Rzymskokatolicka Parafia
pod wezwaniem św. Zygmunta
05-507 Słomczyn
ul. Wiślana 85
dekanat konstanciński
m. i gm. Konstancin-Jeziorna
powiat Piaseczno
bł. JAKUB JULIUSZ BONNAUD
(1894, Cap Français - 1792, Paryż)
męczennik
patron: jezuitów, diecezji Lyon
wspomnienie: 2 września
Łącza do ilustracji (dzieł sztuki) związanych z błogosławionym:
Jakub Juliusz (fr. Jacques-Jules) Bonnaud urodził się 27.x.1740 r. w miejscowości Cap Français - dziś Cap-Haïtien (hait. Kap-Ayisien) – stolicy francuskiej kolonii na wyspie Haiti (zwanej przez hiszpańskich odkrywców Hispaniola). Owa kolonia, w zachodniej części wyspy, zwana Santo Domingo, znalazła się w 1697 r. we władaniu Królestwa Francji w wyniku stopniowego podboju przez korsarzy francuskich…
Ok. 1753 r., jako kilkunastoletni chłopak, wrócił z rodzicami do Francji.
Dalsze nauki odbywał w szkole-koledżu, prowadzonym przez Towarzystwo Jezusowe (łac. Societas Iesu - SI), czyli jezuitów, założonym przez pierwszego króla z dynastii Burbonów, Henryka IV Wielkiego (1553, Pau – 1610, Paryż), w miejscowości La Flèche, w departamencie Sarthe w regionie Kraj Loary.
20.xii.1757 r. wstąpił do jezuitów i rozpoczął nowicjat.
Po jego ukończeniu przez dwa lata nauczał w jezuickiej szkole w Quimper, w departamentcie Finistère, w Bretanii, nad Oceanem Atlantyckim.
W vii.1762 r. paryski fr. Parlement, czyli lokalne ciało doradcze króla Francji w Paryżu, uznał działalność jezuitów za szkodliwą dla interesów „narodu francuskiego” i przygotował zarządzenie o ich usunięciu z kraju, które król Ludwik XV (1710, Wersal – 1774, Wersal) podpisał 6.viii.1762 r.
Przez następne dwa lata trwały starania o uratowanie zakonu we Francji. Król uzyskał odroczenie ostatecznego werdyktu i dzięki temu Jakub Juliusz mógł udać się do seminarium św. Firmina (fr. Saint-Firmin) w Paryżu, prowadzonego przez księży lazarystów (dawnego koledżu „des Bons-Enfants” należącego do Uniwersytetu Paryskiego). Tam przebywał z wieloma innymi jezuitami, którym zabroniono prowadzenia normalnej działalności, przez ok. 2 lata.
W międzyczasie, 1.iv.1763 r., wszystkie szkoły jezuickie zostały zamknięte.
Wreszcie 9.iii.1764 r. zażądano od jezuitów złamania ślubów zakonnych pod karą deportacji. Pod koniec xi.1764 r. król uległ i podpisał akt rozwiązania Zakonu we wszystkich dominiach korony francuskiej (parę lokalnych parlamentów się sprzeciwiło). Dla jezuitów nastąpił czas decyzji…
Jakub Juliusz udał się wówczas do hrabstwa Flandrii (fr. Comté de Flandre), z takimi miastami jak Brugia, Gandawa i Lille, pozostającego w rękach austriackiej katolickiej dynastii Habsburgów, słynnej z wielu szkół i uniwersytetów prowadzonych przez jezuitów. Tam rozpoczął studia teologii i prawa kanonicznego.
W międzyczasie, na mocy brewe łac. „Dominus ac Redemptor noster” (pl. „Pan i nasz Zbawiciel”) papież Klemens XIV (1705, Santarcangelo di Romagna – 1774, Rzym) zniósł oficjalnie, formalnie Towarzystwo Jezusowe we wszystkich krajach. Jezuici zostali rozwiązani…
Jakub Juliusz, po uzyskaniu dyplomów na obu kierunkach, które studiował, został kapłanem świeckim i powrócił do Francji. Rozpoczął posługę w diecezji paryskiej.
