W czasie pobierania nauk w niem. Königliches Gymnasium (pl. Królewskie Gimnazjum) w Inowrocławiu, na skutek jawnego sprzeciwu wyrażonego wobec brutalnej germanizacji polskich dzieci, prowadzonej w szkole, dotkliwie pobity przez niemieckiego nauczyciela. Przeniesiony do niem. Königliches Katholische Gymnasium (pl. Królewskie Katolickie Gimnazjum) w Trzemesznie, gdzie był członkiem tajnej samokształceniowej polskiej organizacji młodzieżowej Towarzystwo Tomasza Zana, a w 1907‐1908 jej przewodniczącym.

Pod koniec I wojny światowej 1914‐1918 został prawd. kapelanem gnieźnieńskiego oddziału konspiracyjnej Polskiej Organizacji Wojskowej Zaboru Pruskiego POWZP, wywodzącej się z organizacji harcerskich, dążącej m.in. do wcielenia w swoje szeregi dezerterów z armii niemieckiej, której głównym celem było powstanie niepodległego państwa polskiego z Wielkopolską jako jej częścią.

Po abdykacji 09.11.1918 niemieckiego cesarza Wilhelma II Hohenzollerna; po podpisaniu 11.11.1918 przez Aliantów i Niemców, w wagonie sztabowym w Compiègne, w kwaterze marszałka Francji Ferdynanda Focha, rozejmu i zawieszenia broni — co oznaczało de facto zakończenie I wojny światowej; a także po przekazaniu 11.11.1918 przez Radę Regencyjną — działającą na terenie okupowanego przez Państwa Centralne (Niemcy i Austro–Węgry) tzw. niem. Königreich Polen (pl. Królestwo Polskie) — zwierzchniej władzy nad wojskiem brygadierowi Józefowi Piłsudskiemu oraz zamianowaniu go naczelnym dowódcą wojsk polskich, co oznaczało de facto odrodzenie państwa polskiego, obejmującego aliści tylko obszar niem. Königreich Polen, czyli polskie terytorium do 1915 znajdujące się pod zaborem rosyjskim, i nie obejmującego ziem zaboru pruskiego; Wielkopolska — jako pruska niem. Provinz Posen (pl. Prowincja Poznańska) — nadal formalnie pozostawała częścią państwa niemieckiego. W Gnieźnie, siedzibie niem. Kreis Gnesen (pl. Powiat Gniezno), w którym na skutek polityki germanizacyjnej ⅔ ziemi było w rękach niemieckich, Niemcy bardzo szybko, już 10.11.1918 powołali Radę Żołnierską, składającą się z 17 Niemców i 3 Polaków — na wzór podobnych rad powstających w całych Niemczech i aspirujących do przejęcia władzy w państwie. Polacy odpowiedzieli 11.11.1918 powołaniem Rady Robotniczej z 18 Polakami i 4 Niemcami w składzie. Rady te przejęły nadzór nad urzędami i miejscami publicznymi w mieście. Wkrótce aliści inna rada, czysto Polska Powiatowa Rada Ludowa PRL, powołana na apel i czerpiąca autorytet z Narodowej Rady Ludowej z Poznania, zaczęła dominować. 20.11.1918 został jej członkiem, uważanym za jej najwybitniejszego działacza. Gdzie to było możliwe próbowano polonizować władze miejskie i wprowadzać język polski do urządów i szkół. Powołanie jednostek uzbrojonych napotykało jednakże na opór Rady Żołnierskiej — wprawdzie w Gnieźnie istniały konspiracyjne polskie organizacje, takiej jak POWZP, i jawne jak drużyny organizacji „Sokół” czy skautowe, ale ich działalność była mocno ograniczona, bowiem Gniezno było silnym niemieckim ośrodkiem garnizonowym: stacjonowały tam niem. 6. Pommersches Infanterie–Regiment Nr. 49 (pl. 6. Pomorski Pułk Piechoty nr 49) i niem. 2. Brandenburgisches Dragoner–Regiment „von Arnim” Nr. 12 (pl. 2. Brandenburski Pułk Dragonów „von Arnim” nr 12).

