funkcja

kapłan diecezjalny

wyznanie

Kościół łaciński (rzymskokatolicki) RKwięcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2014.09.21]

diecezja / prowincja

diecezja łomżyńskawięcej na
www.kuria.lomza.pl
[dostęp: 2012.11.23]
ordynariat polowy Wojska Polskiego RKwięcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2014.12.20]

honorowe wyróżnienia

Order Wojenny Virtuti Militari — Srebrny (V klasy)więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2019.10.13]
Krzyż Kampanii Wrześniowejwięcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2023.11.24]

data i miejsce
śmierci

04.1940

NKWD Charkówsiedziba przy ul. Sownarkomskiej 5
dziś: ul. Mirronosiców 5, grom. Charków miasto, rej. Charków, obw. Charków, Ukraina
więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2020.07.31]

alt. daty i miejsca
śmierci

05.1940

szczegóły śmierci

przyczyna śmierci

zbiorowy mord

sprawstwo

Rosjanie

miejsca i wydarzenia

NKWD CharkówKliknij by przejść do opisu, «Ludobójstwo katyńskie 1940»Kliknij by przejść do opisu, KŁW StarobielskKliknij by przejść do opisu, Ribbentrop‐MołotowKliknij by przejść do opisu, Encykliki Piusa XIKliknij by przejść do opisu

data i miejsce
urodzenia

12.09.1909

Wysokie Mazowieckiedziś: gm. Wysokie Mazowieckie miasto, pow. Wysokie Mazowieckie, woj. podlaskie, Polska
więcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2021.12.19]

prezbiterat (święcenia)
ordynacja

26.05.1934

szczegóły posługi

uwagi

inni związani
szczegółami śmierci

CZEMERAJDAKliknij by wyświetlić biogram Józef, DROZDOWICZKliknij by wyświetlić biogram Ignacy, NIWAKliknij by wyświetlić biogram Andrzej, PLEWIKKliknij by wyświetlić biogram Władysław, SWIRTUNKliknij by wyświetlić biogram Alfred, TCHÓRZEWSKIKliknij by wyświetlić biogram Władysław, WRAZIDŁOKliknij by wyświetlić biogram Jerzy

miejsca i wydarzenia
opisy

NKWD Charków: W dniach 05.04‐12.05.1940 Rosjanie rozstrzelali w siedzibie NKWD przy ul. Sownarkomskiej 5 (dziś ul. Mirronosiców 5) w Charkowie ok. 3,739 polskich jeńców wojennych z obozu koncentracyjnego KŁW Starobielsk w Starobielsku. Ludobójstwo to było realizacją decyzji rosyjskich władz komunazistowskich — Biura Politycznego rosyjskiej partii komunazistowskiej — z 05.03.1940 o eksterminacji dziesiątków tysięcy polskiej inteligencji i wojskowych, przetrzymywanych w rosyjskich obozach utworzonych po niemiecko‐rosyjskiej umowie Ribbentrop‐Mołotow i zaborze przez Rosjan połowy Polski z 1939, zwanego «ludobójstwem katyńskim». Po formalnym „wyroku” Specjalne Kolegium NKWD w Moskwie, i.e. ludobójczy rosyjski sąd kapturowy zwany «Trojka NKWD», wysyłał do NKWD w Charkowie kolejne listy dyspozycyjne — było ich ok. 36 — zawierające dane osób mających być zamordowanymi. Mordów dokonywano w siedzibie Obwodowego Zarządu NKWD, przy pl. Dzierżyńskiego 3. Konwoje jeńców dowożono koleją na stację Charków Pasażerski, a stamtąd samochodami do siedziby NKWD. Ofiarom wiązano z tyłu ręce sznurkiem i nocą pojedynczo wprowadzano do bezokiennego pomieszczenia w piwnicach. Tam, strzałem w kark z rewolwerów Nagant kal. 7,62 mm, ich mordowano. Zaraz potem zwłoki wywożono ciężarówkami i grzebano w masowych grobach pod Charkowem, 1,5 km od wioski Piatichatki. Prawd. także później, do 06.1940, zamordowano tam, w ten sam sposób, nieznaną liczbę Polaków z tzw. «Ukraińskiej Listy Katyńskiej» lub «listy Cwietuchina». (więcej na: pl.wikipedia.orgKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2012.11.23])

«Ludobójstwo katyńskie 1940»: 05.03.1940 rosyjskie władze komunazistowskie — Biuro Polityczne rosyjskiej partii komunazistowskiej z Józefem Stalinem na czele — podjęło formalną, tajną decyzję nr P13/144 o eksterminacji dziesiątków tysięcy polskiej inteligencji i wojskowych, „zdeklarowanych i nie rokujących nadziei poprawy wrogów władzy rosyjskiej”, przetrzymywanych w rosyjskich obozach, w konsekwencji niemiecko‐rosyjskiej umowy Ribbentrop‐Mołotow, najazdu na Polskę i zaboru połowy Polski w 09.1939, i rozpoczęcia II wojny światowej. Decyzję „sankcjonowały” wyroki Kolegium Specjalnego NKWD, i.e. ludobójczego rosyjskiego sądu kapturowego «Trojka NKWD» w Moskwie. Realizację na Ukrainie i Białorusi umożliwił rozkaz nr 00350 z 22.03.1940 szefa NKWD, Ławrentija Berii, o „rozładowaniu więzień NKWD”, i.e. przewiezieniu z kilku więzień na Ukrainie i Białorusi do więzień centralnych, e.g. w Kijowie czy Mińsku. Ludobójcza «Trojka NKWD», po wydaniu wyroków, rozsyłała też do lokalnych jednostek NKWD, listy dyspozycyjne NKWD — i.e. listy skazańców — każdej przeciętnie zawierającej przeciętnie ok. 100 nazwisk. Listy imienne znane są — dają się odtworzyć — dla osób przetrzymywany w obozach KŁW Kozielsk i KŁW Ostaszków, ale już nie dla KŁW Starobielsk, znane dla ofiar z więzień ukraińskich, ale już nie białoruskich. Nie wiadomo nawet dokładnie, ile list było, głównie dlatego, iż nieznana jest ich ilość skierowana do NKWD na Białorusi. 03.03.1959 Aleksander Szelepin, ówczesny szef rosyjskiego KGB, tak to opisał w ręcznej notatce: „W Komitecie Bezpieczeństwa Państwowego przy Radzie Ministrów Rosji od 1940 przechowywane są akta ewidencyjne i inne materiały dotyczące rozstrzelanych w tymże roku jeńców i internowanych oficerów, żandarmów, policjantów, etc., osób z byłej burżuazyjnej Polski. Ogółem na podstawie decyzji trójki specjalnej NKWD ZSRR rozstrzelanych zostało 21,857 osób, z których: w Lesie Katyńskim (obwód smoleński) 4,421 osób, z obozu starobielskiego w pobliżu Charkowa 3,820 osób, z ostaszkowskiego obozu (obwód kaliniński) 6,311 osób, i 7,305 osób w innych obozach i więzieniach Zachodniej Ukrainy i Zachodniej Białorusi. Cała operacja likwidacji wymienionych osób prowadzona była na podstawie Uchwały KC KPZR z 05.03.1940”. Szef NKWD rekomendował wówczas przywódcy rosyjskiemu, Nikicie Chruszczowowi, zniszczenie wszystkich akt osobowych rozstrzelanych w 1940, ale zachowanie protokołów posiedzeń «Trojki NKWD» i potwierdzeń wykonania decyzji«Trojki NKWD». Do notatki dołączony był jednozdaniowy projekt uchwały. Nie wiadomo, czy uchwała została zaakceptowana i czy teczki zniszczono. Nie są znane także wspomniane protokoły i potwierdzenia «Trojki NKWD». Istnieją przesłanki — cztery tzw. „metodyczne konferencje NKWD‐Gestapo” w 1939‐1940: w Brześciu nad Bugiem, Przemyślu, Zakopanem i Krakowie — o ścisłej współpracy Rosjan i Niemców w całkowitej eksterminacji narodu polskiego, a w szczególności polskich elit — co zatwierdzone zostało prawd. podczas spotkania socjalistycznych przywódców Niemiec, Heinricha Himmlera, i Rosji, Ławrientija Berii, w pałacyku myśliwskim Niemca, Hermanna Göringa, w Romintach w Puszczy Rominckiej w Prusach Wschodnich. (więcej na: pl.wikipedia.orgKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2023.12.15])

KŁW Starobielsk: Rosyjski ros. Концентрационный Лагерь для Военнопленных (pl. Jeniecki Obóz Koncentracyjny) KŁW, zarządzany przez ludobójczą rosyjską organizację NKWD, dla Polaków aresztowanych po najeździe w 1939, fukcjonujący w latach 1939‐1940 w Starobielsku — na terenie prawosławnego monasteru pw. Ikony Matki Bożej „Wszystkich Strapionych Radość”, zrabowanego i zamkniętego przez rosyjskich bolszewików w 1923. W 04.1940 przetrzymywano — na jednego jeńca przypadało około 1,25 m2 powierzchni pryczy, na której spał, jadł i trzymał swój dobytek, początkowo jeńcy otrzymywali tylko jeden posiłek dziennie — w nim 3,800 osób (w 11.1939 — 11,262). Zostali oni następnie — w ramach realizacji decyzji rosyjskich władz o eksterminacji dziesiątków tysięcy polskiej inteligencji i wojskowych — zamordowani w Charkowie. Wśród ofiar było 8 generałów, 55 pułkowników, 127 podpułkowników, 230 majorów, ok. 1000 kapitanów i rotmistrzów, ok. 2,450 poruczników i podporuczników Wojska Polskiego. Prawie połowę stanowili oficerowie rezerwy: ponad 20 profesorów wyższych uczelni, cały bez wyjątku personel naukowy Instytutu Przeciwgazowego Wojska Polskiego i prawie cały personel Instytutu Uzbrojenia Wojska Polskiego, ok. 400 lekarzy, kilkuset prawników, kilkuset inżynierów, ok. 100 nauczycieli, ok. 600 lotników, wielu działaczy społecznych, kilkudziesięciu literatów i dziennikarzy. Także później wykorzystywany przez Rosjan jako obóz koncentracyjny dla Polaków. (więcej na: pl.wikipedia.orgKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2012.11.23])

Ribbentrop‐Mołotow: Ludobójczy rosyjsko‐niemiecki pakt przyjaźni między przywódcą rosyjskim Józefem Stalinem i niemieckim Adolfem Hitlerem, podpisany 23.08.1939 w Moskwie przez ministrów spraw zagranicznych Rosji — Wiaczesława Mołotowa — i Niemiec — Joachima von Ribbentropa — który sankcjonował i był bezpośrednią przyczyną niemieckiego i rosyjskiego najazdu na Polskę i rozpoczęcia II wojny światowej w 09.1939. W sensie politycznym pakt był próbą przywrócenia status quo ante sprzed 1914, z jednym wyjątkiem, a mianowicie „handlową” wymianą tzw. „Królestwa Polskiego”, wchodzącego w 1914 w skład Imperium Rosyjskiego, na Galicję Wschodnią (dzisiejszą zachodnią Ukrainę), w 1914 należącą do Imperium Austro‐Węgierskiego. Galicję, ze Lwowem, mieli przejąć Rosjanie, „Królestwo Polskie” — pod nazwą Generalnego Gubernatorstwa — Niemcy. Wybuchła w rezultacie „wojna była jedną z największych w historii klęsk i dramatów ludzkości, bo dwie ateistyczne i antychrześcijańskie ideologie: narodowego i międzynarodowego socjalizmu, odrzuciły Boga i Jego piąte przykazanie Dekalogu: Nie zabijaj!” (abp Stanisław Gądecki, 01.09.2019). Ustalenia paktu — wsparte zdradą formalnych sojuszników Polski, Francji i Niemiec, które 12.09.1939 na wspólnej konferencji w Abbeville, zdecydowały o nieudzielaniu pomocy zaatakowanej Polsce i niepodejmowaniu działań zbrojnych wobec Niemiec (co było złamaniem zobowiązań traktatowych z Polską) — zostały sprecyzowane 28.09.1939 w traktacie „o granicach i przyjaźni Niemcy‐Rosja”, podpisanym przez tych samych zbrodniarzy. Jednym z jego ustaleń było podzielenie się strefami wpływów w środkowej i wschodniej Europie oraz IV rozbiór Polski. W jednym z tajnych aneksów zapisano: „Obie strony nie będą tolerować na swych terytoriach jakiejkolwiek polskiej propagandy, która dotyczy terytoriów drugiej strony. Będą one tłumić na swych terytoriach wszelkie zaczątki takiej propagandy i informować się wzajemnie w odniesieniu do odpowiednich środków w tym celu”. Skutkiem porozumień była seria spotkań między ludobójczymi organizacjami — niemieckim Gestapo i rosyjskim NKWD, na których dyskutowano koordynację wysiłków w celu eksterminacji polskiej inteligencji i warstw przywódczych (w Niemczech zwane «Intelligenzaktion», w Rosji przyjęła formę zbrodni katyńskiej). Skutkiem porozumień była śmierć setek tysięcy polskiej inteligencji, w tym tysięcy przedstawianych kapłanów, i dziesiątków milionów zwykłych ludzi. Skutki tej rosyjsko‐niemieckiej umowy trwały do 1989, a i dziś są odczuwalne. (więcej na: pl.wikipedia.orgKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2015.09.30])