Napisał wówczas kilka prac naukowych…
W 1788 r. został przeniesiony do Lyonu, gdzie otrzymał pozycję wikariusza generalnego u boku miejscowego arcybiskupa, którym tego właśnie roku został Iwo Aleksander (fr. Yves-Alexandre) de Marbeuf (1734, Rennes – 1799, Lubeka)…
W 1789 r., roku wybuchu rewolucji francuskiej, napisał list pastoralny, który abp de Marbeuf ogłosił na Wielkanoc. Ostrzegał w nim wiernych przed nadchodzącymi prześladowaniami. Przewidywał, że uderzą one we wszystkie znane instytucje – polityczne, cywilne i religijne.
Parę miesięcy później, 14.vii.1789 r., zburzona została Bastylia. Proroctwa Jakuba Juliusza i jego arcybiskupa miały sprawdzić się bardzo szybko.
Wówczas Jakub Juliusz przeniósł się do Paryża. Ciągle dużo pisał, wydając traktaty i pamflety – pod pseudonimem (wydawanie dzieł pod pseudonimem zawsze można odczytywać jako znak jakiejś niepewności, a nawet obaw, autora) - w których występował przeciw rewolucjonistom i antypapieskim zarządzeniom, wprowadzanym przez lewacki rewolucyjny rząd Francji.
12.vii.1790 r. francuski parlament – Konstytuanta – uchwaliła tzw. cywilną konstytucję kleru (fr. La loi sur la constitution civile du clergé). Jej mocą zlikwidowano wszystkie zakony męskie i żeńskie, poza tymi, które zajmowały się dobroczynnością lub edukacją (pomysł, który z jakąż gorliwością kilkanaście lat później stosowały zaborcze władze na terenie byłej Rzeczypospolitej!). Dokonano też nowego podziału administracyjnego Kościoła. Ale co naistotniejsze, odtąd państwo, a nie papież miało być zwierzchnikiem Kościoła we Francji…
Jakub Juliusz dalej pisał krytykując rewolucjonistów i ich antypapieską „konstytucję”…
To oczywiście wściekało rewolucyjne władze. Rozpoczęło się polowanie na piszącego pod pseudonimem Jakuba Juliusza…
W końcu 10.viii.1792 r. został aresztowany. Uwięziono go w budynku karmelitańskiego klasztoru na ul. Rue de Vaugirard 70 w Paryżu, wśród setek księży i zakonników pozostających wiernymi papiestwu i odmawiających podpisania cywilnej konstytucji kleru.
Uwięzienie – a może raczej internowanie – okazało się pierwszym krokiem ku męczeństwu. 2.ix.1792 r. na aresztowanych w klasztorze kapłanach i zakonnikach dokonano bowiem zbiorowego mordu.
Tego dnia do klasztoru przybył kapitan narodowej rewolucyjnej gwardii, Stanisław Maria (fr. Stanislas-Marie) Maillard (1763, Gournay-en-Bray – 1794, Paryż), jeden ze „zdobywców” pustej Bastylii trzy lata wcześniej. Był przedstawicielem Komuny Paryża (fr. la commune de Paris), samorządu miasta, grupującego najbardziej lewackie elementy. Gdy na przełomie sierpnia i września rozpoczęły się samosądy, głównie na arystokratach i kapłanach katolickich, Komuna w zasadzie umyła ręce wydając tylko werbalne ostrzeżenia. Zrewoltowana ulica, głodna, przerażona nadchodzącymi wiadomościami o klęskach rewolucyjnej armii francuskiej w wojnie z Prusami stawała się coraz bardziej agresywna…
Ok. 1600 do klasztoru, przez drzwi i okna, próbowała wtargnąć grupa morderców z pikami i bagnetami. Zaczęli też strzelać do wnętrza. Wtargnęli do kaplicy ogrodowej. Zaczęła się rzeź.
Ci z kapłanów, którzy znajdowali się w ogrodach, próbowali uciekać. Niektórzy wdrapywali się na płot, pozostali pobiegli w kierunku budynków klasztornych. Tam części udało się schronić…
Maillard, którego zadaniem miało być rozładowanie napięcie i uspokojenie tłumu, nakazał wówczas, po południu 2.ix.1792 r., wszystkim tam przebywającym, internowanym kapłanom opuszcić budynek klasztoru. Wyrzucił ich po prostu do ogrodów klasztornych, gdzie … oczekiwała na nich dzika, mordercza tłuszcza tłuszcza.
