Rzymskokatolicka Parafia
pw. św. Zygmunta
05-507 Słomczyn
ul. Wiślana 85
dekanat konstanciński
archidiecezja warszawska
pełna lista:
wyświetlKliknij by wyświetlić pełną listę
przeszukujKliknij by wyświetlić listę z selekcją kategorii
displayClick to display full list in English
searchClick to display selectable list in English
Martyrologium duchowieństwa — Polska
XX w. (lata 1914 – 1989)
dane osobowe
nazwisko
SINKOWSKI
imiona
Stanisław
funkcja
kapłan diecezjalny
wyznanie
Kościół łaciński (rzymskokatolicki) RKwięcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2014.09.21]
diecezja / prowincja
diecezja przemyskawięcej na
www.przemyska.pl
[dostęp: 2013.02.15]
ordynariat polowy Wojska Polskiego RKwięcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2014.12.20]
honorowe wyróżnienia
szambelan papieskiwięcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2014.11.22]
„Pro Ecclesia et Pontifice”więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2019.02.02]
„Krzyż Walecznych”więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2021.12.19]
Order Wojenny Virtuti Militari — Srebrny (V klasy)więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2019.10.13]
Złoty „Krzyż Zasługi”więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2021.12.19]
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2019.10.13]
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległościwięcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2019.10.13]
data i miejsce
śmierci
20.10.1942
Perthdziś: hrab. Perth and Kinross, Szkocja, Wielka Brytania
więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2020.07.31]
szczegóły śmierci
Na wiosnę 1917, w czasie I wojny światowej, mianowany kapelanem rezerwy Armii Monarchii Austro–Węgierskiej. Pełnił służbę w Sanoku. 01.07.1917 został kapelanem polowym (niem. feldsuperior) w Przemyślu. Od 01.09.1917 kapelan Batalionu Zapasowego 90. Pułku Piechoty, w którym ok. 75% stanowili Polacy, stacjonującego w Jiczynie. Posługiwał w szpitalach polowych (malarycznych) w okręgu Litomierzyce na terenie Czech. Tam prowadził działalność patriotyczną wśród polskich żołnierzy. Był członkiem konspiracyjnej, niepodległościowej Organizacji „Wolność”, działającej wśród polskich oficerów i żołnierzy Armii Monarchii Austro–Węgierskiej — od ok. 04.1918 będącej de‐facto przybudówką Polskiej Organizacji Wojskowej POW, kierowanej wówczas przez płk. Edwarda Rydza Śmigłego.
26.10.1918 — po wydaniu 16.10.1918 przez cesarza Austro–Węgier, Karola I Habsburga, niem. Völkermanifest (pl. manifest) „Do Moich wiernych Austriackich ludów”, zapowiadającego przekształcenie cesarstwa w państwo związkowe, złożone z autonomicznych „organizmów państwowych” narodowości, i wobec widocznych objawów rozpadu cesarstwa — żołnierze Batalionu Zapasowego wypowiedzieli posłuszeństwo władzom zwierzchnim i przejęli komendę nad oddziałem i garnizonem Jiczyn. Wobec zakusów czeskich na przejęcie majątku batalionu Polacy — był wśród nich jako ich kapelan — zdołali wywieźć kilkanaście wagonów różnego materiału wojennego i zaopatrzenia, i 06.11.1918 przewieźć je do Jarosławia. W 11.1918, już po zakończeniu działań zbrojnych I wojny światowej i odrodzeniu państwa polskiego, batalion wszedł w skład nowo powstałego 9. Pułku Piechoty Wojska Polskiego w Jarosławiu. Został jego kapelanem.
Trwała już wojna polsko–ukraińska 1918‐1919. Pułk początkowo bronił linii rzeki San biorąc udział w szeregu starć z Ukraińcami, m.in. w walkach o Surochów, Nową Groblę, Lubaczów, Horyniec i Niemirów, nieustannie wypychając Ukraińców na wschód. W tym czasie jego jednostka została przemianowana na 14. Pułk Piechoty w ramach 4. Dywizji Piechoty Wojska Polskiego. W 04.1919 przeniesiony do Sądowej Wiszni, a następnie do Mościsk. W 05.1919 wziął udział w polskiej ofensywie, w ramach której, w ciągłych walkach z cofającymi się Ukraińcami, dotarł do Niżniowa, ok. 30 km na wschód od Stanisławowa. Tam, wobec ukraińskiej kontrofensywy — tzw. ofensywa czortkowska Ukraińskiej Armii Halickiej UAH 07‐28.06.1919 — wycofał się ok. 30 km na północ, pod Zawałów, broniąc linii rzeki Złota Lipa. Nie będąc w stanie utrzymać odcinka frontu został wycofany dalsze 35 km na zachód, na linię rzeki Gniła Lipa i od 18.06.1919 jej dopływu Narajówki, w pobliżu miasta Bursztyn. Po wycofaniu się kolejnych 10 km na zachód, do Bukaczowców, 28.06.1919 wziął udział w ogólnej polskiej ofensywie. Po przejściu ok. 70 km na wschód zajął Buczacz, a potem 15.07.1919 Dżuryn. Polskie oddziały osiągnęły linię rzeki Zbrucz, byłej wschodniej granicy Galicji i cesarstwa Austro–Węgierskiego.
Następnie Pułk wziął udział w trwającej wojnie polsko–rosyjskiej 1919‐1921. 08.08.1919, w ramach ofensywy polskiego Frontu Wołyńskiego, wyruszył z Brodów, ok. 80 km na wschód od Lwowa, docierając i zdobywając oddalone o ok. 100 km miasteczko Ostróg nad rzeką Horyń. Tam obsadził odcinek Ostróg–Międzyrzecz. Stamtąd przetransferowany został w okolice Olewska, ok. 70 na wschód od Sarn na Wołyniu, nad rzeką Uborć. Tam pozostał do 04.1920, dokonując sporadycznych wypadów na wschód. Tam także, gdy 23.03.1920 Rosjanie uderzyli na przyczółek mostowy „przez cały czas walki znajdował się w pierwszej linii wśród żołnierzy, zachęcając ich do walki i świecił im przykładem odwagi i męstwa”, jak opisano we wniosku na order Virtuti Militari. Od 25.04.1920 Pułk wziął udział w tzw. wyprawie kijowskiej Wojska Polskiego i po przebyciu ok. 80 km wzdłuż linii kolejowej zdobył Korosteń na Żytomierszczyźnie — po drodze, pod Białokurowiczami, znów posługiwał na pierwszej linii walk. Tam zatrzymał się, pozostając w odwodzie dowództwa operacyjnego. 14.05.1920, po rozpoczęciu rosyjskiej ofensywy na północy frontu walk — generalnie nad rzeką Berezyną — pułk przetransportowany został na wschód od Mińska. Tam 23.05.1920, w ciężkich walkach, zdobył wioski Zamostocze i Wołoduta i dotarł do miasteczka Berezyna. Ofensywa rosyjska została wówczas odparta. 04.07.1920 rozpoczęła się wielka ofensywa rosyjska gen. Michała Tuchaczewskiego. Pułk rozpoczął wycofywania na zachód — walcząc m.in. pod Hrebionką, Baranowiczami, Słonimiem dotarł do Wołkowyska, a następnie przez Świsłocz — po przekroczeniu Bugu — do Drohiczyna. Stamtąd wycofał się za Wisłę, przekraczając ją w Górze Kalwarii, i obsadził odcinek obrony rzeki w okolicy wsi Holendry. Był tam, gdy rozpoczęła się decydująca Bitwa Warszawska ok. 15.08.1920 (zwana „Cudem nad Wisłą”). 19.08.1920 przeniesiony został do Zakroczymia, na północ od Warszawy. Część Pułku wzięła wówczas udział w obronie Włocławka. 29.08.1920 Pułk przetransportowany został na front południowy, w okolice Lwowa, gdzie wziął udział w obronie linii Bełz–Krystynopol–Rekliniec przed atakami ros. Первая Конная армия (pl. 1 Armia Konna) pod dowództwem Semyona Budionnego. Następnie w 09.1920 bronił rejonu Przemyślan, na wschód od Lwowa, a potem okolic Rohatyna. 13.09.1920 rozpoczęła się polska ofensywa, która wyparła Rosjan poza rzekę Zbrucz — w jej ramach Pułk atakował w kierunku Tarnopola, zdobywając m.in. Zbaraż i Wiśniowiec, a kończąc marszrutę, po ok. 110 km, w Łanowcach. Pod koniec 09.1920 — po wielkiej Bitwie nad Niemnem 20‐26.09.1920, Pułk został przerzucony do Grodna, a stamtąd w okolice Druskiennik, gdzie zabezpieczał tyły wojsk polskich, wypierających Rosjan na wschód, przed atakami litewskimi z północy. Po zawieszeniu broni 12.10.1920 Pułk początkowo stacjonował w Zambrowie, by w 1921 zostać przeniesionym do Włocławka.
