Rzymskokatolicka Parafia
pod wezwaniem św. Zygmunta
05-507 Słomczyn
ul. Wiślana 85
dekanat konstanciński
m. i gm. Konstancin-Jeziorna
powiat Piaseczno
26 pasjonistów z Daimiel
tutaj
bł. ILDEFONS OD KRZYŻA anatol GARCÍA NOZAL
(1898, Becerril del Carpio – 1936, Manzanares)
męczennik
patron: pasjonistów
wspomnienie: 23 października
wszyscy nasi święci
tutaj
Łącza do ilustracji (dzieł sztuki) związanych z błogosławionym:
Anatol (hiszp. Anatolio) García Nozal urodził się 15.iii.1898 r. w miejscowości Becerril del Carpio, w hiszpańskiej diecezji Palencia (istniejącej już w III w.!), z trzema starymi kościółkami o romańskim rodowodzie: pw. św. Wincentego, pw. Najświętszej Maryi Panny, oraz pw. św. Piotra…
Był najmłodszym z jedenaściorga rodzeństwa.
Matka osierociła go, gdy miał 2 lata, i odtąd w zrastał pod opieką starszej siostry.
Gdy miał 14 lat rodzinną wioskę odwiedzili, w ramach rekolekcji, zakonnicy Zgromadzenia Męki Pańskiej (łac. Congregatio Passionis Jesu Christi – CP) – czyli pasjoniści. Zainspirowany poczuł powołanie i jeszcze w tym samym roku, 12.xii.1912 r., wstąpił do klasztoru pasjonistów w miejscowośc i Corella w prowincji Nawarra (hiszp. Navarra).
Rok później rozpoczął nowicjat, a pierwsze święcenia przyjął już 29.v.1914 r., otrzymując imię Ildefonsa od Krzyża (hiszp. Ildefonso de la Cruz).
Następnie studiował teologię i nauki humanistyczne w konwencie pasjonistów w Daimiel, w hiszpańskiej prowincji Ciudad Real.
Od 1920 r. studia kontynuował w Rzymie, w domu generalnym Zgromadzenia. I tam, w Wiecznym Mieście, złożył, 6.ii.1922 r., śluby wieczyste…
Tego samego roku powrócił do Hiszpanii, do domu macierzystego w Corelli, po czym został skierowany do Daimiel.
Przebywał tam przez parę lat, w trakcie których 7.xii.1924 r., w miejscowości Ciudad Real, przyjął święcenia kapłańskie.
Następnie nauczał jako profesor w konwencie prowincji pasjonistów w Saragossie (hiszp. Zaragoza).
W 1929 r. został wybrany przełożonym konwentu Najświętszej Maryi Panny del Villar (hiszp. Nuestra Señora del Villar) w Corella, a rok później powrócił do konwentu w Daimiel, tym razem jako jego przełożony…
Odtąd, z krótką, paromiesięczną przerwą w 1935 r., gdy przebywał w Walencji, pozostał już w Daimiel. Rozpoczął przygotowania do wyjazdu misyjnego do Ameryki…
Pasjoniści rozpoczęli posługę w Daimiel w 1907 r. i już rok później otworzyli tam swój konwent. Odtąd, zgodnie z powołaniem, poprzez parafialne misje i rekolekcje głosili w swojej diecezji Ewangelię – dla duchowieństwa, zgromadzeń zakonnych i laikatu – szerząc wiedzę i pamięć o męce Pana Naszego Jezusa Chrystusa. Zapraszano ich na spotkania, prowadzone nowenny, głoszenie wielkopostnych rekolekcji, na jakże popularne w Hiszpanii festiwale uliczne…
Poza konwentem w Daimiel znajdował się też dom seminaryjny. I zarówno konwent jak i dom seminaryjny stały się szkołą dla kolejnych generacji pasjonistów. Tu poznawali swój Kościół, tu otrzymywali wiedzę filozoficzną, tu wreszcie zagłębiali się w specyficznym powołaniu pasjonistów. Niektórzy przygotowywali się w ten sposób do misji, szczególnie w Ameryce – Meksyku, Kubie, Wenezueli…
Oznaczało to też, że w Daimiel zawsze znajdowało się wielu młodych kleryków i nowicjuszy, znajdujących się u progu swej zakonnej posługi.