Przed oddaniem ich w ręce krwawej gawiedzi na głos, publicznie „wydawał” wyroki śmierci…
Na schodach klasztoru zginęło wówczas ok. 114 osób. Wśród nich było 3 biskupów i ich sekretarze, 7 wikariuszy generalnych, archidiakoni, proboszczowie, wikariusze, diakoni, przełożeni eudystów, sulpicjanów i benedyktynów, jezuici, sulpicjanie oraz świeccy. Wśród ofiar, zadźganych pikami, zastrzelonych, zarąbanych siekierami, był też Jakub Juliusz…
Wszyscy szli na śmierć w pełni świadomi, spokojni pewnością nagrody wiecznej, nawet szczęśliwi, że mogą zostać zaliczeni w poczet umierających z imieniem Jezus na wargach. „Nie rozumiem” – miał powiedzieć pomagający wspomnianemu Maillardowi, niejaki Jan Dionizy (fr. Jean Denis) Violette, komisarz części Paryża zwanej Mutius-Scaevola, obejmującej ul. Rue de Vaugirard – „Zdziwił mnie widok tych klech idących na śmierć z taką radością, jakby udawali się na wesele”…
Ofiary mordu zostały pochowane w zbiorowych mogiłach na terenie cmentarza Vaugirard,. Część z nich wrzucono do studni klasztornej. Cmentarz Vaugirard został w 1824 r. zamknięty a szczątki męczenników przeniesione do katakumb kościoła karmelitańskiego pw. św. Józefa (fr. Saint Joseph des Carmes). Natomiast studnię odkryto w 1867 r. podczas budowy nowej drogi. W trakcie ekshumacji znaleziono tam szczątki ok. 90 męczenników, w tym dwóch kobiet i trojga dzieci poniżej 10 lat. Relikwie przeniesiono wówczas do krypty kościoła pw. św. Józefa…
Od 2.ix do 6.ix.1792 r. zamordowano w Paryżu w tzw. masakrach wrześniowych – samosądach - ok. 300 duchownych oraz 1100 osób cywilnych. Tak rozpoczynał się okres „Oświecenia”, który następnie miał przetoczyć się przez cały świat w postaci rozmaitych lewackich „rewolucji”. Jedynym widocznym ich śladem były setki, tysiące, wręcz miliony męczenników lewackiego szaleństwa, które zresztą trwa do dzisiaj, a którego reżimy rosyjskiego sowietyzmu i niemieckiego nazizmu były być może szczytowym osiągnięciem…
Beatyfikowany został 17.x.1926 r. przez Piusa XI (1857, Desio – 1939, Watykan) w gronie 191 męczenników Paryża, w tym 23 jezuitów. Pius XI doskonale znał naturę lewackich, „rewolucyjnych” reżimów, wszak sam w 1920 r. doświadczył agresji rosyjskiej na odrodzoną Rzeczpospolitą. Był bowiem, jako nuncjusz apostolski, jednym z dwóch przedstawicieli dyplomatycznych w Polsce, którzy podczas zwycięskiej bitwy warszawskiej 1920 r. pozostali w Warszawie – inni, oprócz przedstawiciela Turcji, uciekli. Później, w 1937 r., wydał dwie encykliki: „Z palącą troską” (niem. „Mit brennender Sorge”), krytykującą teologiczne aspekty niemieckiej nazistowskiej polityki i wzywającą katolików do oporu wobec hitlerowskiej ideologii, oraz „Boski Zbawiciel” (łac. „Divini Redemptoris”) – zwanej szerzej pod określeniem „O bezbożnym komunizmie” – w której analizował i wskazywał przyczyny, dla których komunizm jest nie do pogodzenia z nauką Kościoła katolickiego…
Obejrzyjmy dwa krótki filmiki o „masakrach wrześniowych” (po angielsku):
Popatrzmy na mapę życia błogosławionej:
Opracowanie oparto na następujących źródłach:
polskich:
angielskich:
francuskich:
norweskich:
włoskich: