Rzymskokatolicka Parafia
pod wezwaniem św. Zygmunta
05-507 Słomczyn
ul. Wiślana 85
dekanat konstanciński
m. i gm. Konstancin-Jeziorna
powiat Piaseczno
św. KASPER del BUFALO
(1786, Rzym - 1837, Rzym)
zakonnik i kaznodzieja
patron: Zgromadzenia Misjonarzy Krwi Chrystusa, Instytutu Sióstr Adoracji Najświętszej Krwi
wspomnienie: 28 grudnia
Łącza do ilustracji (dzieł sztuki) związanych ze świętym:
Urodził się w 1786 r. w Rzymie. Był synem Antoniego del Bufalo, kucharza prominentnego księcia rzymskiego Altieri, i Annunziaty Quartieroni.
Jako dziecko, za wstawiennictwem św. Franciszka Ksawerego, zaznał uznanego za cudowne uzdrowienia z grożącej ślepotą nieuleczalnej choroby oczu.
Mając 12 lat rozpoczął studia w Collegio Romano (rzymskie kolegium) w Rzymie i tam w 1808 r. ukończył teologię.
Wcześniej jeszcze poznano jego zdolności katechetyczne. Na tyle, że zaczęto go nazywać „małym apostołem Rzymu”, a gdy miał 19 lat mianowano go prezydentem nowo założonej szkoły katechetycznej Santa Maria del Pianto. W 1806 r. został z kolei kierownikiem hospicjum Santa Galla.
W 1808 r. przyjmuje święcenia kapłańskie. Zostaje kapelanem i kanonikiem w bazylice św. Marka.
Zdążył jeszcze założyć, wraz z przyjaciółmi, oratorium św. Marii w Vincis, oraz ustalić, wraz z ks. Albertinim, reguły późniejszego Zgromadzenia Misjonarzy i „Podstawowe Artykuły” dla zgromadzenia sióstr, gdy w 1809 r. Rzym zostaje zajęty przez wojska napoleońskie. Państwo papieskie zostaje zlikwidowane, papież Pius VII deportowany do Savony, a księża są przymuszani do złożenia przysięgi lojalności Napoleonowi. Kasper, pozostając wierny zakazowi papieża, odmawia (sławę uzyskało zdanie „Non posso, non debbo, non voglio” – pl. „Nie mogę, nie wolno mi, nie zrobię tego” wypowiedziane przed urzędnikiem napoleońskim) i zostaje zesłany do Piacenza i Bolonii.
W 1811 r., gdy ponownie odmawia, zostaje osadzony w więzieniu San Giovanni in Monte w Bolonii, a potem w fortecy w Imoli.
Gdy odmawia po raz trzeci przeniesiony jest do Lugo, a następnie, po czwartej odmowie, zesłany na Korsykę.
W 1814 r., gdy reżim napoleoński upadł we Włoszech, był wolny i wrócił do Rzymu. I natychmiast w zniszczonym mieście, gdzie grasowało bezprawie i bandytyzm, mieście przez pięć lat prawie pozbawionym Mszy św. i Eucharystii, rozpoczął misje ludowe, szerzące kult Najświętszej Krwi Chrystusa, określone jako „wielkie duchowe trzęsienia ziemi”.
Z myślą o rozszerzeniu tej formy duszpasterskiego oddziaływania założył, z pomocą swego ojca duchowego bpa Franciszka Albertiniego, Zgromadzenie Misjonarzy Krwi Chrystusa dla kapłanów świeckich. Specjalnym patronem został św. Franciszek Ksawery. W tym samym roku Pius VII zaakceptował nazwę i udzielił błogosławieństwa powstającemu Zgromadzeniu.
Pierwszym Domem Misyjnym był opuszczony klasztor św. Feliksa w Giano, w Umbri. Później powstały następne, m.in. w Pievetorina i Albano.
Bulla beatyfikacyjna tak opisywała ten okres: „przez Umbrię, Aemilię, Piceno, Toskanię, Kampanię, i Samnium – czyli prowincję środkowych Włoch, wędrował wygłaszając kazania misyjne”… Niekiedy wygłaszał je 5 razy dziennie…
Współcześni mówili o nim „Święty”, „Apostoł Rzymu”, „Młot włoskiej masonerii”…
W 1821 r. Pius VII wysłał Kaspera w okolice Neapolu z misją służby na południu kraju, również opanowanym przez bandytyzm i bezprawie. Kasper założył tam dalsze misje (Sermoneta, Terracina, Sonnino, Velletri, Frosignone, Vallecorsa, Benevento, Rimini).
Jego aktywność sprawiła, iż zagrożeni w swym interesach notable, czerpiący z bezprawia krociowe zyski, oskarżyli go przez Stolicą Świętą. Na próżno – Leon XII miał rzec „del Bufallo to anioł”. Spróbowano zatem z innej strony. W 1826 r. Kasper otrzymał nominację na biskupa i internuncjusza w Brazylii. Odmówił, ale pozostał w Rzymie, oddalony od swego zgromadzenia, pracując w Konkregacji Rozkrzewienia Wiary. Po ośmiu miesiącach Leon XII pozwolił mu wrócić do pracy misyjnej…
Wrócił do Giano, do swojej kongregacji, gdzie spędził ostatnie 10 lat życia. W międzyczasie powstawały nowe domy zakonne (Nepi, Macerata Feltria, wyspy jońskie, Cesena, Pennabili).
W 1834 r. Kasper, z pomocą św. Marii De Mattias, zainicjował Instytut Sióstr Adoracji Najświętszej Krwi…
Zmarł posługując cierpiącym – i umierającym - na ulicach Rzymu podczas epidemii cholery w 1837 r.
Pochowany został w kościele św. Pawła w Albano.
Beatyfikował go w 1904 r. Pius X, a kanonizował Pius XII (1954 r.).
Dziś jego relikwie przechowywane są w kościele Santa Maria w Trivio, w Rzymie.
W 1999 r. abp Stanisław Nowak ustanowił w Częstochowie sanktuarium Krwi Chrystusa, dzieło Misjonarzy Krwi Chrystusa. Tworzy je zespół obiektów, wśród których znajduje się Dom Misyjny św. Wawrzyńca oraz Kaplica Matki i Królowej Przenajdroższej Krwi. W Domu Misyjnym przechowuje się relikwię Przenajdroższej Krwi - bezcenny dar Sióstr Przenajdroższej Krwi Chrystusa z Schellenbergu w Lichtensteinie. Jest to drobina ziemi z Golgoty nasiąknięta Krwią Chrystusa (inne relikwie Krwi Chrystusa przechowuje bazylika św. Andrzeja Apostoła w Mantui)…
Popatrzmy na dwa krótkie filmy
(po angielsku i włosku)
o świętym:
Opracowanie oparto na następujących źródłach:
polskich:
angielskich:
włoskich: