym marszu na północ Pułk — przez miejscowości Breaza, Mołdowa, Łopuszna — dotarł do Śniatynia nad Prutem. Stamtąd przewieziony został na linię Tłumacz–Niżniów, ok. 25 km na wschód od odbitego przez Austriaków 20.02.1915 Stanisławowa. Wziął tam udział 03.03.1920 w obronnych bojach z Rosjanami, ostatecznie utrzymując Tłumacz. 15.03.1915 Pułk udał się do Kołomyi na odpoczynek.

Był tam, gdy finalizowały się starania o sformowanie 4. Pułku Piechoty Legionów Polskich. W 03‐04.1915 zaczęto go formować w okolicy Piotrkowa Trybunalskiego. Jego początkowe jądro stanowić mieli żołnierze 2. Pułku odpoczywający w Kołomyi. Znalazł się wówczas wśród tych, którzy do Piotrkowa zostali oddelegowani. Był tam, gdy 08.05.1915 formalnie sformowano 2. i 3. Brygadę Legionów Polskch — 4. Pułk wszedł w skład 3. Brygady. 30.05.1915 odbyła się uroczysta inauguracja Pułku — działo się w jednym z decydujących momentów całej I wojny światowej, kilka tygodni po rosyjskiej klęsce 03.05.1915 pod Gorlicami, która spowodowała załamanie frontu walk i coraz szybsze wycofywanie się Rosjan na wschód. Pułk na front wyruszył 15.07.1914, przekroczył Wisłę i dotarł do Majdanu Borzechowskiego, gdzie stoczyli z Rosjami pierwszą potyczkę. 30.07.1915 jeden ze szwadronów Pułku wkroczył — mimo zakazu dowództwa austro–węgierskiego, ale za inspiracją Józefa Piłsudskiego, komendanta 1. Brygady Legionów — do opuszczonego przez Rosjan Lublina. 03.08.1915 miała miejsce bitwa pod Jastkowem, ok. 10 km na północ od Lublina, przy drodze Lublin–Warszawa. Okopani Rosjanie bronili się skutecznie, ale wobec naporu wycofali się. 06‐07.08.1915 Rosjanie stawili opór pod wsiami Kamionka i Kozłówka, ok. 25 km na północ od Lublina.

Pod Kamionką został ranny. Leczony w Opawie (Czechy), a od 22.09.1915 w Domu Rekonwalescentów Legionów Polskich w Kamieńsku.

16.10.1915 powrócił do służby czynnej, tym razem do 1. Pułku Artylerii Legionów Polskich. Legiony Polskie skoncentrowane zostały wówczas nad rzeką Styr na Wołyniu, ok. 70 km na północ od Łucka, przejmując odpowiedzialność za część linii frontu, który tam się zatrzymał — powodując m.in. paniczną ucieczkę ok. 3 mln rosyjskich urzędników, nauczycieli, zaplecza wojskowego, duchowieństwa prawosławnego z okupowanych terytoriów Rzeczpospolitej w głąb Rosji, tzw. bieżeństwo. Do 12.1915 trwały krwawe walki, m.in. 07‐08.11.1915 miało miejsce starcie pod Lisowem na Wołyniu (zwane też bitwą pod Bielgowem), po czym na ok. pół roku front ustabilizował się w walkach pozycyjnych. 03.06.1916 przeniesiony został z powrotem do 2. Pułku Piechoty, w składzie 2. Brygady Legionów. Dzień później rozpoczęła się największa ofensywa Armii Imperium Rosyjskiego przeciwko armiom Państw Centralnych w czasie I wojny światowej, zwana Ofensywą Brusiłowa. Głównym kierunkiem natarcia na północy był Kowel, a potem Lwów (na południu Lwów i Stanisławów). Legiony znalazły się na strategicznej linii rosyjskiego ataku. 2. Pułk 20‐21.06.1915 bronił pozycji k. Hruziatyna, po czym przeniesiony został na pólnoc do Hołuzji, gdzie wziął udział w największej bitwie stoczonej przez Legiony Polskie, pod Kościuchnówką 05‐06.07.1915 — walcząc na lewym skrzydle polskiej linii obrony. Legiony taktycznie bitwę przegrały — 5,500 polskich żołnierzy powstrzymywało atak 13,000 Rosjan — ale zapobiegły załamaniu frontu na bronionym odcinku — kosztem 2,000 poległych i rannych — i Rosjanie nie osiągnęli zamierzonych celów (m.in. nie zdobyli Kowla). Rozpoczął się wprawdzie odwrót wojsk Państw Centralnych, ale miał charakter ograniczony, a armia zachowała potencjał ofensywny. Wycofały się również i Legiony. 2. Pułk ostatnie starcie stoczył pod Rudką Miryńską 03.08.1916, nad rzeką Stochów, po czym przez Baranowicze na Białorusi i Zambrów został przetransportowany do Pułtuska, i przeniesiony na etat, uzbrojenie i zaopatrzenie niemieckie.