W czasie niemieckiej inwazji na Polskę zaczętej 01.09.1939 (Rosjanie zaatakowali Polskę 17 dni później) i rozpoczęciu II wojny światowej, delegat biskupa polowego Wojska Polskiego w Kwaterze Głównej Naczelnego Wodza.
Wobec naporu niemieckiej, prrawd.
wraz z Kwaterą Główną ok. 07.09.1939 przeniósł się do Brześcia, a od 13.09.1939 rozpoczął odwrót na południe. Dotarł do Kosowa, a potem do Kut na Pokuciu.
Tam 17.09.1939 zastała go informacja o rozpoczęciu inwazji rosyjskiej i następnego dnia, wraz z Naczelnym Wodzem i Prezydentem RP przekroczył granicę rumuńską.
Internowany w jednym z obozów w rejonie Tulcea—Babadag (obozy założono m.in. w Tulcea, Babadag, Isaccea, Măcin, Pecineaga), w Dobrudży.
Tam posługiwał jako kapelan internowanych lotników polskich.
Ułatwiał ucieczki internowanym polskim oficerom, a potem w 04.1940 sam uciekł i przedostał się do Francji.
Po klęsce Francji w 05‐06.1940, uciekając przed Niemcami przepłynął do Anglii.
Następnie od 02.1941 w Polskich Siłach Zbrojnych w Anglii, gdzie był szefem duszpasterstwa 1. Korpusu Polskich Sił Zbrojnych (od 1942 1. Korpusu Pancerno–Motorowego), formowanego i szkolącego się w Szkocji — mającego także za zadanie, w związku ze spodziewaną inwazją niemiecką, obronę 200‐kilometrowego odcinka wschodniego wybrzeża Szkocji, od zatoki Firth of Forth k. Edynburga do Montrose w Szkocji.
Tamże zmarł.
przyczyna śmierci
wygnanie
sprawstwo
Niemcy / Rosjanie
miejsca i wydarzenia
Ribbentrop‐MołotowKliknij by przejść do opisu, Encykliki Piusa XIKliknij by przejść do opisu, Wojna polsko‐rosyjska 1919‐1921Kliknij by przejść do opisu, Wojna polsko‐ukraińska 1918‐1919Kliknij by przejść do opisu
data i miejsce
urodzenia
03.01.1890
Sanoczekdziś: gm. Sanoczek, pow. Sanok, woj. podkarpackie, Polska
więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2021.10.09]
prezbiterat (święcenia)
ordynacja
29.06.1913 (katedra przemyskawięcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2014.11.14])
szczegóły posługi
02.1941 – 1942
dziekan wojskowy RK — (terytorium Szkocji)dziś: Szkocja, Wielka Brytania
więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2021.12.19] ⋄ 1. Korpus Polski, Polskie Siły Zbrojne (sformowane „na Zachodzie”), Wojsko Polskie — szef wojskowego duszpasterstwa rzymskokatolickiego Okręgu
1939
dziekan wojskowy RK — Toruńdziś: pow. Toruń miasto, woj. kujawsko‐pomorskie, Polska
więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2021.12.19] ⋄ Dowództwo Okręgu Korpusu DOK Nr VIII Toruń, Wojsko Polskie ⋄ parafia wojskowa RK pw. św. Katarzyny Aleksandryjskiej ⋄ dekanat RK Toruńnazwa/siedziba dekanatu wojskowego
dziś: pow. Toruń miasto, woj. kujawsko‐pomorskie, Polska
więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2021.12.19] — awans 19.03.1939, w randze pułkownika
1934 – 1939
proboszcz wojskowy RK — Toruńdziś: pow. Toruń miasto, woj. kujawsko‐pomorskie, Polska
więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2021.12.19] ⋄ Dowództwo Okręgu Korpusu DOK Nr VIII Toruń, Wojsko Polskie ⋄ parafia wojskowa RK pw. św. Katarzyny Aleksandryjskiej ⋄ dekanat RK Toruńnazwa/siedziba dekanatu wojskowego
dziś: pow. Toruń miasto, woj. kujawsko‐pomorskie, Polska
więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2021.12.19] — p.o. („ad interim”) dziekana, szef duszpasterstwa
1931 – 1934
proboszcz wojskowy RK — Katowice‐Oświęcimnazwa rejonu
dziś: Polska ⋄ wojskowy Rejon Duszpasterstwa RK, Okręg Korpusu OK Nr V Kraków, Wojsko Polskie ⋄ parafia wojskowa RK pw. św. Kazimierza Królewicza i Wyznawcy — awans 02.12.1930, ze starszeństwem z 01.01.1931 i 4. lokatą wśród proboszczów wojskowych wyznania rzymskokatolickiego, w randze podpułkownika; kierownik Rejonu Duszpasterstwa; także: administor parafii wojskowej, od 25.04.1933 z nowo konsekrowanym kościołem pw. św. Kazimierza Królewicza i Wyznawcy; kapelan hufca Związku Harcerstwa Polskiego ZHP w Katowicach; członek zarządu Ligi Morskiej i Kolonialnej LMK Okręgu Zagłębia Węglowego;
15.04.1924 – 1930
starszy kapelan wojskowy RK — Katowice‐Oświęcimnazwa rejonu
dziś: Polska ⋄ wojskowy Rejon Duszpasterstwa RK, Okręg Korpusu OK Nr V Kraków, Wojsko Polskie ⋄ parafia wojskowa RK pw. św. Kazimierza Królewicza i Wyznawcy — kierownik Rejonu Duszpasterstwa; także: administor parafii wojskowej
1921 – 1924
starszy kapelan wojskowy RK — Toruńdziś: pow. Toruń miasto, woj. kujawsko‐pomorskie, Polska
więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2021.12.19] ⋄ wojskowy Rejon Duszpasterstwa RK, Okręg Korpusu OK Nr VIII Toruń, Wojsko Polskie ⋄ parafia wojskowa RK pw. św. Katarzyny Aleksandryjskiej — od 01.12.1921 kierownik Rejonu Duszpasterskiego; dekretem Naczelnika Państwa z 03.05.1922, zatwierdzony ze starszeństwem z 01.06.1919 i 21. lokatą wśród starszych kapelanów wojskowych wyznania rzymskokatolickiego, w randze majora; dekretem L. 3448 Wodza Naczelnego z 16.12.1921, zweryfikowany ze starszeństwem z 01.04.1920 i 24. lokatą wśród starszych kapelanów wojskowych wyznania rzymskokatolickiego, w randze majora; także: administrator parafii wojskowej;
01.10.1921 – 30.11.1921
kapelan wojskowy RK — Brześć nad Bugiemdawn.: Brześć Litewski /do 1923/
dziś: Brześć, rej. Brześć, obw. Brześć, Białoruś
więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2020.07.31] ⋄ garnizon, Okręg Korpusu OK Nr IX Brześć nad Bugiem, Wojsko Polskie ⋄ parafia wojskowa RK pw. św. Kazimierza — także: m.in. przeniesionego tam 82. Syberyjskiego Pułku Piechoty, wchodzącego w skład 30. Dywizji Piechoty (dawn. Syberyjskiej Brygady Piechoty, 14.07.1920 sformowanej z resztek 5. Dywizji Strzelców Polskich, które powróciły do kraju)
15.07.1921 – 01.10.1921
kapelan wojskowy RK — Stargarddziś: gm. Stargard miasto, pow. Stargard, woj. zachodniopomorskie, Polska
więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2021.06.07] ⋄ garnizon, Okręg Korpusu OK Nr VIII Toruń, Wojsko Polskie
1918 – 1921
kapelan wojskowy RK — 14. Pułk Piechoty, Wojsko Polskie — dekretem L. 2845 Naczelnego Wodza z 14.04.1921, na wniosek Kurii Biskupiej Wojsk Polskich, zwolniony z Wojska Polskiego
01.09.1917 – 26.10.1918
kapelan wojskowy RK — Jiczyndziś: gm. Jiczyn, pow. Jiczyn, kraj hradecki, Czechy
więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2024.12.13] ⋄ Batalion Zapasowy, 90. Pułk Piechoty, Armia Monarchii Austro–Węgierskiej
1916 – 1917
wikariusz — Jasieńdziś: część Ustrzyk Dolnych, gm. Ustrzyki Dolne, pow. bieszczadzki, woj. podkarpackie, Polska
więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2021.10.09] ⋄ parafia RK pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny ⋄ dekanat RK Leskodziś: gm. Lesko, pow. Lesko, woj. podkarpackie, Polska
więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2020.07.31] — także: prefekt w Ustrzykach Dolnych
1915 – 1916
wikariusz — Golcowadziś: gm. Domaradz, pow. Brzozów, woj. podkarpackie, Polska
więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2021.10.09] ⋄ parafia RK pw. św. Barbary Panny i Męczennicy ⋄ dekanat RK Brzozówdziś: gm. Brzozów, pow. Brzozów, woj. podkarpackie, Polska
więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2021.10.09]
1914 – 1915
wikariusz — Dębowiecdziś: gm. Dębowiec, pow. Jasło, woj. podkarpackie, Polska
więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2020.07.31] ⋄ parafia RK pw. św. Bartłomieja Apostoła ⋄ dekanat RK Żmigród Nowydziś: Nowy Żmigród, gm. Nowy Żmigród, pow. Jasło, woj. podkarpackie, Polska
więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2021.05.30]
1913
wikariusz — Odrzykońdziś: gm. Wojaszówka, pow. Krosno, woj. podkarpackie, Polska
więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2021.10.09] ⋄ parafia RK pw. św. Katarzyny Panny i Męczennicy ⋄ dekanat RK Krosnodziś: pow. Krosno miasto, woj. podkarpackie, Polska
więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2021.12.18]
1909 – 1913
student — Przemyśldziś: pow. Przemyśl miasto, woj. podkarpackie, Polska
więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2020.07.31] ⋄ filozofia i teologia, Seminarium Duchowne
miejsca i wydarzenia
opisy
Ribbentrop‐Mołotow: Ludobójczy rosyjsko‐niemiecki pakt przyjaźni między przywódcą rosyjskim Józefem Stalinem i niemieckim Adolfem Hitlerem, podpisany 23.08.1939 w Moskwie przez ministrów spraw zagranicznych Rosji — Wiaczesława Mołotowa — i Niemiec — Joachima von Ribbentropa — który sankcjonował i był bezpośrednią przyczyną niemieckiego i rosyjskiego najazdu na Polskę i rozpoczęcia II wojny światowej w 09.1939. W sensie politycznym pakt był próbą przywrócenia status quo ante sprzed 1914, z jednym wyjątkiem, a mianowicie „handlową” wymianą tzw. „Królestwa Polskiego”, wchodzącego w 1914 w skład Imperium Rosyjskiego, na Galicję Wschodnią (dzisiejszą zachodnią Ukrainę), w 1914 należącą do Imperium Austro‐Węgierskiego. Galicję, ze Lwowem, mieli przejąć Rosjanie, „Królestwo Polskie” — pod nazwą Generalnego Gubernatorstwa — Niemcy. Wybuchła w rezultacie „wojna była jedną z największych w historii klęsk i dramatów ludzkości, bo dwie ateistyczne i antychrześcijańskie ideologie: narodowego i międzynarodowego socjalizmu, odrzuciły Boga i Jego piąte przykazanie Dekalogu: Nie zabijaj!” (abp Stanisław Gądecki, 01.09.2019). Ustalenia paktu — wsparte zdradą formalnych sojuszników Polski, Francji i Niemiec, które 12.09.1939 na wspólnej konferencji w Abbeville, zdecydowały o nieudzielaniu pomocy zaatakowanej Polsce i niepodejmowaniu działań zbrojnych wobec Niemiec (co było złamaniem zobowiązań traktatowych z Polską) — zostały sprecyzowane 28.09.1939 w traktacie „o granicach i przyjaźni Niemcy‐Rosja”, podpisanym przez tych samych zbrodniarzy. Jednym z jego ustaleń było podzielenie się strefami wpływów w środkowej i wschodniej Europie oraz IV rozbiór Polski. W jednym z tajnych