Zasadniczo i zakonnicy i seminarzyści żyli w odosobnieniu, zajmując się studiowaniem i modlitwą, pozostawiając świat, dziejące się w nim zdarzenia i zawirowania polityczne daleko poza bramą furty klasztornej…
Ale ów świat coraz bardziej zaczynał wkraczać w uporządkowane życie zakonne. W 1931 r. upadła bowiem monarchia króla Alfonsa XIII (1886, Madryt – 1941, Rzym) i nastała tzw. Druga Republika Hiszpańska (łac. Segunda República Española). Wraz z nią uchwalono pierwsze, uderzające bezpośrednio w Kościół katolicki, akty prawne. Pod przykrywką „jedności” narodu lewackie władze, zasilane wsparciem Rosji sowieckiej, kreowały atmosferę nienawiści wobec chrześcijan. Zaczęły płonąć świątynie, inne były zamieniane na magazyny…
17.vii.1936 r. gen. Franciszek (hiszp. Francisco) Franco Bahamonde (1892, Ferrol – 1975, Madryt) przyleciał z Wysp Kanaryjskich do Maroka Hiszpańskiego. Tego samego dnia tamtejsze radio nadało komunikat, w którym padło zdanie: „Nad całą Hiszpanią niebo jest bezchmurne”, co było sygnałem do rozpoczęcia powstania. Następnego dnia, 18.vii.1936 r., Franco wydał odezwę (hiszp. pronunciamiento) — czyli publiczną deklarację nieposłuszeństwa — i rozpoczęła się hiszpańska wojna domowa
Już trzy dni później lewacki rząd republikański wydał rozporządzenie przejmujące wszystkie domy zakonne i rozkazał zakonnikom ich opuszczenie. To był sygnał.
Na ulice miast i wsi wyszły bojówki wszelkiej maści. „Czerwony terror” pochłonąć miał 13 biskupów, 4,172 diecezjalnych kapłanów i kleryków, 2,376 zakonników i mnichów, 95 seminarzystów oraz 283 siostry zakonne — razem co najmniej 6,832 ofiary wśród duchowieństwa diecezjalnego i zakonnego, męskiego i żeńskiego. Tysiące kościołów i miejsc modlitwy, ślady prawie 2,000 lat obecności chrześcijaństwa w Hiszpanii, niezliczone niepowtarzalne i bezcenne zabytki uległy barbarzyńskiemu, bezpowrotnemu zniszczeniu. Wiele zostało okradzionych dając początek bogatym kolekcjom wywiezionym później w dużej części z Hiszpanii przez lewackich przywódców po przegranej wojnie…
A prowincja Ciudad Real znalazła się w rękach marksistowskiej władzy.
21.vii.1936 r., a zatem cztery dni po buncie gen. Franco, do konwentu pasjonistów w Daimiel, o 2330 w nocy, wtargnęła lewacka milicja.
Zakonnicy klęczeli przed Najświętszym Sakramentem. Akurat znajdował się wśród nich prowincjał, o. Nicefor od Jezusa i Marii. Zdążył jeszcze udzielić generalnego rozgrzeszenia i Komunii św. i powiedzieć do swoich współbraci:
„Bracia, to jest nasze Getsemani. Ludzka natura, w swej słabości, drży i lęka się na myśl o Kalwarii, tak jak obawiał się Jezus. Ale przecież Chrystus jest z nami. Przyjmijcie Go — Wzmocnienie Słabych. Czciciele i mieszkańcy Kalwarii: odwagi! Idziemy na śmierć za Chrystusa, za chwilę z Nim będziemy. Wypada mi dodać wam ducha, ale sam czuję się umocniony waszym przykładem”…
Około 200 zbirów wyprowadziło zakonników na cmentarz. Kazano im kopać doły… Spodziewali się najgorszego…
Ale tego dnia milicjanci zlitowali się i nakazali zakonnikom rozproszyć się, wyjechać z miasteczka i nie pojawiać się nigdy więcej w jego okolicach.
Wtedy prowincjał o. Nicefor od Jezusa i Marii podzielił 30 współbraci na cztery grupy, do każdej przydzielając jednego ojca zakonnego – wyświęconego kapłana, braci zakonnych i kleryków. W ten sposób starał się ich wzmocnić i przygotować na najgorsze…
Później jedna z czterech grup podzieliła się dalej i tak dziś mówimy o pięciu grupach męczenników…
Początkowo mieli tylko dwie drogi: jedni poszli w stronę oddalonego ok. 20 km Manzanares; inni w drugą, do Ciudad Real (30 km), różnymi drogami i środkami transportu.
