01.10.1912 powołany jako kapelan do wojska Cesarskiej Armii Austro–Węgierskiej. Początkowo — do ok. 1914, czyli do roku wybuchu I wojny światowej — posługiwał w mieście Banja Luka w Bośni Hercegowinie (do 1908 formalnie części tureckiego Imperium Osmańskiego, w 1908 anektowanej przez Austro–Węgry).

W armii Austro–Węgier posługiwał także w czasie I wojny światowej. Jego losy nie są jasne. Być może w 1914‐1915 był kapelanem jeden z jednostek walczących w kampanii serbskiej. Kampania ta zakończyła się po przyłączeniu się Bułgarii do Państw Centralnych (Niemiec i Austro–Węgier), przynosząc szokujące straty po obu stronach konfliktu. W szczególności jednak dotknęła Serbów — straty oceniane są na ok. 1,000,000 obywateli tego państwa, 27% populacji, w tym 57% populacji męskiej — nie tylko w wyniku działań zbrojnych, ale także epidemii i głodu. Gdy kampania kończyła się ok. 24.11.1915 trwała już wojna włosko–austro–węgierska. Włochy wypowiedziały wojnę Austro–Węgrom 23.05.1915. Przez pierwsze dwa lata toczono krwawe boje w okolicach rzeki Soczą (wł. Isonzo) w dzisiejszej Słowenii (12 bitew), w 1918 nad rzeką Piawe we Włoszech (2 bitwy). Wiadomo, że był kapelanem niem. Kaiserlich und Königlich 50. InfanterieDivision (pl. Cesarsko–Królewska 50. Dywizja Piechoty) ID50. Oddziały ID50 brały udział w walkach z Włochami w zasadzie od samego początku. Wiadomo też, że 17.08 został ranny, choć nie jest jasne, którego roku — jeśli w 1918, byłoby to już po 2. bitwie nad Piawą, nieudanej austro–węgierskiej ofensywie, która uznawana jest za początek końca Cesarstwa. Po jej zakończeniu 23.06.1918 trwały walki pozycyjne. Uczestniczyły w nich jednostki polskie — wycofane z frontu wschodniego, po ostatniej rosyjskiej ofensywie Kiereńskiego 01‐19.07.1917 i puczu bolszewickim w Rosji w 11.1917 — głównie jako oddziały wsparcia. I prawd. wraz z nimi, po klęsce Państw Centralnych, powrócił na terytorium Polski.

Na przełomie 10‐11.1918 prawd. był w Jarosławiu — nadal w austro–węgierskim kraju koronnym niem. Königreich Galizien und Lodomerien (pl. Królestwo Galicji i Lodomerii) — być może w szpitalu wojskowym. Cesarstwo Austro–Węgierskie aliści rozpadało się. W całej Galicji miasta przyjmowały rezolucje o przynależności do jeszcze nawet nie powstałej Rzeczpospolitej — tak stało się e.g. we Lwowie. Polskie jednostki wojskowe albo się uniezależniały, albo uznawały zwierzchnictwo wojska polskiego powołanego przez Radę Regencyjną w Warszawie, której władza de iure obejmowała wszelako tylko obszar niem. Königreich Polen (pl. Królestwo Polskie), tworu stworzonego przez Państwa Centralne. 01.11.1918 został kapelanem takiej jednostki, która po podpisaniu 11.11.1918 przez Aliantów i Niemców, w wagonie sztabowym w Compiègne, w kwaterze marszałka Francji Ferdynanda Focha, rozejmu i zawieszenia broni — co oznaczało de facto zakończenie I wojny światowej; oraz po przekazaniu 11.11.1918 przez Radę Regencyjną zwierzchniej władzy nad wojskiem brygadierowi Józefowi Piłsudskiemu oraz zamianowaniu go naczelnym dowódcą wojsk polskich, co oznaczało de facto odrodzenie państwa polskiego; weszła w skład Wojska Polskiego.

