233 męczenników hiszpańskiej wojny
tutaj

bł. MARIA KARMELA VIEL y FERRANDO
1893, Sueca – ✟ 1936, El Saler
męczennica

patronka: Walencji

wspomnienie: 5 listopada

wszyscy nasi święci
tutaj

Łącza do ilustracji (dzieł sztuki) związanych z błogosławioną:

Maria Karmela (hiszp. Maria Carmela) Viel y Ferrando urodziła się 27.xi.1893 r. w mias­teczku Sueca (miastem formalnie stało się parę lat później, w 1899 r.), ok. 7 km od wy­brzeża Morza Śródziemnego, ok. 35 km na południe od Walencji (hiszp. Valencia), w autonomicznej wspólnocie Walencji (hiszp. Comunidad Valenciana).

Sakrament Chrztu św. przyjęła dwa dni później, 19.xi.1893 r., w kościele parafialnym pw. św. Piotra Apostoła, którego początki sięgają średniowiecza, o czym świadczy jego romańska konstrukcja.

W Sueca spędziła dzieciństwo i młodość. Tu, w swym parafialnym kościele, przyjęła po raz pierwszy Komunię św. (24.iv.1904 r.). Tu uczyła się w szkole prowadzonej przez Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego da Paulo (łac. Institutum Puellarum Caritatis S. Vincenti da Paulo — HdC), czyli siostry szarytki…

Myślała o życiu zakonnym, ale zdecydowała, że jej powołaniem jest świecka posługa w świecie.

Została krawcową.

Ale poza pracą zawodową zaangażowała się w ruch apostolatu świeckiego, który rozwijał się w rodzinnej parafii pw. św. Piotra. Założyła spółdzielnię krawiecką i w jej ramach umożliwiała jego członkom rozwijanie różnych zainteresowań. Była to organizacja świecka, stawiająca sobie za cel prowadzenie rozmaitych form aktywności pastoralnej.

Jednocześnie dokształcała się studiując zagadnienia socjologiczne.

Od 1931 r. pomagała też Zgromadzeniu Córek Maryi Wspomożycielki Wiernych (łac. Congregatio Filiarum Mariae Auxiliatricis — FMA/CMW) — czyli salezjankom, zgromadzeniu założonemu we Włoszech 5.viii.1872 r. przez św. Jana Melchiora Bosco (1815, Becchi – 1888, Turyn) i św. Marię Dominikę Mazzarello (1837, Mornese – 1881, Nizza Monferrato), oddającemu się przede wszystkim, tak jak i męskie Towarzystwo Świętego Franciszka Salezego (łac. Societas Sancti Francisci Salesii — SDB), czyli salezjanie, wychowaniu młodzieży — w założeniu ośrodka pracy wychowawczej z młodzieżą, w szczególności z ubogimi dziewczętami, a później także szkoły…

Wstąpiła też do Akcji Katolickiej — czyli ruchu katolików świeckich, zmierzającego do większego nasycenia życia publicznego wartościami chrześcijańskimi — organizacji powołanej w 1903 r. przez św. Piusa X (1835, Riese – 1914, Rzym) jako konsekwencja encykliki „Rerum novarum” (pl. „Rzeczy nowe”), ogłoszonej 15.v.1891 r. przez Leona XIII (1810, Carpine­to – 1903, Watykan), a rozwijającej się szczególnie intensywnie za pontyfikatu Piusa XI (1857, Desio – 1939, Watykan).

Była pracowitą, pobożną kobietą. Codziennie przystępowała do Komunii św. i nosiła ze sobą różaniec.

Gdy rozpoczynała współpracę z Akcją Katolicką sytuacja wewnętrzna w Hiszpanii zaczęła się pogarszać. W 1931 r. upadła bowiem monarchia króla Alfonsa XIII (1886, Madryt – 1941, Rzym) i nastała tzw. Druga Republika Hiszpańska (łac. Segunda República Española). Wraz z nią uchwalono pierwsze, uderzające bezpośrednio w Kościół katolicki, akty prawne. Pod przykrywką „jedności” narodu lewackie władze, zasilane wsparciem Rosji sowieckiej, kreowały atmosferę nienawiści wobec chrześcijan. Zaczęły płonąć świątynie, inne były zamieniane na magazyny…

Rozpoczęcie 18.vii.1936 r., przez gen. Franciszka (hiszp. Francisco) Franco y Baha­monde (1892, Ferrol – 1975, Madryt), wojskowej rewolty wobec lewackiej władzy, ogłoszenie odezwy (hiszp. pronunciamiento) — czyli publicznej deklaracji nieposłuszeństwa — i rozpoczęcie hiszpańskiej wojny domowej, stały się zaczynem gwałtownego nasilenia prześladowań Kościoła katolickiego na terenach kontrolowanych przez lewackie władze.

Już trzy dni później lewacki rząd republikański wydał rozporządzenie przejmujące wszystkie domy zakonne i rozkazał zakonnikom ich opuszczenie. To był sygnał.