Większość — 21 zakonników — udała się do Manzanares. Był wśród nich Ildefons od Krzyża…
Okazało się, że lewacka „litość” nie trwała długo. Jaczejki w miejscowościach znajdujących się na trasach marszu pasjonistów, zaczęły powiadamiać się wzajemnie drogą radiową o miejscu ich pobytu, e.g. rozsyłając informacje: „Przez wasze miasteczko przechodzić będą pasjoniści z Daimiel. Świeże mięso. Nie omieszkajcie się zabawić!”…
Gdy zatem dotarli do Manzanares lewacy już na nich czekali. I na dworcu kolejowym, gdzie 23.vii.1936 r. oczekiwali na pociąg do oddalonego o ok. 200 km Madrytu (hiszp. Madrid), zaczęto do nich strzelać. Sześciu pasjonistów, włącznie z prowincjałem Niceforem od Jezusa i Marii, zamordowano…
Dziewięciu udało się wsiąść do pociągu. Tam ich przejęła miejscowa lewacka policja i zawiozła do Carabanchel Bajo, dziś dzielnicy Madrytu, niesłychanie po drodze maltretując. Zakonników bito, kamienowano, raniono, poniżano…
W nocy 23.vii.1936 r. wszystkich rozstrzelano…
Ildefons od Krzyża był jednym z sześciu z owej grupy 21 zakonników, którzy przeżyli pierwszy atak i pozostali w Manzanares. Wszyscy byli ciężko poranieni — jeden stracił oko, jednemu odstrzelono szczękę, jeden miał kulę w barku… Skatowani, ranni, nie wsiedli do pociągu do Madrytu i znaleźli się w szpitalu…
Tymczasem spośród dziesięciu pasjonistów, którzy opuszczając Daimiel poszli w kierunku Ciudad Real, pięciu, 25.vii.1936 r., zostało zamordowanych w miejscowości Urda w prowincji Toledo…
25.ix.1936 r., w Carrión de Calatrava w prowincji Ciudad Real, śmierć poniosło kolejnych trzech pasjonistów…
Sześciu, wśród nich Ildefons od Krzyża, ciągle jeszcze wówczas przebywało w szpitalu w Manzanares. Ale po trzech miesiącach lewacy przypomnieli sobie i o nich. 23.x.1936 r., za wiedzą i przyzwoleniem lokalnej władzy, całą szóstkę lewacka bojówka wywlekła ze szpitala i na szosie z Manzanares do Daimiel, bestialsko zamordowała…
Wśród zamordowany był Ildefons od Krzyża…
Razem 26 pasjonistów z Daimiel — w dniach między 23.vii a 23.x.1936 r. — zostało zamordowanych przez lewackie bojówki… Żołdacy opowiadali później, chełpiąc się swymi czynami, że niektórzy z nich umierali z krucyfiksami w dłoniach i okrzykiem „Niech żyje Chrystus Król!” (hiszp. Viva Cristo Rey!).
Wszyscy przed śmiercią wybaczali swoim prześladowcom i mordercom…
Tylko pięciu uratowało się. Po wielu trudnościach udało im się dotrzeć do Madrytu i tam przetrwać najgorsze czasy lewackiego terroru. Zaświadczyli później o męczeństwie swoich współbraci…
Lewacy konwent w Daimiel okupowali aż do końca wojny domowej. Całe wyposażenie, także sakralne, z kościoła, spalono lub skradziono. Zdemolowano drzwi, okna, zdewastowano pokoje…
Już po zakończeniu wojny domowej relikwie 26 męczenników zebrano i 23.iv.1941 r. przeniesiono do krypty kaplicy Chrystusa – Światła Świata (hiszp. Cristo de la Luz) w kościele w Daimiel…
1.x.1989 r., w Rzymie. papież św. Jan Paweł II (1920, Wadowice – 2005, Watykan) beatyfikował 26 pasjonistów hiszpańskich…
św. Jan Paweł II mówił tego dnia:
„W większości młodzi ludzie, w wieku od 18 do 21 lat, żyli marząc o kapłaństwie, ale Pan przeznaczył im inną Mszę św. Prymicyjną – ich holokaust. Dziś ich czcimy i oddajemy hołd Chrystusowi, który wraz z nimi umarł na krzyżu. ‘Pan miłuje sprawiedliwych. Pan strzeże przychodniów, chroni sierotę i wdowę, lecz na bezdroża kieruje występnych. Pan króluje na wieki’Ps 146, 8‑10 […]
Wznosząc nasze oczy ku nowo beatyfikowanym może powiedzieć, że zachowali ‘przykazanie nieskalane, bez zarzutu’1 Tym 6, 14. Ufali w Panu, Jego słowu i oczekiwali Jego ostatecznego przyjścia w glorii Jego Majestatu. Przyjmowali zatem Jego nauczanie, podążając za nim w ubóstwie i pokorze, w całkowitym oddaniu braciom jako ich słudzy. W tym duchu kochali swój Kościół, świadczyli zań, służyli mu całym życiem swą hojnością biorąc udział ‘w dobrych zawodach o wiarę’1 Tym 6, 12, jako [narzędzia] Boga, apostołowie Dobrej Nowiny.
Ich świadectwo zaiste było ‘dobrym wyznaniem wobec wielu świadków’1 Tym 6, 12 […]”
Po beatyfikacji relikwie męczenników przeniesiono pod główny ołtarz kościoła w Daimiel (hiszp. Iglesia del Cristo de la Luz)…
Popatrzmy na dwucześciowy filmik o pasjonistach z Daimiel (po hiszpańsku):
- cz. I (o męczennikach):
- cz. II (o powołaniu pasjonistów):
Posłuchajmy hymnu ku czci hiszpańskich męczenników napisanego na beatyfikację 498 błogosławionych w 2013 r.:
Obejrzyjmy też etiudkę ku czci hiszpańskich męczenników:
Obejrzyjmy też film „Krzyż, przebaczenie i chwała”, o lewackiej wojnie z chrześcijaństwem w Hiszpanii (po hiszpańsku):
- cz. I:
- cz. II:
- cz. III:
Pochylmy się nad słowami Ojca św. Jana Pawła II z 1.x.1989 r. z Mszy św. beatyfikacyjnej w Rzymie (po włosku):
Popatrzmy na mapę życia błogosławionego:
Opracowanie oparto na następujących źródłach:
polskich:
angielskich:
hiszpańskich:
norweskich:
włoskich: