Rzymskokatolicka Parafia
pod wezwaniem św. Zygmunta
05-507 Słomczyn
ul. Wiślana 85
dekanat konstanciński
m. i gm. Konstancin-Jeziorna
powiat Piaseczno
św. MARIA od JEZUSA UKRZYŻOWANEGO
(1846, Abellin - 1878, Betlejem)
zakonnica, stygmatyczka
patronka:
wspomnienie: 26 sierpnia
Łącza do ilustracji (dzieł sztuki) związanych z błogosławioną:
Miriam urodziła się w 1846 r. w Abellin, nieopodal Nazaretu, w okolicach starożytnej Ptolomei, w biednej rodzinie katolików melchickich, jako córka Mariam Shahine, Libanki, oraz Giriesa Baouardy, mieszkańca Damaszku.
Jej dwunastu braci nie przeżyło wieku niemowlęcego, ku wielkiej rozpaczy rodziców. Sami rodzice zmarli, w odstępie kilku dni, po urodzeniu kolejnego trzynastego syna (Boulosa-Piotra), i Maria już od trzeciego roku życia pozostawała pod opieką wuja (od 1854 r. w Aleksandrii w Egipcie).
Jako trzynastoletnia dziewczynka, zgodnie z orientalną tradycją, była usilnie nakłaniana do małżeństwa, wyznaczony został nawet jej potencjalny małżonek, ale odmówiła, ponieważ zdążyła złożyć już ślub czystości. Za karę nieposłuszeństwa wuj zaczął ją traktować jak służącą, powierzając jej najgorsze i najtrudniejsze prace domowe.
Współsługa, muzułmanin, udając przyjaciela (prosiła go o pomoc w nawiązaniu kontaktu z młodszym bratem, adoptowanym przez inną ciotkę) próbował nawrócić ją na islam. Gdy Maria, trzynastoletnia dziewczynka, ostatecznie przekonała go o próżności jego wysiłków („Muzułmanką? Nie, nigdy! Jestem córką Katolickiego Kościoła Powszechnego, i ufam, że za pomocą Łaski Bożej wytrwam w wierze – jedynej prawdziwej - do końca moich dni…”), ten … podciął jej gardło i porzucił w aleksandryjskim zaułku!
Wiele lat później Maria mówiła: „Zakonnica w niebieskiej szacie podniosła mnie i zszyła ranę. Gdzieś w jakiejś grocie. Zdałam sobie sprawę, że jestem w niebie, wraz z Niepokalaną Dziewicą, aniołami i świętymi. Wszyscy traktowali mnie z wielką łagodnością. W ich gronie byli moich rodzice. Zobaczyłam świetlisty tron Trójcy Świętej i Jezusa Chrystusa w swoim Człowieczeństwie. Nie świeciło słońce, nie było lamp, ale wszystko przeniknięte było jasnością. Ktoś przemówił do mnie. Powiedziano, że jestem dziewicą, ale księga mego życia nie została zamknięta. Po zaleczeniu ran musiałam opuścić grotę i Pani zaprowadziła mnie do kościoła pw. św. Katarzyny braci franciszkanów. Tam wyspowiadałam się. Gdy skończyłam Pani w Niebieskich Szatach zniknęła”.
Opuściła dom rodzinny i dotarła - w poszukiwaniu pracy - aż do Marsylii, gdzie znalazła zatrudnienie jako służąca. W 1865 r. zapukała do klasztoru sióstr józefitek, jednakże szybko o dkryto, że jest naznaczona stygmatami i przeżywa zdumiewające doświadczenia mistyczne, więc skierowano ją do karmelitanek w Pau. Tam przywdziała habit, przyjęła imię Marii od Jezusa Ukrzyżowanego i już wkrótce zaczęła wywierać znaczący wpływ na otoczenie.
W 1871 r. złożyła śluby wieczyste.
Była niemal analfabetką, ale w życiu religijnym osiągnęła szczyty mistycyzmu: miała dar ekstaz, wizji, prorokowania, lewitacji, odczytywania sumień, rozmów ze swoim Aniołem Stróżem, zdolności zewnętrznego promieniowania. Szczególnym rysem jej pobożności było nabożeństwo do Ducha Świętego: uważając, iż w seminariach nie dość uwagi przywiązuje się do Ducha Świętego wysłała nawet specjalny list w tej sprawie do papieża, Piusa IX…
Wcześniej, w 1870 r., wyjechała - razem z innymi karmelitankami - do indyjskiego Mangalore, gdzie współuczestniczyła w zakładaniu nowej wspólnoty karmelitańskiej. W 1875 r. doprowadziła do powstania Karmelu w Betlejem, a potem - Nazarecie.
Al Qiddisa (pl. Święta) – tak do dziś zwana jest w Palestynie - zmarła w 1878 r. w Betlejem, od ran, i gangreny będącej ich konsekwencją, odniesionych podczas budowy wznoszonego przez siebie klasztoru karmelitańskiego. W ostatnim słowie miała mówić „Mój Jezu, miłosierdzie!”
Jej nagrobek mówi o niej: „dusza szczególnych łask, wyróżniająca się pokorą, posłuszeństwem i życzliwością…”
Jej kierownikiem duchowym był ks. Piotr Estrate, późniejszy biograf.
Po upływie wieku, w 1983 r., „Małą Arabkę” beatyfikował Jan Paweł II…
Opracowanie oparto na następujących źródłach:
polskich:
angielskich:
włoskich: