• MATKA BOŻA CZĘSTOCHOWSKA: kościół św. Zygmunta, Słomczyn; źródło: zbiory własneMATKA BOŻA CZĘSTOCHOWSKA
    kościół pw. św. Zygmunta, Słomczyn
    źródło: zbiory własne
link to OUR LADY of PERPETUAL HELP in SŁOMCZYN infoLOGO PORTALU

Rzymskokatolicka Parafia
pw. św. Zygmunta
05-507 Słomczyn
ul. Wiślana 85
dekanat konstanciński
archidiecezja warszawska

  • św. ZYGMUNT: kościół św. Zygmunta, Słomczyn; źródło: zbiory własneśw. ZYGMUNT
    kościół pw. św. Zygmunta, Słomczyn
    źródło: zbiory własne
  • św. ZYGMUNT: XIX w., feretron, kościół św. Zygmunta, Słomczyn; źródło: zbiory własneśw. ZYGMUNT
    XIX w., feretron
    kościół pw. św. Zygmunta, Słomczyn
    źródło: zbiory własne
  • św. ZYGMUNT: XIX w., feretron, kościół św. Zygmunta, Słomczyn; źródło: zbiory własneśw. ZYGMUNT
    XIX w., feretron
    kościół pw. św. Zygmunta, Słomczyn
    źródło: zbiory własne
  • św. ZYGMUNT: XIX w., feretron, kościół św. Zygmunta, Słomczyn; źródło: zbiory własneśw. ZYGMUNT
    XIX w., feretron
    kościół pw. św. Zygmunta, Słomczyn
    źródło: zbiory własne
  • św. ZYGMUNT: XIX w., feretron, kościół św. Zygmunta, Słomczyn; źródło: zbiory własneśw. ZYGMUNT
    XIX w., feretron
    kościół pw. św. Zygmunta, Słomczyn
    źródło: zbiory własne
LINK do Nu HTML Checker

pełna lista:

wyświetlKliknij by wyświetlić pełną listę

displayClick to display full list in English


Martyrologium duchowieństwa — Polska

XX w. (lata 1914 – 1989)

dane osobowe

wersja:

EnglishClick to display this bio in English

link to PERSONAL RECORD - ENGLISH VERSIONClick to display this bio in English
  • SZKILNIK Jan; źródło: Bogdan Prach, „Duchowieństwo Eparchii Przemyskiej i Apostolskiej Administracji Łemkowszczyzny”, Wydawnictwo Ukraińskiego Uniwersytetu Katolickiego, Lwów 2015, zasoby własne; KLIKNIJ by POWIĘKSZYĆ i WYŚWIETLIĆ INFOSZKILNIK Jan
    źródło: Bogdan Prach, „Duchowieństwo Eparchii Przemyskiej i Apostolskiej Administracji Łemkowszczyzny”, Wydawnictwo Ukraińskiego Uniwersytetu Katolickiego, Lwów 2015
    zasoby własne

nazwisko

SZKILNIK

imiona

Jan

inne wersje imion

Iwan

funkcja

kapłan eparchialny

wyznanie

Ukraiński Kościół greckokatolicki GKwięcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2013.05.19]

diecezja / prowincja

eparchia GK przemyskawięcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2013.05.19]

narodowość

ukraińska

data i miejsce
śmierci

19.04.1951

ITŁ OzierŁagsieć obozów pracy niewolniczej GuŁAG
dziś: Nowoczunka, rej. Czunskij, obw. irkucki, Rosja

więcej na
ru.wikipedia.org
[dostęp: 2024.03.19]
ru.wikipedia.org
[dostęp: 2024.04.12]

szczegóły śmierci

Podczas I wojny światowej aresztowany w 05.1915, podczas ofensywy niemiecko–austriackiej rozpoczętej zwycięską bitwą pod Gorlicami (02‐05.05.1915), przez Rosjan — z podejrzenia o szpiegostwo na rzecz Austro–Węgier.

Zwolniony dzięki interwencji ukraińskiego Komitetu Pomocy Uciekinierom.

Do 1917 przebywał w okupowanych przez Rosjan Podwołoczyskach k. Tarnopola (na zachód od Tarnopola przebiegała wojenna granica między Rosją a państwami centralnymi).

