Rzymskokatolicka Parafia
pod wezwaniem św. Zygmunta
05-507 Słomczyn
ul. Wiślana 85
dekanat konstanciński
m. i gm. Konstancin-Jeziorna
powiat Piaseczno
św. RÓŻA FILIPINA DUCHESNE
(1769, Grenoble - 1852, St. Charles)
zakonnica i misjonarka
patron: zgromadzenia sióstr Najświętszego Serca Jezusa
wspomnienie: 18 listopada
Łącza do ilustracji (dzieł sztuki) związanych ze świętym:
Urodziła się u podnóża Alp, w Grenoble, w 1769 r. w zamożnej rodzinie. Była córką Pierre-Francois Duchesne, prominentnego prawnika (entuzjastyczego członka rewolucyjnych klubów i grup masońskich, który jednakże na łożu śmierci powrócił na łono Kościoła i przyjął Sakrament Ostatniego Namaszczenia - Extrema Unctio – dziś zwany Sakramentem Chorych - Unctionem Infirmorum…), a matka pochodziła ze znanej rodziny Perier (w 1894 r. Casimir-Perier był prezydentem Francji). Jej patronami zostali św. Filip, apostoł, oraz św. Róża z Limy.
Bardzo wcześnie usłyszała wezwanie do udania się na dalekie misje, i dlatego w pamiętnym 1789 r., pomimo początkowego sprzeciwu rodziców, który przemogła (po ojcu odziedziczyła silną wolę), wstąpiła do konwentu wizytek Sainte-Marie-d'en-Haut (Marii w Niebiesiech: tam też wcześniej się pobierała nauki).
Niestety, w czasie Wielkiego Terroru rewolucji francuskiej zakony zlikwidowano, także i zgromadzenie Róży Filipiny (1792 r.), a siostry się rozproszyły. Przez 10 lat żyła życiem świeckim, ale starała się działać jak w zakonie. Założyła szkołę dla biednych dzieci, opiekowała się chorymi, ukrywała księży…
W 1801 r., po konkordacie napoleońskim, kupiła klasztor Sainte-Marie-d'en-Haut, ale rodziny wizytek po czasach rozbicia nie udało się zebrać. Zatem w 1804 r. za radą Magdaleny Zofii Barat włączyła się wraz z kilkoma współtowarzyszkami do nowo-zakładanego zgromadzenia Najświętszego Serca Jezusa (Sacré-Coeur), i ofiarowała mu „swój” klasztor. Śluby złożyła rok później.
Podczas modlitwy w Wielki Czwartek 1806 r. ponownie usłyszała naglące wezwanie do wyjazdu na misje. W liście do matki-założycielki Barat pisała o tym duchowym przeżyciu: „Całą noc (Wielko-czwartkową) spędziłam w Nowym Świecie … roznosząc Najświętszy Sakrament we wszystkie strony tego lądu … Za tę możliwość ofiarowywałam wszystko co miałam: moją matkę przełożoną, współsiostry, rodzinę, moje góry! Gdy mi powiesz: ‘Idź teraz’ odpowiem natychmiast: ‘Idę’!”
Dopiero jednakże w 1818 r., w odpowiedzi na prośbę biskupa Louisiany, stanęła na czele grupy pięciu sióstr-założycielek, które po niebezpiecznej podróży przybyły do Nowego Świata. W Nowym Orleanie powitał je biskup Dubourg. Stamtąd popłynęła w górę Mississippi do St. Louis, kończąc niewielkiej kolonii St. Charles.
Początki były trudne, niepewne, wymagały hartu i zawierzenia. W St. Charles, potem we Florissant, mała wspólnota cierpiała głód, zimno, i biedę, znosiła surowość klimatu, epidemie, ciężko pracowała. Także niewdzięczność ludzką. „Bieda i heroizm chrześcijański są z nami, ale próby te są także bogactwem kapłanów tego lądu”, pisała.
W końcu pierwszy pensjonat–placówka zgromadzenia sióstr Najświętszego Serca Jezusa (św. Ferdynanda) został otwarty i uczennice przyjęte. Młode dziewczęta zgłaszały się do Zgromadzenia, przyciągane atmosferą radości i wielkoduszności, jaką stworzyła Filipina i jej pierwsze towarzyszki.
Wkrótce powstały, po St. Charles i Florissant, następne ośrodki w Grand Côteau, Nowym Orleanie, St. Louis, St. Michael… W 1820 r. powstała też pierwsza bezpłatna szkoła dla dziewcząt na zachód od Mississippi.
W 1826 r. nadeszła wiadomość o uznaniu zgromadzenia Sacré-Coeur przez Leona XII…
Matka Duchesne dawała niezwykły przykład pracy i oddania. Przydzielała sobie najcięższe zadania w ogrodzie i w domu. Nocami naprawiała odzież pensjonarek i wspólnoty. Bardzo surowa dla siebie, rezygnowała ze wszystkiego.
Dopiero pod koniec 1841 r., już po rezygnacji z pozycji przełożonej misji amerykańskiej swego zgromadzenia, mogła zrealizować marzenie swego życia – przez rok znalazła się wśród Indian. Zbyt wiekowa, by uczyć dzieci Potawatomi, całymi godzinami modliła się w kościółku w Sugar Creek. Tego zresztą od niej oczekiwano: przewodzący misją jezuicką mówił: „Może nie jest w stanie wykonywać wielkiej pracy, ale zapewnia sukces naszym wysiłkom przez nieustanną modlitwę. Sama jej obecność ściąga na nas nieprzeliczone łaski”. Indianie nazywali ją „Kobieta-która-zawsze-się-modli” (Quah-kah-ka-num-ad).
Do końca nie straciła entuzjazmu do misji: „Czuję to samo wezwanie, takie samo powołanie, do misji w Górach Skalistych i podobnych, jakie odczuwałam we Francji, gdy po raz pierwszy błagałam o wysłanie do Ameryki”…
Ta godna córka matki Barat umarła w St. Charles w 1852 r. i tam też została pochowana.
Beatyfikował ją w 1940 r. Pius XII; kanonizował Jan Paweł II, w 1988 r.…
Opracowanie oparto na następujących źródłach:
polskich:
angielskich:
- www.vatican.va
- www.traditioninaction.org
- www.strpdparish.org
- www.americancatholic.org
- www.ewtn.com
- www.newadvent.org
- www.catholiconline.org
- en.wikipedia.org
włoskich: