Po abdykacji 09.11.1918 niemieckiego cesarza Wilhelma II Hohenzollerna; po podpisaniu 11.11.1918 przez Aliantów i Niemców, w wagonie sztabowym w Compiègne, w kwaterze marszałka Francji Ferdynanda Focha, rozejmu i zawieszenia broni — co oznaczało de facto zakończenie I wojny światowej; a także po przekazaniu 11.11.1918 przez Radę Regencyjną — działającą na terenie okupowanego przez Państwa Centralne (Niemcy i Austro–Węgry) tzw. niem. Königreich Polen (pl. Królestwo Polskie) — zwierzchniej władzy nad wojskiem brygadierowi Józefowi Piłsudskiemu oraz zamianowaniu go naczelnym dowódcą wojsk polskich, co oznaczało de facto odrodzenie państwa polskiego, obejmującego aliści tylko obszar niem. Königreich Polen, czyli polskie terytorium do 1915 znajdujące się pod zaborem rosyjskim, i nie obejmującego ziem zaboru pruskiego; Wielkopolska — jako pruska niem. Provinz Posen (pl. Prowincja Poznańska) — nadal formalnie pozostawała częścią państwa niemieckiego. A jego parafia Słupia znajdowała się w niem. Kreis Rawitsch (pl. powiat Rawicz), położonym na południu niem. Provinz Posen, graniczącym z niem. Provinz Schlesien (pl. Prowincja Śląsk). Już w 10.1918, wobec widocznych znaków klęski niemieckiej, Polacy w Rawiczu — w porozumieniu z konspiracyjnym Komitetem Międzypartyjnym w Poznaniu, uznającym Komitet Narodowy Polski, działający w Paryżu, za legalne władze Polski, czyli de facto popełniającym zdradę wobec Niemiec — zaczęli zastanawiać się nad sposobami przejęcia władzy w powiecie w sytuacji klęski Niemiec. Rawicz był miastem garnizonowym, więc już 13.11.1918 powstała Rada Robotniczo–Żołnierska, zdominowana przez Niemców, ale już 18.11.1918 powstała konkurencyjna, polska Powiatowa Rada Ludowa, powstała na apel Naczelnej Rady Ludowej, czyli ujawnionego Komitetu Międzypartyjnego, z Poznania, która wszelako siedzibę miała w Miejskiej Górce, ok. 8 km na północ od Rawicza.

Gdy 27.12.1918 wybuchło Powstanie Wielkopolskie Polacy nie zdecydowali się na bezpośredni atak na Rawicz — zbyt duże niemieckie siły w nim przebywały. Już 03.01.1920 Niemcy ogłosili oderwanie całego niem. Kreis Rawitsch od Wielkopolski i przyłączenie do niem. Provinz Schlesien. Polacy odpowiedzieli zajęciem Miejskiej Górki. 11.01.1919 zerwane zostały, prowadzone do tej pory, rozmowy polsko–niemieckie, a niem. Grenzschutz Ost (pl. Straż Graniczna Wschód) — niemiecka paramilitarna, o charakterze terrorystycznym, formacja ochotnicza, zbrojnie przeciwstawiająca się odłączeniu terenów wschodnich od Niemiec — rozpoczęła atak, zajmując położoną w połowie drogi między Rawiczem a Miejską Górką wieś Sarnowa.

Trzy dni później Niemcy — 250‐300‐osobowa banda — zaatakowali jego parafialną Słupię Kościelną, ok. 7 km na wschód od Rawicza. Wkroczyli do niej, wypierając jeszcze niewielki wówczas, formujący się batalion wojska powstańczego — był jego kapelanem — który wchodził w skład również formującego się 1. Pułku Piechoty. Zaczęło się plądrowanie wsi — „nie ominęli, żadnej chałupki, wszędzie rabowali gęsi, kury, krowy, zboże, bieliznę, pościel, co się dało”, wspominał świadek. Obrabowali też kościół i plebanię.

Zginął wówczas, prawd. próbując wydostać się z miasteczka. Niemcy zabili też 3. dzieci.

Zaraz potem polskie kontruderzenie oddziału z Miejskiej Górki zmusiło Niemców do wycofania się ze wsi — „uchodzili pospiesznie, z bogatymi łupami”.

Powstanie zakończyło się 16.02.1919 rozejmem w Trewirze, wymuszonym przez zwycięskie państwa Ententy, mocą którego polska powstańcza Armia Wielkopolska została uznana za wojsko sprzymierzone. Dopiero jednak traktat wersalski, zawarty 28.06.1919, przyznał formalnie Wielkopolskę — w tym cały powiat Rawicz — Polsce.