Po rosyjskiej nieudanej tzw. ofensywie Kiereńskiego (ok. 02‐03.1917) Tarnopol i Podwołoczyska zajęte zostały przez wojska niemieckie i mógł powrócić do rodzinnego Surochowa.

Tam w 1918/9, w czasie wojny polsko–ukraińskiej, zatrzymany przez Polaków in internowany w obozie w Dąbiu k. Krakowa — z podejrzenia o współpracę z Ukraińcami.

Po niemieckim i rosyjskim ataku na Polskę w 09.1939 i rozpoczęciu II wojny światowej, po klęsce Niemiec i rozpoczęciu w 1944 kolejnej okupacji rosyjskiej, znalazł się na terytorium okupowanym bezpośrednio przez Rosjan i przyłączonym bezpośrednio do Rosji (jego parafia — wsie Hoszów i Rabe — przyłączone została do kontrolowanej przez Rosjan polskiej republiki prl dopiero w 1951).

W 1945/6 przeszedł na prawosławie — w związku z formalną likwidacją przez Rosjan Kościoła Greckokatolickiego na Ukrainie i włączeniu go do Cerkwi Prawosławnej na tzw. pseudo–soborze we Lwowie 06‐08.03.1946.

W 05.1946 jednakże w jego parafii pojawiło się — według źródeł ukraińskich — trzech członków ukraińskiej ludobójczej organizacji OUN/UPA (odpowiedzialnej za ludobójstwo wołyńskiej) i zażądało publicznego wycofania się z apostazji na prawosławie, co ponoć uczynił.

W 1949 agenci rosyjskiego MGB (następcy ludobójczej organizacji NKWD) podczas przeszukania bunkra ukrywających się członków OUN/UPA w pobliskiej wsi Hoszowczyk znalazło pisemne potwierdzenie wycofania tej apostazji.

27.03.1950 aresztowany przez rosyjskie MGB — m.in. za związki z ludobójczą ukraińską organizacją OUN/UPA (m.in. za posiadanie maszyny drukarskiej, którą Rosjanie odkryli w 06.1950 na jego plebanii).

Więziony w Drohobyczu.

Formalnie oskarżono go m.in. o „udzielanie pomocy okupacyjnej władzy niemieckiej, udostępnianie własnego domu na rzecz OUN/UPA”, „udział w anty–rosyjskiej nacjonalistycznej bandzie i kolekcjonowanie literatury nacjonalistycznej”.

04.10.1950 skazany rosyjski kapturowy sąd specjalny MGB na 10 lat niewolniczej pracy przymusowej w rosyjskich obozach koncentracyjnych Gułag.

Zesłany prawd. do obozu ITŁ OzierŁag, do podobozu nr 7 w Bracku w obw. Irkuck, gdzie prawd. niewolniczo pracował w kombinacie obróbki drewna (na rzecz budowanej przez Rosjan Bajkalsko–Amurskiej magistrali kolejowej).

08.04.1951 przewieziony do obozowego „szpitala”, gdzie wkrótce zginął.

przyczyna śmierci

eksterminacja

sprawstwo

Rosjanie

miejsca i wydarzenia

ITŁ OzierŁagKliknij by przejść do opisu, GułagKliknij by przejść do opisu, Drohobycz (więzienia)Kliknij by przejść do opisu, «Genocidium Atrox»Kliknij by przejść do opisu, Ribbentrop‐MołotowKliknij by przejść do opisu, Encykliki Piusa XIKliknij by przejść do opisu, Wojna polsko‐ukraińska 1918‐1919Kliknij by przejść do opisu

data i miejsce
urodzenia

22.10.1888

Surochówdziś: gm. Jarosław, pow. Jarosław, woj. podkarpackie, Polska
więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2021.12.18]

prezbiterat (święcenia)
ordynacja

19.10.1919 (greckokatolicka katedra przemyskawięcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2019.10.13]
)

szczegóły posługi

1947 – 1950

dziekan — dekanat GK Ustrzyki Dolnedziś: gm. Ustrzyki Dolne, pow. bieszczadzki, woj. podkarpackie, Polska
więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2021.12.19]