Na ulice miast i wsi wyszły bojówki wszelkiej maści. „Czerwony terror” pochłonąć miał 13 biskupów, 4,172 diecezjalnych kapłanów i kleryków, 2,376 zakonników i mnichów, 95 seminarzystów oraz 283 siostry zakonne — razem co najmniej 6,832 ofiary wśród duchowieństwa diecezjalnego i zakonnego, męskiego i żeńskiego. Tysiące kościołów i miejsc modlitwy, ślady prawie 2,000 lat obecności chrześcijaństwa w Hiszpanii, niezliczone niepowtarzalne i bezcenne zabytki uległy barbarzyńskiemu, bezpowrotnemu zniszczeniu. Wiele zostało okradzionych dając początek bogatym kolekcjom wywiezionym później w dużej części z Hiszpanii przez lewackich przywódców po przegranej wojnie…

Region Walencji na początku wojny domowej znajdował się w rękach lewackiego rządu. Maria Karmela, znana w swojej miejscowości jako działaczka katolicka, zdecydowała przenieść się Walencji, niedalekiego, dużego miasta, gdzie miała nadzieję przetrwać najgorszy okres szaleństwa lewackiego.

Ale Walencja okazała się miastem, gdzie poziom terroru był najwyższy. W samym tylko ix.1936 r. lewackie bojówki zamordowały ok. 4,715 osób. Jednej z profesorek Uniwersytetu w Walencji (hiszp. Universitat de València) wyrwano oczy i język, aby przestała krzyczeć „Niech żyje Chrystus Król”…

Miała w Walencji sporo znajomych i dalej próbowała pracować z młodzieżą, pomagała potajemnie ukrywającym się i ściganym przez lewaków kapłanom.

Wydała ją jedna z kobiet, której ufała i której pomagała…

Lewacy aresztowali ją w Walencji 2.xi.1936 r.

Zatrzymano ją w tymczasowym areszcie — miejscu kaźni, zwanym z rosyjskie­go hiszp. czeka, w którym zatrzymanych — znów na wzór rosyjski — przesłuchiwano, torturowano i błyskawicznie skazywano. W samej Walencji było ich kilka, m.in. w za­grabionym, sprofanowanym — zanim utworzono więzienie zniszczono cenny ołtarz — konwencie pw. św. Urszuli (hiszp. Checa de Santa Úrsula)…

Tak też było w przypadku Marii Karmeli. Od początku była okrutnie torturowana…

4‑5.xi.1936 r. w nocy — jakżeż to prozaiczne, że oprawcy, zazwyczaj działający w ramach ustalanego przez siebie „prawa”, pragną zasłonić swoje czyny przed wścibskim wzrokiem kurtyną nocy! — wywieziono ją z aresztu w stronę Sueca, drogą prowadzącą nad morzem, poprzez narodowy park Albufera (hiszp. parque natural de la Albufera). W połowie drogi, w pobliżu miejscowości El Saler została rozstrzelana…

Beatyfikował ją 11.iii.2001 r. św. Jan Paweł II (1920, Wadowice – 2005, Watykan) w gronie 233 męczenników wojny domowej w Hiszpanii…

Papież mówił wówczas:

„[Śmierć męczenników hiszpańskich] — jakiż to przykład błogości i nadziei chrześcijańskiej! […] Płacili krwią za nienawiść wiary i Kościoła, rozpętaną religijnymi prześladowaniami i wybuchem wojny domowej, w czasach niesłychanej tragedii, jaką doświadczyła Hiszpania w XX wieku […] [Tysiące] księży, zakonników i świeckich zostało zamordowanych tylko dlatego, że byli wiernymi i czynnymi członkami Kościoła. […] Nie brali udziału w politycznych i ideologicznych zmaganiach, nie pragnęli w nich uczestniczyć […] Zginęli wyłącznie z powodów religijnych […]

Dziś są dla nas wzorem stałości wyznawanej wiary, jednocześnie świadcząc o szlachetności hiszpańskiego narodu i kościoła…

Niech ich błogosławiona ofiara i pamięć usuną na zawsze gwałt, nienawiść i zazdrość z hiszpańskiej ziemi! Niech każdy, a w szczególności ludzie młodzi, poznają błogosławieństwo pokoju w wolności: pokoju na zawsze, pokoju z każdym i dla każdego!”

Posłuchajmy hymnu ku czci hiszpańskich męczenników napisanego na beatyfikację 498 błogosławionych w 2013 r.:

Obejrzyjmy też etiudkę ku czci hiszpańskich męczenników:

Obejrzyjmy też film „Krzyż, przebaczenie i chwała”, o lewackiej wojnie z chrześcijaństwem w Hiszpanii (po hiszpańsku):

• cz. I:
  
• cz. II:
  
• cz. III:
  

Pochylmy się nad słowami Ojca św. Jana Pawła II z Mszy św. beatyfikacyjnej, 11.iii.2001 r. w Watykanie, (po angielsku):

• Watykan

Popatrzmy na mapę życia błogosławionej:

Opracowanie oparto na następujących źródłach:

polskich:

• Wikipedia.pl

hiszpańskich:

• Santoral
• El Testigo Fiel
• La Santidad
• Trigo de Dios

włoskich:

• Santi e Beati