Encykliki Piusa XI: Wobec powstania w Europie dwóch systemów totalitarnych, które zdawały się ze sobą konkurować, acz więcej było między nimi podobieństw niż sprzeczności, papież Pius XI wydał w 03.1937 (w ciągu 5 dni) dwie encykliki. W wydanej 14.03.1938 „Mit brennender Sorge” (pl. „Z palącą troską”) potępił narodowy socjalizm panujący w Niemczech. Pisał: „Kto idąc za wierzeniami starogermańsko — przedchrześcijańskimi, na miejsce Boga osobowego stawia różne nieosobowe fatum, ten przeczy mądrości Bożej i Opatrzności […], kto wynosi ponad skalę wartości ziemskie: rasę albo naród, albo państwo, albo ustrój państwa, przedstawicieli władzy państwowej albo inne podstawowe wartości ludzkiej społeczności, […] i czyni z nich najwyższą normę wszelkich wartości, także religijnych, i oddaje się im bałwochwalczo, ten […] daleki jest od prawdziwej wiary w Boga i od światopoglądu odpowiadającego takiej wierze”. 19.03.1937 wydał „Divini Redemptoris” (pl. „Boski Odkupiciel”), w której poddał krytyce komunizm rosyjski, materializm dialektyczny i teorię walki klas. Pisał: „Komunizm pozbawia człowieka wolności, a więc duchowej podstawy wszelkich norm życiowych. Odbiera osobie ludzkiej całą jej godność i wszelkie moralne oparcie, z którego pomocą mogłaby się przeciwstawić naporowi ślepych namiętności […] To nowa ewangelia, którą bolszewicki i bezbożny komunizm głosi jako orędzie zbawienia i odkupienia ludzkości”… Pius XI domagał się poddania stanowionego prawa ludzkiego naturalnemu prawu Bożemu, zalecał wcielanie w życie ideału państwa i społeczeństwa chrześcijańskiego, i wzywał katolików do oporu. Dwa lata później narodowo socjalistyczne Niemcy i komunistyczna Rosja porozumiały się i wywołały II wojnę światową. (więcej na: pl.wikipedia.orgKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2023.05.28], pl.wikipedia.orgKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2023.05.28])

źródła

osobowe:
biographies.library.nd.eduKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2014.05.09], lomzynskie24.plKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2013.12.04]
bibliograficzne:
„Leksykon duchowieństwa polskiego represjonowanego w ZSRS 1939‐1988”, Roman Dzwonkowski, SAC, wyd. Towarzystwo Naukowe KUL, 2003, Lublin
„Losy duchowieństwa katolickiego w ZSSR 1917‐1939. Martyrologium”, Roman Dzwonkowski, SAC, wyd. Towarzystwo Naukowe KUL, 2003, Lublin
pierwotnych (oryginalnych) zdjęć:
www.dlibra.karta.org.plKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2016.03.14], www.katedrapolowa.plKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2014.01.16], ipn.gov.plKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2019.02.02]