1939 – 1950

administrator — Rabedziś: gm. Czarna, pow. bieszczadzki, woj. podkarpackie, Polska
więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2022.01.16]
⋄ kościół GK pw. św. Mikołaja Cudotwórcy ⋄ Hoszówdziś: gm. Ustrzyki Dolne, pow. bieszczadzki, woj. podkarpackie, Polska
więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2022.01.22]
, parafia GK pw. św. Mikołaja Cudotwórcy ⋄ dekanat GK Ustrzyki Dolnedziś: gm. Ustrzyki Dolne, pow. bieszczadzki, woj. podkarpackie, Polska
więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2021.12.19]

1929 – 1950

proboszcz — Hoszówdziś: gm. Ustrzyki Dolne, pow. bieszczadzki, woj. podkarpackie, Polska
więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2022.01.22]
⋄ parafia GK pw. św. Mikołaja Cudotwórcy ⋄ dekanat GK Ustrzyki Dolnedziś: gm. Ustrzyki Dolne, pow. bieszczadzki, woj. podkarpackie, Polska
więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2021.12.19]
— od 1939 osiadły w Rabe

1926 – 1929

proboszcz — Tylawadziś: gm. Dukla, pow. Krosno, woj. podkarpackie, Polska
więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2022.01.22]
⋄ parafia GK pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny ⋄ dekanat GK Dukladziś: gm. Dukla, pow. Krosno, woj. podkarpackie, Polska
więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2021.10.09]

1925 – 1926

administrator — Sucha Woladziś: gm. Oleszyce, pow. Lubaczów, woj. podkarpackie, Polska
więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2022.01.16]
⋄ parafia GK pw. Ofiarowania Najświętszej Maryi Panny ⋄ dekanat GK Lubaczówdziś: gm. Lubaczów miasto, pow. Lubaczów, woj. podkarpackie, Polska
więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2020.11.20]

1924 – 1925

administrator — Walawadziś: gm. Orły, pow. Przemyśl, woj. podkarpackie, Polska
więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2022.01.16]
⋄ parafia GK pw. św. Michała Archanioła ⋄ dekanat GK Radymnodziś: gm. Radymno, pow. Jarosław, woj. podkarpackie, Polska
więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2022.01.16]

1924

administrator — Dorożówdziś: Górny Dorożów, grom. Medenice, rej. Drohobycz, obw. Lwów, Ukraina
więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2022.01.22]
⋄ parafia GK pw. św. Jerzego Męczennika ⋄ dekanat GK Łąkadziś: grom. Kalinów Nowy miasto, rej. Sambor, obw. Lwów, Ukraina
więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2022.01.16]

1922 – 1924

wikariusz — Dorożówdziś: Górny Dorożów, grom. Medenice, rej. Drohobycz, obw. Lwów, Ukraina
więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2022.01.22]
⋄ parafia GK pw. św. Jerzego Męczennika ⋄ dekanat GK Łąkadziś: grom. Kalinów Nowy miasto, rej. Sambor, obw. Lwów, Ukraina
więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2022.01.16]

1919 – 1922

wikariusz — Przemyśldziś: pow. Przemyśl miasto, woj. podkarpackie, Polska
więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2020.07.31]
⋄ parafia katedralna GK pw. św. Jana Chrzciciela ⋄ dekanat GK Przemyśldziś: pow. Przemyśl miasto, woj. podkarpackie, Polska
więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2020.07.31]

1913 – 1914

student — Przemyśldziś: pow. Przemyśl miasto, woj. podkarpackie, Polska
więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2020.07.31]
⋄ filozofia i teologia, Greckokatolickie Seminarium Duchowne

1910 – 1913

student — Lwówdziś: grom. Lwów miasto, rej. Lwów, obw. Lwów, Ukraina
więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2020.07.31]
⋄ filozofia i teologia, Greckokatolickie Seminarium Duchowne

1909

student — Lwówdziś: grom. Lwów miasto, rej. Lwów, obw. Lwów, Ukraina
więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2020.07.31]
⋄ prawo, Uniwersytet im. Jana Kazimierza [i.e. Uniwersytet im. Jana Kazimierza w podziemiu (1941‐1944) / Uniwersytet im. Iwana Franki (1940‐1941) / Uniwersytet im. Jana Kazimierza (1919‐1939) / Uniwersytet Franciszkański (1817‐1918)]