aneksów zapisano: „Obie strony nie będą tolerować na swych terytoriach jakiejkolwiek polskiej propagandy, która dotyczy terytoriów drugiej strony. Będą one tłumić na swych terytoriach wszelkie zaczątki takiej propagandy i informować się wzajemnie w odniesieniu do odpowiednich środków w tym celu”. Skutkiem porozumień była seria spotkań między ludobójczymi organizacjami — niemieckim Gestapo i rosyjskim NKWD, na których dyskutowano koordynację wysiłków w celu eksterminacji polskiej inteligencji i warstw przywódczych (w Niemczech zwane «Intelligenzaktion», w Rosji przyjęła formę zbrodni katyńskiej). Skutkiem porozumień była śmierć setek tysięcy polskiej inteligencji, w tym tysięcy przedstawianych kapłanów, i dziesiątków milionów zwykłych ludzi. Skutki tej rosyjsko‐niemieckiej umowy trwały do 1989, a i dziś są odczuwalne. (więcej na: pl.wikipedia.orgKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2015.09.30])
Encykliki Piusa XI: Wobec powstania w Europie dwóch systemów totalitarnych, które zdawały się ze sobą konkurować, acz więcej było między nimi podobieństw niż sprzeczności, papież Pius XI wydał w 03.1937 (w ciągu 5 dni) dwie encykliki. W wydanej 14.03.1938 „Mit brennender Sorge” (pl. „Z palącą troską”) potępił narodowy socjalizm panujący w Niemczech. Pisał: „Kto idąc za wierzeniami starogermańsko — przedchrześcijańskimi, na miejsce Boga osobowego stawia różne nieosobowe fatum, ten przeczy mądrości Bożej i Opatrzności […], kto wynosi ponad skalę wartości ziemskie: rasę albo naród, albo państwo, albo ustrój państwa, przedstawicieli władzy państwowej albo inne podstawowe wartości ludzkiej społeczności, […] i czyni z nich najwyższą normę wszelkich wartości, także religijnych, i oddaje się im bałwochwalczo, ten […] daleki jest od prawdziwej wiary w Boga i od światopoglądu odpowiadającego takiej wierze”. 19.03.1937 wydał „Divini Redemptoris” (pl. „Boski Odkupiciel”), w której poddał krytyce komunizm rosyjski, materializm dialektyczny i teorię walki klas. Pisał: „Komunizm pozbawia człowieka wolności, a więc duchowej podstawy wszelkich norm życiowych. Odbiera osobie ludzkiej całą jej godność i wszelkie moralne oparcie, z którego pomocą mogłaby się przeciwstawić naporowi ślepych namiętności […] To nowa ewangelia, którą bolszewicki i bezbożny komunizm głosi jako orędzie zbawienia i odkupienia ludzkości”… Pius XI domagał się poddania stanowionego prawa ludzkiego naturalnemu prawu Bożemu, zalecał wcielanie w życie ideału państwa i społeczeństwa chrześcijańskiego, i wzywał katolików do oporu. Dwa lata później narodowo socjalistyczne Niemcy i komunistyczna Rosja porozumiały się i wywołały II wojnę światową. (więcej na: pl.wikipedia.orgKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2023.05.28], pl.wikipedia.orgKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2023.05.28])
Wojna polsko‐rosyjska 1919‐1921: Wojna o niepodległość i granice Rzeczpospolitej. Polska odzyskała niepodległość w 1918, ale o granice musiała walczyć z dawnymi potęgami imperialnymi, w szczególności z Rosją. Rosja planowała wzniecenie rewolucji bolszewickiej w krajach zachodu Europy, co stało się przyczyną rozpętania przez nią w 1920 wojny przeciw Polsce. Pokonana został w bitwie warszawskiej, zwanej „cudem nad Wisłą” (jednej z 10 najważniejszych bitew w historii świata, według niektórych historyków), w 08.1920, dzięki której Polska odzyskała część ziem utraconych w ramach rozbiorów Polski w XVIII w., a Europa ocalona została przed ludobójczym komunizmem. (więcej na: pl.wikipedia.orgKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2014.12.20])
Wojna polsko‐ukraińska 1918‐1919: Jedna z wojen toczonych przez nowopowstałą Rzeczpospolitą w obronie swoich granic. Pod koniec 1918 na obszarach byłego zaboru austriackiego, w oparciu o ukraińskie oddziały byłej armii austro‐węgierskiej, Ukraińcy zaatakowali powstającą Rzeczpospolitą. W szczególności utworzyli zalążki państwowości i zaatakowali Lwów. Dzięki bohaterskiej postawie mieszkańców miasta, w szczególności młodych ludzi — zwanych odtąd orlętami lwowskimi — miasto zostało odbite przez Polaków i przez kilka miesięcy w niezwykły sposób bronione przed atakami ukraińskimi. W 1919 Polska — jej nowo utworzona armia — odepchnęła ukraińskie oddziały na wschód i południe, przejmując kontrolę nad swoimi ziemiami. (więcej na: pl.wikipedia.orgKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2021.12.19])
źródła
osobowe:
www.encyklo.plKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2021.12.19], katolicy1844.republika.plKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2014.05.09], ordynariat.wp.mil.plKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2024.12.13], archiwumcaw.wp.mil.plKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2014.05.09]
bibliograficzne:
„Lista strat wśród duchowieństwa metropolii lwowskiej obrządku łacińskiego w latach 1939‐1945”, red. Józef Krętosz, Maria Pawłowiczowa, Opole, 2005
„Słownik biograficzny duchowieństwa metropolii lwowskiej obrządku łacińskiego ofiar II wojny światowej 1939‐1945”, Maria Pawłowiczowa (red.), ks. Józef Krętosz (red.), Wydawnictwo Świętego Krzyża, Opole, 2007
„Schematismus Venerabilis Cleri Dioecesis PremisliensisKliknij by wyświetlić stronę źródłową”, Kuria diecezji przemyskiej, od 1866 do 1938
pierwotnych (oryginalnych) zdjęć:
ordynariat.wp.mil.plKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2024.12.13], commons.wikimedia.orgKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2017.03.24], audiovis.nac.gov.plKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2024.12.13], www.audiovis.nac.gov.plKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2014.05.09], ordynariat.wp.mil.plKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2015.09.30]
Jeśli na Pana/Pani urządzeniu działa klient programu pocztowego — taki jak Mozilla Thunderbird, Windows Mail czy Microsoft Outlook, opisanych m.in. w WikipediiPatrz:
pl.wikipedia.org — proszę spróbować wybierając link poniżej:
LIST do KUSTOSZA/ADMINISTRATORAKliknij i spróbuj wywołać własnego klienta poczty E–majlowej
Jeśli natomiast Pan/Pani nie posiada takowego klienta na swoim urządzeniu lub powyższy link nie jest aktywny proszę wysłać Emajl do Kustosza/Administratora za pomocą używanego przez Pana/Panią konta — w stosowanym programie do wysyłania korespondencji — na poniższy adres:
jako temat podając:
MARTYROLOGIUM: SINKOWSKI Stanisław
Powrót do przeglądania życiorysu:
Kliknij by powrócić do życiorysu