funkcja

kapłan diecezjalny

wyznanie

Kościół łaciński (rzymskokatolicki) RKwięcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2014.09.21]

diecezja / prowincja

archidiecezja mohylewskawięcej na
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2013.06.23]

data i miejsce
śmierci

1935

ITŁ SŁONsieć obozów pracy niewolniczej GuŁAG
dziś: Wyspy Sołowieckie, rej. sołowiecki, obw. archangielski, Rosja
więcej na
ru.wikipedia.org
[dostęp: 2024.03.19]
pl.wikipedia.org
[dostęp: 2024.04.08]

szczegóły śmierci

przyczyna śmierci

eksterminacja

sprawstwo

Rosjanie

miejsca i wydarzenia

ITŁ SLONKliknij by przejść do opisu, GułagKliknij by przejść do opisu, PPŁp KotłasŁagKliknij by przejść do opisu

data i miejsce
urodzenia

1877

Kierszewodawn.: pow. Dryssa
dziś: Białoruś

prezbiterat (święcenia)
ordynacja

1903

szczegóły posługi

miejsca i wydarzenia
opisy

ITŁ SLON: Rosyjski ros. Исправи́тельно‐Трудово́й Ла́герь (pl. Poprawczy Obóz Pracy) ITŁ ros. Солове́цкий ла́герь осо́бого назначе́ния Ла́герь (pl. Sołowiecki Obóz Specjalnego Przeznaczenia) SŁON, zwany też potocznie „Sołówki” — obóz koncentracyjny i niewolniczej pracy przymusowej (w ramach kompleksu później nazwanego Gułag) — z siedzibą na Wyspach Sołowieckich w obw. archangielskim. Założony 13.10.1923 w znanym prawosławnym monasterze. W latach 1920. jeden z pierwszych i największy obóz koncentracyjny w Rosji. Miejsce niewolniczej pracy więźniów przy wyrębie lasów, w tartakach, wydobyciu torfu, połowie ryb, pracach załadunkowych Kolejowej Magistrali Murmańskiej, przy budowie dróg, produkcji żywności i dóbr konsumpcyjnych, przy rozpoczęciu budowy kanału Morze Białe ‐ Bałtyk, etc. Koncepcja późniejszego systemu rosyjskich obozów koncentracyjnych Gułag swój początek prawd. bierze właśnie w obozach na Wyspach Sołowieckich — stamtąd przeniosła się na obszar objęty budową kanału Morze Białe ‐ Bałtyk, czyli ITŁ BelBałtŁag, a stamtąd dalej, na cały obszar państwa rosyjskiego. Od sieci obozów na Wyspach Sołowieckich — zwanych także archipelagiem Wysp Sołowieckich — prawd. pochodzi też pojęcie „Archipelagu Gułag” stworzone przez Aleksandra Sołżenicyna. Szacuje się, że przez obozy koncentracyjne Wysp Sołowieckich przeszło od dziesiątek do setek tysięcy więźniów. W szczytowym okresie przetrzymywano w nim ok. 72,000 więźniów: e.g. 14,810 (12.1927); 12,909 (03.1928); 65,000 (1929); 53,123 (01.01.1930); 63,000 (01.06.1930); 71,800 (01.01.1931); 15,130 (1932); 19,287 (1933) — z których zamordowanych miało być ok. 43,000, w tym w latach 1937‐1938 ok. 9.500 więźniów wywieziono z obozu i zamordowano w kilku miejscach zbiorowych egzekucji, w tym w Sandarmoch, Krasnym Borze i Łodiejnoje Pole. Wśród nich było wielu kapłanów katolickich i prawosławnych. Po dojściu w 1933 do władzy w Niemczech partii narodowo‐socjalistycznej podobóz ITŁ SŁON odwiedziła niemiecka delegacja, „podpatrując” rozwiązania, które potem zostały wykorzystane w niemieckich obozach koncentracyjnych. Funkcjonował do 04.12.1933, z przerwą od 16.11.1931 do 01.01.1932, gdy był i potem stał się podobozem obozu ITŁ BelBałtŁag. Jako taki działał do 1939 (od 1936 jako więzienie). (więcej na: old.memo.ruKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2024.04.08])