żonaty — troje dzieci

inni związani
szczegółami śmierci

OCZABRUKKliknij by wyświetlić biogram Emilian, ZJATYKKliknij by wyświetlić biogram Jan

miejsca i wydarzenia
opisy

ITŁ OzierŁag: Rosyjski ros. Исправи́тельно‐Трудово́й Ла́герь (pl. Poprawczy Obóz Pracy) ITŁ ros. Озерный (pl. Oziernyj) — obóz koncentracyjny i niewolniczej pracy przymusowej (w ramach kompleksu Gułag) —z siedzibą w miejscowości Tajszet w obw. irkuckim (w 1953‐1954 czasowo w Bracku, w tym samym obwodzie). Założony 07.12.1948 i do 1954 funkcjonujący także jako ros. Особый лагерь (pl. Obóz specjalny) GUŁAG nr 7. Więźniowie, wśród których było wielu Polaków, niewolniczo pracowali przy budowie linii kolejowej Bajkał‐Amur — początkowo odcinka Tajszet‐Brack, a potem z Bracka to Ust'‐Kut (razem ok. 700 km), wyrębem lasów i przetwarzaniem drewna oraz związanym z tym utrzymaniem kompleksów przemysłowych, przy budowie elektrowni wodnej, w kamieniołomach, przy produkcji wapna, w rolnictwie i produkcji dóbr konsumpcyjnych, etc. W szczytowym okresie — do śmierci 05.03.1953 rosyjskiego socjalistycznego przywódcy, Józefa Stalina — przetrzymywano w nim ok. 37,000 więźniów: e.g. 31,881 (01.01.1950); 33,325 (01.01.1951); 37,093 (01.01.1952), z czego jedną czwartą stanowiły kobiety; 31,225 (01.01.1953); 36,152 (01.02.1953); 29,347 (01.01.1954). Zakończył działalność w 1960. (więcej na: de.wikipedia.orgKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2020.04.04]
, gulagmuseum.orgKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2014.11.14]
)

Gułag: Akronim Gułag pochodzi od ros. Главное управление исправительно‐трудовых лагерей и колоний (pl. Główny Zarząd Poprawczych Obozów Pracy). Sieć rosyjskich obozów koncentracyjnych niewolniczej pracy przymusowej formalnie założony został decyzją najwyższych władz rosyjskich 27.06.1929. Kontrolę przejęło OGPU, poprzednik ludobójczego NKWD (od 1934) i MGB (od 1946). Poszczególne łagry (obozy) powstawały często w oddalonych, słabo zaludnionych obszarach, na których budowano ważne dla rosyjskiego państwa obiekty przemysłowe lub transportowe. Modelem stała się pierwsza „wielka budowa komunizmu”, czyli Kanał Białomorsko‐Bałtycki (1931‐1932), a za twórcę ukształtowanego tam systemu wykorzystania niewolniczej pracy przymusowej w ramach Gułagu, uznawany jest Naftali Frenkel, żydowskiego pochodzenia, który przeszedł do historii jako autor zasady „Z więźnia musimy wycisnąć wszystko w ciągu pierwszych trzech miesięcy — potem nic nam po nim”. Miał być twórcą, wg Aleksandra Sołżenicyna, tzw. „systemu kotłów”, czyli uzależnienia racji żywnościowych od wypracowania określonej liczby procent normy. W zarządzanym przez niego obozie ITŁ BelBałtŁag ukuto pojęcie ZEK — więzień — i.e. ros. заключенный‐каналоармеец (pl. kanałowy żołnierz), które przyjęło się jako określenie więźnia rosyjskich obozów niewolniczej pracy przymusowej. Jednorazowo w obozach Gułag przetrzymywano do 12 mln więźniów, czyli ok. 5% ludności Rosji. Sołżenicyn w książce „Archipelag GUŁag” szacował, że w Gułag do 1956 uśmiercono ok. 60 mln ludzi. Formalnie rozwiązany 20.01.1960. (więcej na: pl.wikipedia.orgKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2014.05.09]
)