Kończyła się epopeja legionowa.

Mają wówczas miejsce wydarzenia, których wspólnym mianownikiem były starania o powołanie do życia niezależnego od Państw Centralnych wojska polskiego. Już 09.07.1916 bowiem rezygnację (przyjętą 26.09.1916) z dowodzenia Legionami złożył brygadier Józef Piłsudski, wyrażając sprzeciw wobec nieuznawania Legionów za wojsko polskie. 20.09.1916 Legiony Polskie przeformowane zostały przez dowództwo austro–węgierskie w Polski Korpus Posiłkowy PKP, z nadzieją na zwiększenie ilości polskiego rekruta w armii Monarchii. 05.11.1916 Państwa Centralne wydały proklamację, zawierającą obietnicę powstania niem. Königreich Polen (pl. Królestwo Polskie), pozostającego w niesprecyzowanej „łączności z obu sprzymierzonymi mocarstwami”, czyli kolejną próbę wciągnięcia Polaków do armii Państw Centralnych. Pół roku później wybuchł tzw. kryzys przysięgowy, mający swe bezpośrednie źródło w decyzji przywództwa Austro–Węgier z 10.04.1917, zgodnie z postanowieniami aktu z 05.11.1916, o włączeniu PKP do niem. Polnische Wehrmacht (pl. Polska Siła Zbrojna), tworzonego we wspomnianym okupacyjnym niem. Königreich Polen, pod dowództwem generał–gubernatora niem. Kaiserlich–deutsche Generalgouvernement Warschau (pl. Cesarsko–Niemieckie Generalne Gubernatorstwo Warszawskie), czyli części okupowanego przez Niemców niem. Königreich, Hansa Hartwiga von Beselera. To spowodowało, że polscy żołnierze pochodzący z zaboru rosyjskiego (tzw. Królewiacy), głównie 1. i 3. Brygady PKP, 09.07.1917 odmówili — na wezwanie Józefa Piłsudskiego, od 15.01.1917 kierującego Referatem Wojny Tymczasowej Rady Stanu niem. Königreich Polen — złożenia wymaganej przysięgi wierności Państwom Centralnym. 21.07.1917 Józef Piłsudski został aresztowany, miesiąc później przestała funkcjonować Tymczasowa Rada Stanu.

2. Brygada, pod dowództwem płk. Józefa Hallera, i jego Pułk w większości przysięgę złożyły i pozostały w ramach PKP, ale pod dowództwem Austro–Węgier. W 08.1917 została przeniesiona do Przemyśla, a następnie na Bukowinę, w okolice Czerniowców nad rzeką Prut. Po kilku starciach z Rosjanami, została przesunięte do odwodu. Tam do polskich oddziałów dotarła informacja o traktacie podpisanym 09.02.1918 w Brześciu przez Państwa Centralne z tzw. Ukraińską Republiką Ludową URL — powstałą na terenach opanowanych przez Rosjan po upadku caratu w 02.1917 i przewrocie bolszewickim w 10.1917 — która 22.01.1918 ogłosiła niepodległość Ukrainy. Z ogłoszonych informacji wynikało, że Państwa Centralne, bez porozumienia z Polakami, uznawały Ukrainę i przyznawały jej m.in. Chełmszczyznę, acz Galicję Wschodnią pozostawiając w rękach Austro–Węgier. Wówczas 2. Brygada zdecydowała się przejść przez linię frontu na stronę ukraińską. 15.02.1918 część Brygady przebiła się przez wojska austriackie w miejscowości Rarańcza k. Czerniowców i przekroczyła prowizoryczną granicę. Był jednym z tych, któremu się to nie udało i został przez Austriaków aresztowany. Internowany przez Austriaków w obozie–więzieniu w Syhot Marmaroski, gdzie ongiś rozpoczynał się jego legionowa historia.

W 03.1918 zwolniony, ale jednocześnie wcielony ponownie do armii austriackiej i wysłany na front włoski, gdzie nieufne wobec Polaków wojskowe władze austro–węgierskie wykorzystywały ich głównie na tyłach, w oddziałach pomocniczych i uzupełniających — nawet w czasie ostatniej dużej bitwy, drugiej bitwy nad Piawą 15‐23.06.1918. Zbyt wielu polskich żołnierzy bowiem dezerterowało, przechodząc na włoską stronę. 16.10.1918 monarcha Austro–Węgier, Karol I Habsburg ogłosił niem. Völkermanifest (pl. Manifest Ludowy) — „Do Moich wiernych Austriackich ludów” — zapowiadający przekształcenie Monarchii w państwo związkowe złożone z autonomicznych „organizmów państwowych” narodowości. Nie zapobiegło to rozpadowi Monarchii i e.g. 28.10.1918 w Pradze proklamowano niepodległej Czechosłowacji, a 30.10.1918 polscy politycy Austro–Węgier ogłosili secesję kraju koronnego niem. Königreich Galizien und Lodomerien, czyli Galicji, i włączenie jej do przyszłego państwa polskiego. W tej sytuacji 03.11.1918 ogłoszono o rozejmie w wojnie włosko–austriackiej. Wrócił wówczas do stron rodzinnych, k. Żywca. Tam 30.10.1918 powstała wkrótce przedtem Polska Organizacja Wojskowa POW, uznająca polityczne i wojskowe zwierzchnictwo komendanta Józefa Piłsudskiego, przeprowadziła rozbrojenie oddziału wartowników pilnujących Urzędu Miejskiego, a dzień później stacjonującej w Żywcu austriackiej kompanii wojskowej.

06.11.1918 wstąpił w Żywcu do formujących się polskich jednostek wojskowych. Pięć dni później Alianci i Niemcy, w wagonie sztabowym w Compiègne, w kwaterze marszałka Francji Ferdynanda Focha, podpisali rozejm i zawieszenie broni — co oznaczało de facto zakończenie I wojny światowej. Tego samego dnia Karol I Habsburg ogłosił rezygnację z udziału w rządach (acz nie abdykował). Tego samego dnia wreszcie Rada Regencyjna, działająca na terenie okupowanego przez Niemcy i Austro–Węgry tniem.

Königreich Polen, przekazała zwierzchnią władzę nad wojskiem brygadierowi Józefowi Piłsudskiemu oraz mianowała go naczelnym dowódcą wojsk polskich — co oznaczało de facto odrodzenie państwa polskiego. Oznaczało to też, że odtąd służył w Wojsku Polskim.

W 05.1919 zwolniony z wojska. Powrócił do Seminarium Duchownego w Krakowie.

Latem 1920 wstąpił do Polskiego Wojska ponownie, i w czasie wojny polsko–rosyjskiej służył w kompanii sanitarnej nr 5.

15.11.1920 zdemobilizowany.

Po niemieckiej i rosyjskiej inwazji Polski w 09.1939 i rozpoczęciu II wojny światowej, po rozpoczęciu okupacji rosyjskiej, aresztowany 04.11.1939 przez Rosjan w swej parafii, we wsi Nadwórna, tej samej, którą w 1914 odbijał wraz z Legionami z rąk rosyjskich.

17.11.1939 (według innych źródeł 17/27.07.1940) skazany na 8 lat w rosyjskich niewolniczych koncentracyjnych obozach pracy przymusowej — Gułag.

Zesłany do obozu ITŁ SorokŁag — gdzie niewolniczo pracował przy budowie linii kolejowej Sorokowo (Biełomorsk) — Obozierskaja, a potem do podobozu Obozierskaja nad Morzem Białym.

W końcu więziony w obozie ITŁ OnegŁag w pobliżu wsi Małoszujka nad Morzem Białym, w obwodzie Archangielsk.