Gułag: Akronim Gułag pochodzi od ros. Главное управление исправительно‐трудовых лагерей и колоний (pl. Główny Zarząd Poprawczych Obozów Pracy). Sieć rosyjskich obozów koncentracyjnych niewolniczej pracy przymusowej formalnie założony został decyzją najwyższych władz rosyjskich 27.06.1929. Kontrolę przejęło OGPU, poprzednik ludobójczego NKWD (od 1934) i MGB (od 1946). Poszczególne łagry (obozy) powstawały często w oddalonych, słabo zaludnionych obszarach, na których budowano ważne dla rosyjskiego państwa obiekty przemysłowe lub transportowe. Modelem stała się pierwsza „wielka budowa komunizmu”, czyli Kanał Białomorsko‐Bałtycki (1931‐1932), a za twórcę ukształtowanego tam systemu wykorzystania niewolniczej pracy przymusowej w ramach Gułagu, uznawany jest Naftali Frenkel, żydowskiego pochodzenia, który przeszedł do historii jako autor zasady „Z więźnia musimy wycisnąć wszystko w ciągu pierwszych trzech miesięcy — potem nic nam po nim”. Miał być twórcą, wg Aleksandra Sołżenicyna, tzw. „systemu kotłów”, czyli uzależnienia racji żywnościowych od wypracowania określonej liczby procent normy. W zarządzanym przez niego obozie ITŁ BelBałtŁag ukuto pojęcie ZEK — więzień — i.e. ros. заключенный‐каналоармеец (pl. kanałowy żołnierz), które przyjęło się jako określenie więźnia rosyjskich obozów niewolniczej pracy przymusowej. Jednorazowo w obozach Gułag przetrzymywano do 12 mln więźniów, czyli ok. 5% ludności Rosji. Sołżenicyn w książce „Archipelag GUŁag” szacował, że w Gułag do 1956 uśmiercono ok. 60 mln ludzi. Formalnie rozwiązany 20.01.1960. (więcej na: pl.wikipedia.orgKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2014.05.09])

PPŁp KotłasŁag: Rosyjski ros. Пересыльно‐Перевалочный Лагпункт (pl. Obóz Transferowy i Przeładunkowy) PPŁp ros. Котласский (pl. Kotłaskij) — obóz przejściowy (w ramach kompleksu Gułag) — z siedzibą w miejscowości Kotłas w obw. archangielskim Założony 06.06.1931 jako podobóz obozu koncentracyjnego ITŁ UstWymŁag1, 05.03.1932‐31.07.1932 samodzielny podobóz Gułagu, następnie do 09.05.1938 podobóz obozu ITŁ UchtPeczŁag, ponownie do 14.05.1940 samodzielny podobóz Gułagu, do 27.10.1943 podobóz zarządzany przez ministerstwo Transportu Kolejowego, do 29.07.1945 jako część obozu koncentracyjnego rolniczego PPŁp KotłasŁag. Od 29.06.1945 PPŁp KotłasŁag funkcjonował jako podobóz obozu koncentracyjnego ITŁ SewPeczŁag, zajmujący się wyłącznie produkcją żywności. Więźniowie niewolniczo pracowali przy składowaniu i transporcie towarów do i z obozów koncentracyjnych w rep. Komi, materiałów budowlanych dla Północno‐Peczorskiej Magistrali Kolejowej, a po przekształceniu obozu 27.10.1943 w obóz rolniczy przy produkcji żywności, etc. W szczytowym okresie przetrzymywano w nim ok. 9,000 000 więźniów: e.g. 8,073 (01.07.1940); 8,716 (01.01.1943); 8,629 (01.01.1944); 6,207 (01.01.1945), wśród których było wielu Polaków. Jako podobóz przeładunkowy zakończył działalność w 1945, natomiast jako obóz rolniczy w 1956. (więcej na: old.memo.ruKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2024.04.08])

źródła

osobowe:
biographies.library.nd.eduKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2014.12.20], lists.memo.ruKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2016.03.14], catholic.ruKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2016.03.14], nekropole.infoKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2016.03.14], ru.openlist.wikiKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2019.10.13]
bibliograficzne:
„Losy duchowieństwa katolickiego w ZSSR 1917‐1939. Martyrologium”, Roman Dzwonkowski, SAC, wyd. Towarzystwo Naukowe KUL, 2003, Lublin
pierwotnych (oryginalnych) zdjęć:
ipn.gov.plKliknij by spróbować wyświetlić stronę
[dostęp: 2019.02.02]