Drohobycz (więzienia): Przed wybuchem II wojny światowej w 09.1939 w Drohobyczu przy ul. Truskawieckiej funkcjonowało nowoczesne więzienie karne, w którym przetrzymywano ok. 1,200‐1,500 osób. Po rozpoczęciu w 09.1939 pierwszej okupacji rosyjskiej przy ul. Stryjskiej powstał areszt rosyjskiej ludobójczej organizacji NKWD (przy regionalnej dyrekcji NKWD). Tam w 06.1941, po niemiecki ataku na uprzedniego sojusznika, Rosjan, NKWD dokonało ludobójczej masakry więźniów. Po klęsce Niemiec i rozpoczęciu w 1944 kolejnej okupacji rosyjskiej NKWD powróciło do tych samych budynków i ponownie zorganizowano tam areszt, w którym przetrzymywano i przesłuchiwano setki i tysiące osób podejrzanych o wrogość do Rosji. Areszt zamknięto w 1959. Więzienie przy ul. Truskawickiej funkcjonowało przez cały okres II wojny światowej, zarówno podczas okupacji rosyjskiej jak i niemieckiej, funkcjonowało i później i funkcjonuje do dnia dzisiejszego. (więcej na: btx.home.plKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2020.04.04]
)

«Genocidium Atrox»: W latach 1939‐1947, szczególnie w latach 1943‐1944, niezależne jednostki ukraińskie, głównie przynależące do ludobójczych organizacji OUN (ramię polityczne) i UPA (ramię zbrojne), wspomagane przez ludność ukraińską, wymordowały — zazwyczaj w niezwykle brutalny sposób — na terenach Wołynia oraz sąsiadujących regionów Rzeczypospolitej, od 130,000 do 180,000 Polaków, ludności cywilnej, kobiet, dzieci, starszych, młodszych, mężczyzn. Konflikt polsko‐ukraiński, który otwarcie objawił się podczas i po zakończeniu I wojny światowej (w szczególności skutkując wojną polsko‐ukraińską lat 1918‐1919), który przetrwał, a nawet wzmocnił się podczas czasów II Rzeczpospolity, gdy zachodnia część Ukrainy wchodziła w skład państwa polskiego, wybuchł ponownie z momentem wybuchu II wojny światowej w 09.1939. Za czasów rosyjskiej okupacji 1939‐1941, gdy setki tysięcy Polaków zostało deportowanych w głąb Rosji, gdy dziesiątki tysięcy zostało zamordowanych (m.in. podczas tzw. zbrodni katyńskiej), miał jeszcze ograniczony zasięg, tym bardziej, że Ukraińcy, w szczególności nacjonaliści ukraińscy, również stali się obiektem prześladowań rosyjskich. Dopiero wybuch wojny niemiecko‐rosyjskiej 22.06.1941 i początek niemieckiej okupacji doprowadził do niezwykle krwawego konfliktu. Ukraińcy początkowo otwarcie wspierali Niemców (zakładając policję ukraińską,współuczestnicząc w zagładzie Żydów, wstępując do jednostek wojskowych walczących u boku Niemców). Później, wobec ambiwalentnej postawy Niemców, zaczęli się uniezależniać. I w 1943 jedna z jednostek ukraińskiej organizacji nacjonalistycznej OUN/UPA na Wołyniu doprowadziła do ludobójstwa miejscowej ludności polskiej. W ciągu paru tygodni zamordowano, przy biernej postawie Niemców, ponad 40 tys. Polaków. Strategię wołyńskiego OUN/UPA zaakceptowała i przyjęła cała organizacja i podobne akty ludobójstwa przeniosły się na tereny Małopolski Wschodniej, gdzie zamordowano ponad 20 tys. Polaków, napotykając jednakże na zbrojny opór ludności polskiej. Dalej na zachód, na terenie Chełmszczyzny, Rzeszowszczyzny, etc. ludobójstwo przekształciło się otwarty wręcz konflikt. Generalnie ludobójstwo dokonane przez ukraińskich nacjonalistów, współpracujących z niemieckimi siłami okupacyjnymi, na bezbronnych Polakach miało miejsce na całym terenie obecności ukraińskiej, zniszczono setki wiosek, mordując w wyrafinowany sposób wszystkich ich mieszkańców. W czasie tego holokaustu — znanego jako «Genocidium Atrox» (pl. „straszne ludobójstwo”) — zginęło ponad 200 kapłanów i sióstr zakonnych. Charakter i cel ludobójstwa może najlepiej oddaje pieśń śpiewana przez morderców: „Polaków wyrżniemy, Żydów wytniemy, wielką Ukrainę zdobyć musimy” (ukr. „Поляків виріжем, Євреїв видусим, велику Україну здобути мусим”). Ludobójstwo i konflikt, które doprowadziły do całkowitej eliminacji polskiej społeczności i polskiej kultury z Ukrainy, zakończyły się przymusowymi deportacji lat 1944‐1945 Polaków z terenów Ukrainy oraz części Ukraińców na Ukrainę, oraz „Akcją Wisła”, w trakcie której komunazistowskie siły kontrolowanych przez Rosjan polskich jednostek wysiedliły Ukraińców z terenów południowo‐wschodnich na zachód polskiej republiki prl. (więcej na: www.swzygmunt.knc.plKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2021.06.20]
)

