W czasie I wojny światowej został ok. 1915 kapelanem sformowanego w Puławach, pod auspicjami Komitetu Narodowego Polskiego, i walczącego po stronie Rosjan, pod komendą oficerów–Polaków, Legionu Puławskiego (właśc.

1. Legionu Puławskiego). Legion — po wydaniu przez cara Mikołaja II ukazu zakazującego dalszego organizowania oddziałów polskich, już pod nazwą 739. Nowoaleksandryjskiej Drużyny — skierowano na front walk z Niemcami. Już po rosyjskiej klęsce w bitwie pod Gorlicami w 03.05.1915, wziął udział w starciach z Niemcami 19‐20.05.1915 pod Pakosławiem k. Iłży, 15.06.1916 pod pobliskim Michałowem, 17.07.1915 pod Władysławowem k. Lipska. Następnie wycofując się przed niemiecką ofensywą walczył 20.07.1915 pod Kolonią Chechelską k. Zwolenia, 20.08.1915 pod Nurcem–stacją k. Siemiatycz, gdzie poniósł olbrzymie straty. 10.09.1915 stoczył jeszcze bój pod Zelwą k. Sejn, po czym — już w szczątkowym stanie — został 18.09.1915 wycofany do Bobrujska na Białorusi. Tam został rozwiązany.

Front walk niemiecko–rosyjskich ustabilizował się we wschodniej Białorusi na kilka lat. Wówczas, jesienią 1915, na bazie Legionu, sformowano w Bobrujsku Brygadę Strzelców Polskich, pod dowództwem rosyjskim (głównie zruszczonych Polaków, którzy całą karierę zawdzięczali Rosjanom), której został kapelanem. W 03‐07.1916 Brygada znajdowała się na froncie walk, na północ od Baranowicz nad rzeką Szczara, gdzie w czasie ofensywy Brusiłowa — na białoruskim odcinku walk mającej tylko demonstracyjny charakter — pełniła funkcje wywiadowcze. Największym starciem, w którym wzięła udział, był bój pod Torczycą ok. 10 km na północ od Baranowicz, 27.07.1916, po czym front ponownie ustabilizował się. W 01.1917 Brygada została wycofana z frontu do Kijowskiego Okręgu Wojskowego i tutaj ok. 21.02.1917 została przeformowana w Dywizję Strzelców Polskich.

Dalsze losy niejasne. Być może był kapelanem owej Dywizji, która — już po abdykacji 15.03.1917 cara Mikołaja II i upadku caratu, walczyła na Ukrainie z wojskami Państw Centralnych (Austro–Węgier i Niemiec), m.in. 08‐12.07.1916 po Kozową, ok. 30 km na zachód od Tarnopola, i i 28.07.1917 Husiatynem nad Zbruczem. Być może po 24.07.1917 przeszedł wraz z Dywizją do 1. Korpusu Polskiego pod dowództwem gen. Józefa Dowbor–Muśnickiego, i wraz z nim — już po puczu w 11.1918 w Sankt Petersburgu, gdy finansowani przez Niemców bolszewicy przejęli władzę — brał udział w opanowaniu 03.02.1918 Bobrujska. 1. Korpus następnie — po zawarciu 03.03.1918 przez Państwa Centralne traktatu pokojowego z Rosją bolszewicką w Brześciu — oddał się w ręce niemieckie, co pozwoliło większości żołnierzy powrócić w strony rodzinne, do Polski.

Do Polski jednak nie powrócił. Pozostał na obszarach kontrolowanych przez Rosjan — być może stało się to jeszcze na Ukrainie, gdzie walczyła Dywizja Strzelców Polskich. Być może na początku 01.1918 przedostał się do Kijowa wraz z płk. Lucjanem Żeligowskim, który pragnąc kontynuować walkę z Niemcami wszedł w konflikt z gen. Dowborem–Muśnickim, opuszczając 1. Korpus. Źródła podają, że zginął w Archangielsku, a to wskazywałoby na to, że być może posłuchał apelu gen. Józefa Hallera, dowódcy 2. Korpusu Polskiego w Rosji, który po kapitulacji swego Korpusu 11.05.1918 wobec Niemców pod Kaniowem nad Dnieprem na Ukrainie, unikając aresztowania przedostał się do Kijowa i ogłosił o zamiarze formowania polskich oddziałów w rejonie Murmańska, na północy Rosji i kontynuacji walk po stronie Ententy — tam znajdowały się ekspedycyjne oddziały zarówno angielskie jak i francuskie. 10.07.1918 wydał manifest, w którym pisał: „W kraju pod okupacją niemiecką nie ma miejsca dla rozwinięcia naszego sztandaru [niepodległości]! […] Dosyć niemocy! Precz z niewolą i obłudą neutralności. Chcemy być wolnym narodem śród wolnych narodów, w myśl hasła legjonów Dąbrowskiego: 'Wolni ludzie są braćmi'. W walce wolności przeciwko przemocy armja polska nie może się wahać. Narodowy niepodległy sztandar Polski może powiewać tylko śród walczących armji wolnych narodów sprzymierzonych państw Koalicji, ujęty w silne i niezawodne dłonie żołnierza polskiego, z zapałem uniesiony w wir walki.  'W nich!', jak mawiali ojcowie: 'Dla Ciebie Polsko i dla Twojej chwały', bo ten sztandar uzewnętrznia narodowego ducha moc! Wzywam Was zatem, żołnierze polscy, w szeregi, pod broń!” Przedostanie się do Murmańska, gdzie gen. Haller zamierzał sformować nowy 2. Korpus, wymagało jednak przedarcia się przez tereny kontrolowane przez bolszewików, a ci udających się na północ żołnierzy zaczęli aresztować i rozstrzeliwać (w szczególności w Moskwie i Niżnym Nowogrodzie).

Dotarł, jak się wydaje, do Archangielska, ale tam miał być przez bolszewików zamordowany — było to zapewne przed 31.08.1918, gdy Archangielsk zdobyli Anglicy, z udziałem polskiego oddziału spod Murmańska.

Losy niejasne.

W dostępnych źródłach (m.in. Wikipedia) ukazana jest postać ks. Wincentego Mikołajtisa, ur. 06.01.1893 w Pilotiszkach, wyświęcony w 1915, następnie student w Sankt Petersburgu, który wszelako przeżył i zmarł w 1967.

Natomiast w archidiecezji warszawskiej kapłanem był ks. Władysław Mikołajtis, ur. 10.12.1881, wyświęcony w 1905, który ok. 1915, w czasie I wojny światowej, znalazł się „poza archidiecezją” i dalsze jego losy nie są znane.