Tego samego 01.11.1918 Ukraińcy niespodziewanie zaatakowali Lwów i zajęli dużą część budynków administracyjnych. Rozpoczęła się wojna polsko–ukraińska 1918‐1919. Wziął w niej udział, prawd. jako kapelan jednostki z Jarosławia, uczestnicząc w zmaganiach o utrzymanie Lwowa w polskich rękach. Być może był kapelanem przy Naczelnym Dowództwie Wojsk Polskich na Galicję Wschodnią, potocznie zwanym Armią „Wschód”. 29.05.1919, wobec de facto wygranej wojnie z Ukraińcami, dokonano reorganizacji i utworzono dowództwo Frontu Galicyjsko–Wołyńskiego, które powstało m.in. z przekształcenia Armii „Wschód”. Po ostatecznym wyparciu 16.07.1919 wojsk ukraińskich za rzekę Zbrucz, ze względów operacyjnych Front ów podzielono i 27.07.1919 powołano Front Galicyjski — od 02.01.1920 noszącego nazwę Frontu Podolskiego.

W 11.1919 został kapelanem przy jego dowództwie (dziekanem). Wobec odznak koncentracji wojsk rosyjskich na Podolu — trwała już wojna polsko–rosyjska 1919‐1921 — postanowiono przesunąć front walk na wschód, między Płoskirów a Winnicę, m.in. na linię Stara Sieniawa–Nowokonstantynów–Latyczów–Deraźnia, gdzie obronę oprzeć zamierzano o bagniste rzeki Wołk i Boh. 18.02.1919 linię osiągnęła 5. Dywizja Piechoty. Wizytował ją wówczas, podczas walk 23‐24.02.1920 o utrzymanie przyczółków mostowych, „wśród ognia karabinów maszynowych i dział […] Przykładem oraz żywym słowem dodawał otuchy i podtrzymywał ducha walczących żołnierzy”. Po kolejnej reorganizacji został 01.04.1920 kapelanem przy dowództwie 6. Armii, powstałej z przekształcenia Frontu Podolskiego. Armia wzięła udział w wyprzedzającej wyprawie kijowskiej rozpoczętej 25.04.1920. Gdy 26.05.1920 rozpoczął się kontratak rosyjski brała udział — w nieustannych zmaganiach z ros. Первая Конная армия (pl. 1. Armia Konna) pod dowództwem Siemiona Budionnego — w odwrocie spod Kijowa. Gdy 06.08.1920, w przygotowaniu do decydującej bitwy z Rosjanami, dokonano kolejnej reorganizacji Wojska Polskiego, został kapelanem Frontu Południowego, trzon którego stanowiła 6. Armia. Wojska Frontu Południowego nie dopuściły do zajęcia przez Rosjan Lwowa i opóźniły próbę wsparcia głównego kierunku rosyjskiego natarcia na Polskę, przyczyniając się w ten sposób do polskiego tryumfu w Bitwie Warszawskiej ok. 15.08.1920 (zwanej „Cudem nad Wisłą”). Po bitwie pod Komarowem 31.08.1920, największej konnej bitwie wojny, Front Południowy przeszedł do kontrofensywy, wypierając Rosjan z Galicji Wschodniej.

Po rozwiązaniu 01.09.1920 Frontu Południowego i przemianowaniu jego dowództwa z powrotem na dowództwo 6. Armii pełnił w niej nadal funkcję kapelana.

Także po zakończeniu wojny polsko–rosyjskiej pozostał kapelanem wojskowym. Od 1921 nadal posługiwał, jako dziekan, w ramach Ordynariatu Polowego Wojska Polskiego.

Ok. 14.09.1925 udał się, jak miał w zwyczaju, na odpust w Obroszynie, 14 km od Lwowa, gdzie znajdował się pałac, będący rezydencją letnią arcybiskupów lwowskich i kościół pw. Podwyższenia Krzyża Świętego. Wracając zatrzymał się we Lwowie, gdzie nocował w klasztorze oo. Karmelitów Trzewiczkowych.

Tam, w nocy, zamordowany przez nowicjusza karmelitańskiego (od 4 lat w zakonie), br. Adama Józefa Kopacza — uprzednio kapłana diecezji przemyskiej, z powodu niepoczytalności usuniętego z probostwa, a następnie pacjenta kierownika Katedry Neurologiczno–Psychiatrycznej Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, dra Jana Władysława Piltza.

Napastnik użył siekiery — straszliwie porąbał górną część ciała ofiary, rozłupał czaszkę, odrąbał dwa palce u rąk…