Ribbentrop‐Mołotow: Ludobójczy rosyjsko‐niemiecki pakt przyjaźni między przywódcą rosyjskim Józefem Stalinem i niemieckim Adolfem Hitlerem, podpisany 23.08.1939 w Moskwie przez ministrów spraw zagranicznych Rosji — Wiaczesława Mołotowa — i Niemiec — Joachima von Ribbentropa — który sankcjonował i był bezpośrednią przyczyną niemieckiego i rosyjskiego najazdu na Polskę i rozpoczęcia II wojny światowej w 09.1939. W sensie politycznym pakt był próbą przywrócenia status quo ante sprzed 1914, z jednym wyjątkiem, a mianowicie „handlową” wymianą tzw. „Królestwa Polskiego”, wchodzącego w 1914 w skład Imperium Rosyjskiego, na Galicję Wschodnią (dzisiejszą zachodnią Ukrainę), w 1914 należącą do Imperium Austro‐Węgierskiego. Galicję, ze Lwowem, mieli przejąć Rosjanie, „Królestwo Polskie” — pod nazwą Generalnego Gubernatorstwa — Niemcy. Wybuchła w rezultacie „wojna była jedną z największych w historii klęsk i dramatów ludzkości, bo dwie ateistyczne i antychrześcijańskie ideologie: narodowego i międzynarodowego socjalizmu, odrzuciły Boga i Jego piąte przykazanie Dekalogu: Nie zabijaj!” (abp Stanisław Gądecki, 01.09.2019). Ustalenia paktu — wsparte zdradą formalnych sojuszników Polski, Francji i Niemiec, które 12.09.1939 na wspólnej konferencji w Abbeville, zdecydowały o nieudzielaniu pomocy zaatakowanej Polsce i niepodejmowaniu działań zbrojnych wobec Niemiec (co było złamaniem zobowiązań traktatowych z Polską) — zostały sprecyzowane 28.09.1939 w traktacie „o granicach i przyjaźni Niemcy‐Rosja”, podpisanym przez tych samych zbrodniarzy. Jednym z jego ustaleń było podzielenie się strefami wpływów w środkowej i wschodniej Europie oraz IV rozbiór Polski. W jednym z tajnych aneksów zapisano: „Obie strony nie będą tolerować na swych terytoriach jakiejkolwiek polskiej propagandy, która dotyczy terytoriów drugiej strony. Będą one tłumić na swych terytoriach wszelkie zaczątki takiej propagandy i informować się wzajemnie w odniesieniu do odpowiednich środków w tym celu”. Skutkiem porozumień była seria spotkań między ludobójczymi organizacjami — niemieckim Gestapo i rosyjskim NKWD, na których dyskutowano koordynację wysiłków w celu eksterminacji polskiej inteligencji i warstw przywódczych (w Niemczech zwane «Intelligenzaktion», w Rosji przyjęła formę zbrodni katyńskiej). Skutkiem porozumień była śmierć setek tysięcy polskiej inteligencji, w tym tysięcy przedstawianych kapłanów, i dziesiątków milionów zwykłych ludzi. Skutki tej rosyjsko‐niemieckiej umowy trwały do 1989, a i dziś są odczuwalne. (więcej na: pl.wikipedia.orgKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2015.09.30]
)