27.12.1919 wybuchło w Poznaniu Powstanie Wielkopolskie. Już następnego dnia 28.12.1919 przyjechał z Poznania emisariusz powstańczy, sierżant Piotr Walczak. Mimo oporu przewodniczącego PRL udał się, z niektórymi jego członkami, do koszar niem. Infanterie–Regiment Nr. 49 i zażądał przekazania ich Polakom. Gdy rozmowy trwały inni towarzyszący mu rozbroili niemieckie warty, opanowali magazyn broni i rozbroili 5 mieszkających w mieście wyższych oficerów. Koszary zostały zdobyte. W nocy 28‐29.12.1919 opanowano urząd pocztowy, wprowadzając wyłącznie polską obsługę telefoniczną, przejęto gazownię, elektrownię, magistrat, bank i dworzec kolejowy. Następnie ten sam Piotr Walczak udał się do koszar Dragoner–Regiment Nr. 12. Powstańcy weszli przez otwartą bramę na dziedziniec, wkroczyli do kasyna oficerskiego i wymusili na dowódcy Pułku wydanie wydanie rozkazów opuszczenia koszar. Rozbrojonych żołdaków na dworzec. Gniezno było w polskich rękach. Po czasie Niemcy zareagowali i wysłali ok. 400 żołdaków i baterię dział z Bydgoszczy. Żołdacy zatrzymali się we wsi Zdziechowa, ok. 7 km na północ od Gniezna, artyleria we wsi Mączniki, 2 km dalej. Próbowano negocjować, ale warunki niemieckie oznaczały powrót do stanu sprzed Powstania. 30.12.1918 w stronę Zdziechowy wyruszyło 300‐400 ochotników. Na miejsce dotarło 120, reszta odstąpiła po napotkaniu wracających emisariuszy, którzy radzili: „za mało was jest… nie dacie rady”. We mgle udało się aliści opanować część wsi i wziąć do niewoli ok. 8 oficerów i 50 żołnierzy. Wtedy to Niemcy wyszli z propozycją rozmów. Wziął w nich udział, jako kapelan powstańczy. Uzgodniono zawieszenie broni i opuszczenie przez Niemców, przekonanych o okrążeniu przez 1,500 powstańców, pozycji z bronią w ręku. W nocy Niemcy złamali jednakże rozejm i otworzyli ogień, zabijając jednego powstańca. Doszło do kolejnych rokowań, w których Niemcy zgodzili się … na rozbrojenie. 31.12.1918 wyjechali z Gniezna do Poznania, bez broni.

Pozostali artylerzyści w Mącznikach. Gdy udał się tam jako emisariusz powstańców został aresztowany, a Niemcy wycofali się do Żnina, zabierając go z sobą. W Bydgoszczy miał stanąć przed niemieckim sądem i zostać skazanym na rozstrzelanie. Uniknął śmierci dzięki interwencji niemieckiego pastora, i po 3 dniach został wymieniony na niemieckich oficerów wziętych do niewoli przez powstańców.

Powrócił do Gniezna, w którym sformowano kilka jednostek powstańczych. Jedna z nich wyruszyła 08.01.1919 pod Szubin, gdzie planowano zaatakowanie silnie bronionego miasteczka, stanowiącego bramę do Bydgoszczy. W czasie walk wykazał się „wyjątkowym bohaterstwem prowadząc oddziały powstańcze do walki z krzyżem w ręku” — miał nawet na chwilę dostać się do niewoli, zdołał jednak zbiec. Bitwa zakończyła się porażką powstańców i miasteczka tego dnia nie zdobyto. Powrócił do Gniezna i ok. 18.01.1919 został kapelanem przy sztabie frontu północnego Powstania, i Okręgu Wojskowego I północnego, z komendanturą etapu w Gnieźnie. Gdy 09.02.1919 odbyła się uroczystość przysięgi garnizonu w Gnieźnie, pułk tam tworzony otrzymał nazwę 3. Pułku Ułanów Wielkopolskich. Został jego i garnizonu kapelanem. Powstanie zakończyło się 16.02.1919 rozejmem w Trewirze, wymuszonym przez zwycięskie państwa Ententy, mocą którego polska powstańcza Armia Wielkopolska została uznana za wojsko sprzymierzone i wyznaczono granicę, której przekraczania „zabroniono wojskom niemieckim”, pozostawiając dużą część Wielkopolski poza ich wpływem. Jednak wobec braku ostatecznych ustaleń politycznych, nieustannych niemieckich prowokacji i ewidentnego przygotowywania się przez Niemców do akcji zbrojnej, 23.05.1919 Pułk został przerzucony nad Noteć, by chronić tamtejszą linię demarkacyjną. Mimo iż 28.06.1919 podpisano traktat wersalski, mocą którego przyznano Wielkopolskę Polsce, to niemieckie prowokacje nadal trwały. Dopiero na początku 08.1919 Pułk powrócił do Gniezna, gdzie dalej się szkolił. Na jesieni 1919 ponownie udał się na północ Wielkopolski, w oczekiwaniu na wejście w życie traktatu wersalskiego, które zależało od jego ratyfikacji przez wszystkie strony, i objęcie w posiadanie ziem traktatem Polsce przyznanych, a nadal kontrolowanych przez Niemców — w szczególności Pomorza.

Traktat wszedł w życie 10.01.1920. Wielkopolska stała się częścią Polski. Wówczas był już wszelako kapelanem 2. Dywizji Strzelców Wielkopolskich Armii Wielkopolskiej, jej tytularnym proboszczem, i jednocześnie kapelanem 7. Pułku Strzelców Wielkopolskich. Nominację przyjął 01.12.1919. Również w 01.1920 Dywizja — już jako jednostka Wojska Polskiego — przyjęła nazwę 15. Wielkopolskiej Dywizji Piechoty, a pułk 61. Pułku Strzelców Wielkopolskich. Wówczas udał się wraz z Pułkiem na Pomorze. 19.01.1920 wkroczył do Chodzieży, skąd udał się dalej na północ. Do Chodzieży Pułk powrócił 01.03.1920, by przyjąć ofiarowany mu sztandar, którego dokonał poświęcenia.

06.03.1920 Pułk — którego losy odzwierciedlają w dużym stopniu losy całej Dywizji — wysłany został na front walk wojny polsko–rosyjskiej 1919‐1921. Do 25.04.1920, i rozpoczęcia tzw. wyprawy kijowskiej, stacjonował w okolicy koncentracji Brody–Krasne–Złoczów na Ukrainie. Tego dnia ruszył na wschód. 27.04.1920 zdobył Berdyczów, po czym przez Koziatyn, który osiągnął następnego dnia, 30.04.1920 dotarł do Chwastowa. 08.05.1920 był w Kijowie, gdzie wziął udział defiladzie polskiego wojska. Do 22.05.1920 stacjonował w okolicy Nowosiółek na lewym brzegu Dniepru, po czym — wobec ofensywy rosyjskiej na polskim Froncie Litewsko–Białoruskim, na północy — został przerzucony do będącego w rękach polskich Mińska. Rosjanie, w zamierzeniu odciążając swój front południowy w okolicy Kijowa, przełamali w kilku miejscach polską obronną linię wzdłuż rzeki Berezyna, poprzez szereg jezior, do rzeki Dźwiny — od wieku zwaną Bramą Smoleńską, i Pułk prawie natychmiast podjął walki na północ od Mińska, w okolicy Łohojska. 29.05.1920 odniósł znaczące zwycięstwo w bitwie o Pleszczenice, po czym wypchnął Rosjan za Berezynę. Przez ponad miesiąc bronił, w nieustannych starciach i wypadach, linię górnej Berezyny. 04.07.1920 rozpoczęła się wielka ofensywa rosyjska na północy, pod dowództwem gen. Michaiła Tuchaczewskiego. Nastąpił odwrót polskich wojsk. W ciągłych walkach Pułk przez Wołkowysk, linię Bugu, wycofał się pod Warszawę. Tam, na przedmościu stolicy, bronił się na wzdłuż rzeki Świder, między Okuniewem a Warszawą. Ok. 15.08.1920 rozpoczęła się decydująca Bitwa Warszawska (zwana „Cudem nad Wisłą”). Kontratak polski wyszedł znad Wieprza, skąd polskie oddziały zaatakowały w kierunku północnym, uderzając w bok atakujących Rosjan i odcinając jednostki przednie do zaplecza. Pułk dołączył do kontraataku uderzając i odbijając 17.08.1920 Mińsk Mazowiecki, następnie 20.08.1920 Małkinię, a potem przez Śniadów, gdzie stoczył krwawą bitwę, dotarł do Kolna. Tam zmusił ros. 2‐й конный Кавказский корпус (pl. 2. Kaukaski Korpus Kawalerii), zwany Kawkorem, pod dowództwem Hajk Byżyszkiana, zwanego Gaj‐Chanem — znany z licznych mordów, gwałtówi rabunków — do przekroczenia granicy z niemieckimi Prusami Wschodnimi, gdzie został internowany. Następnie, 24‐26.09.1920 walcząc pod Wołkowyskiem, Pułk wziął udział w drugiej, najważniejszej batalii tej wojny, Bitwie nad Niemnem 20‐28.09.1920. Polskie zwycięstwo doprowadziło do dalszego wypierania Rosjan na wschód — Pułk 11.10.1920 walczył pod Kojdanowem, po czym 15.10.1920 znalazł się pod Mińskiem. Tam zastał go rozejm. 11.1920 powrócił do Wielkopolski, do Gniezna.

Jego obowiązki obejmowały posługę nie tylko w 61. Pułku, ale i całej 15. Dywizji. „W dziejach bojowych [nie tylko] pułku, ale całej armji polskiej zapisał złotemi literami swoje imię jako ksiądz‐bohater” — zapisano w monografii Pułku. A wniosek na order Virtuti Militari uzupełnia: krytycznego dnia 15.08.1920 „dostaje się 1. batalion 67. pułku piechoty w krytyczne położenie i zostaje całymi masami zaatakowany. Oddziały zaskoczone niespodziewanie zaczęły się w popłochu cofać […] Przeczuwając jakie niebezpieczeństwo czeka oddziały w czasie dalszego cofania się, wybiega 50 metrów przed linię wołając całym głosem na żołnierzy i słowami zachęty dodaje ducha. Sam wyznacza linię obrony i ich zatrzymuje. Żołnierze zawstydzeni i zarazem zbudowani odwagą [kapelana] stają na linii przez niego wyznaczonej i bronią pozycji prawie do ostatniego naboju, odrzucając ciągłe ataki nieprzyjacielskie”.

W 1923, 1924, 1925, 1927 i 1929 mianowany kapelanem rezerwy Wojska Polskiego (od 25.11.1926 każdorazowo na statutowy okres 2 lat).

Według niektórych źródeł w 1939 brał udział w przygotowaniach do utworzenia — w przypadku wybuchu wojny i rozpoczęcia okupacji — konspiracyjnych oddziałów dywersji pozafrontowej, która później rzeczywiście przyjęła formę Tajnej Organizacji Wojskowej TOW.

Podczas niemieckiego najazdu na Polskę rozpoczętego 01.09.1939 (Rosjanie zaatakowali 17 dni później), po rozpoczęciu II wojny światowej, po odejściu wojska i ewakuacji części władz miejskich, komendant obrony Gniezna.

Organizator administracji zastępczej i Straży Obywatelskiej.

10.09.1939, gdy jechał samochodem z białą flagą, na rozmowy z Niemcami o warunkach poddania Gniezna, pragnąc uchronić historyczne miasto i jego zabytki przed zniszczeniem, Niemcy obrzucili go pod Żudowem, ok. 9 km od Gniezna, granatami.

Ranny — odniósł poważną ranę przedramienia.

Przesłuchiwany i torturowany przez Niemców w szpitalu.

Aresztowany przez Niemców 12‐13.10.1939 w Gnieźnie.

Przewieziony do więzienia w Inowrocławiu i tam skazany — według źródeł przez niem. Sondergericht Hohensalza (pl. sąd specjalny w Inowrocławiu), ale określenie „Polowy Sąd Wojenny” umieszczone na afiszu informującym o jego egzekucji, rozplakatowanym 14.10.1939 w Inowrocławiu, wskazuje, że mógł to być niem. Feldskriegsgericht (pl. Polowy Sąd Wojskowy) — dwukrotnie na karę śmierci: za uczestnictwo w obronie Gniezna i za udział w Powstaniu Wielkopolskim w 1918‐1919.

Rozstrzelany na dziedzińcu więzienia albo w pobliskim lesie, gdzie po latach odkryto zwłoki, wraz z 13 oficerami Wojska Polskiego.