Po niemieckim ataku w 06.1941 na uprzedniego sojusznika, Rosjan, w wyniku amnestii dla polskich więźniów zwolniony w 09.1941.

Ok. 06.10.1941 przedostał się do Tatiszczewa ok. 30 km od Saratowa nad Wołgą, gdzie formowana była 5. Wileńska Dywizji Piechoty, mająca wejść w skład Polskich Sił Zbrojnych PSZ, pod dowództem gen. Władysława Andersa, formowanych w Rosji na podstawie porozumienia Sikorski–Majski z 30.07.1941. Został kapelanem 5. Batalionu Sanitarnego.

W 02‐03.1942 Dywizja przetransportowana została w rejon Dżalalabadu w Kirgizji, a już 19.03.1942 rozpoczęła się ewakuacja PSZ z Rosji, którą ukończyła w 08.1942.

Poprzez Krasnowodsk (dziś Turkmenbaszy w Turkmenistanie), Morze Kaspijskie, Pahlavi (dziś Bandar–e Anzali) w okupowanym przez Brytyjczyków Iranie, dotarł do Chanakin we wschodnim Iraku, tuż przy granicy z Iranem.

Tam, na skutek reorganizacji PSZ, został kapelanem 5. Kompanii Sanitarnej (5. Sanitarnego Ośrodka Ewakuacyjnego) 5. Kresowej Dywizji Piechoty, sformowanej w 03.1943, która od 21.07.1943 włączono w skład nowo utworzonego 2. Korpusu Polskiego. Jednocześnie został kapelanem pomocniczym 6. Lwowskiej Brygady Piechoty wchodzącej w skład 5. Dywizji.

W 04.1943 Dywizja przemieściła się do Kirkuku w północnym Iraku, gdzie miała ochraniać pola naftowe, po czym w 08‐09.1943 przetransportowana na terytorium Brytyjskiego Mandatu Palestyny, czyli obszaru określanego jako Palestyna, znajdującego się na mocy decyzji Ligii Narodów pod kontrolą Brytyjczyków — do Maghazi / Nuiserat (dziś w strefie Gazy). Następnie 01.1944 do El‐Kassassin, ok. 35 km na zachód od Ismaili w Egipcie.

21.02.1944 Dywizja wylądowała w Taranto, na „obcasie” półwyspu Apenińskiego. Rozpoczynała się kampania włoska PSZ.

Do 28.03.1944 Dywizja przetransportowana została na front włoski, do Castel San Vincenzo, gdzie przez kilka miesięcy brała udział walkach pozycyjnych na linii rzeki Sangro, stanowiącej część niemieckiej linii fortyfikacyjnej zwanej linią Gustawa.

Linia Gustawa była najważniejszą linią obrony centrum Włoch i Rzymu, a jej punktem kluczowym było wzgórze Monte Cassino. Tam 11‐19.05.1944 Dywizja wzięła udział w bitwie o to wzgórze, zakończonej jego zdobyciem. Okupiła to życiem 2,174 żołnierzy, co stanowiło ponad 15% stanu osobowego.

Następnie Dywizja przedostała się na wybrzeże Adriatyku i dotarła pod Ankonę. 17‐18.07.1944 zdobyła to miasto.

Stamtąd przedostała się pod ostatnią wielką niemiecką linię obronną we Włoszech, tzw. Linię Gotów, biegnącą w poprzek Półwyspu Apenińskiego, wzdłuż Apenin Emiliańskich, mniej więcej między Rimini a Pizą. Po kilku starciach front zatrzymał się na okres zimowy.

09.04.1944 Dywizja ponownie rozpoczęła ofensywę, wzdłuż linii rzeki Senio. Zakończyła ją — jak i całą kampanię — zdobyciem 21.04.1945 Bolonii.

 Kilka tygodni później działania militarne II wojny światowej zakończyły się.

W 07.1945 Dywizja przegrupowana została na południe od Ankony, nad Adriatyk.

Był już wówczas kapelanem 5. Polowego Szpitala Ewakuacyjnego.

Zginął w wypadku samochodowym, niosąc posługę żołnierzom 2. Korpusu Polskiego.

Pochowany na cmentarzu polskich żołnierzy w Loreto.