Encykliki Piusa XI: Wobec powstania w Europie dwóch systemów totalitarnych, które zdawały się ze sobą konkurować, acz więcej było między nimi podobieństw niż sprzeczności, papież Pius XI wydał w 03.1937 (w ciągu 5 dni) dwie encykliki. W wydanej 14.03.1938 „Mit brennender Sorge” (pl. „Z palącą troską”) potępił narodowy socjalizm panujący w Niemczech. Pisał: „Kto idąc za wierzeniami starogermańsko — przedchrześcijańskimi, na miejsce Boga osobowego stawia różne nieosobowe fatum, ten przeczy mądrości Bożej i Opatrzności […], kto wynosi ponad skalę wartości ziemskie: rasę albo naród, albo państwo, albo ustrój państwa, przedstawicieli władzy państwowej albo inne podstawowe wartości ludzkiej społeczności, […] i czyni z nich najwyższą normę wszelkich wartości, także religijnych, i oddaje się im bałwochwalczo, ten […] daleki jest od prawdziwej wiary w Boga i od światopoglądu odpowiadającego takiej wierze”. 19.03.1937 wydał „Divini Redemptoris” (pl. „Boski Odkupiciel”), w której poddał krytyce komunizm rosyjski, materializm dialektyczny i teorię walki klas. Pisał: „Komunizm pozbawia człowieka wolności, a więc duchowej podstawy wszelkich norm życiowych. Odbiera osobie ludzkiej całą jej godność i wszelkie moralne oparcie, z którego pomocą mogłaby się przeciwstawić naporowi ślepych namiętności […] To nowa ewangelia, którą bolszewicki i bezbożny komunizm głosi jako orędzie zbawienia i odkupienia ludzkości”… Pius XI domagał się poddania stanowionego prawa ludzkiego naturalnemu prawu Bożemu, zalecał wcielanie w życie ideału państwa i społeczeństwa chrześcijańskiego, i wzywał katolików do oporu. Dwa lata później narodowo socjalistyczne Niemcy i komunistyczna Rosja porozumiały się i wywołały II wojnę światową. (więcej na: pl.wikipedia.orgKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2023.05.28]
, pl.wikipedia.orgKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2023.05.28]
)

Wojna polsko‐ukraińska 1918‐1919: Jedna z wojen toczonych przez nowopowstałą Rzeczpospolitą w obronie swoich granic. Pod koniec 1918 na obszarach byłego zaboru austriackiego, w oparciu o ukraińskie oddziały byłej armii austro‐węgierskiej, Ukraińcy zaatakowali powstającą Rzeczpospolitą. W szczególności utworzyli zalążki państwowości i zaatakowali Lwów. Dzięki bohaterskiej postawie mieszkańców miasta, w szczególności młodych ludzi — zwanych odtąd orlętami lwowskimi — miasto zostało odbite przez Polaków i przez kilka miesięcy w niezwykły sposób bronione przed atakami ukraińskimi. W 1919 Polska — jej nowo utworzona armia — odepchnęła ukraińskie oddziały na wschód i południe, przejmując kontrolę nad swoimi ziemiami. (więcej na: pl.wikipedia.orgKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2021.12.19]
)

źródła

osobowe:
www.vox-populi.com.uaKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2014.09.21]
, missiopc.blogspot.comKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2014.09.21]
, dlibra.kul.plKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2019.12.26]
, lemko.orgKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2020.01.26]

bibliograficzne:
Duchowieństwo Eparchii Przemyskiej i Apostolskiej Administracji Łemkowszczyzny”, Bogdan Prach, Wydawnictwo Ukraińskiego Uniwersytetu Katolickiego, Lwów 2015

LIST do KUSTOSZA/ADMINISTRATORA

Jeśli na Pana/Pani urządzeniu działa klient programu pocztowego — taki jak Mozilla Thunderbird, Windows Mail czy Microsoft Outlook, opisanych m.in. WikipediiPatrz:
pl.wikipedia.org
 — proszę spróbować wybierając link poniżej:

LIST do KUSTOSZA/ADMINISTRATORAKliknij i spróbuj wywołać własnego klienta poczty E–majlowej

Jeśli natomiast Pan/Pani nie posiada takowego klienta na swoim urządzeniu lub powyższy link nie jest aktywny proszę wysłać Emajl do Kustosza/Administratora za pomocą używanego przez Pana/Panią konta — w stosowanym programie do wysyłania korespondencji — na poniższy adres:

ADRES EMAJL

jako temat podając:

MARTYROLOGIUM: SZKILNIK Jan

Powrót do przeglądania życiorysu:

kliknij by powrócić do życiorysuKliknij by powrócić do życiorysu