pod wezwaniem św. Zygmunta
05-507 Słomczyn
ul. Wiślana 85
dekanat konstanciński
m. i gm. Konstancin-Jeziorna
powiat Piaseczno
św. ANTONI PIECZERSKI
(ok. 983, Lubecz - 1073, Kijów)
zakonnik
patron: Kijowa, Ukrainy, Rusi
wspomnienie: 10 lipca
Łącza do ilustracji (dzieł sztuki) związanych ze świętym:
Antypas urodził się ok. 983 r. w Lubeczy koło Czernichowa.
Bardzo wcześnie, już jako młody chłopak, poczuł powołanie i udał się do Grecji (pamiętać należy, że dzisiejsza Ukraina, Ruś Kijowska i księstwo włodzimierskie przyjęły chrzest i związały się z Bizancjum), gdzie został przyjęto do klasztoru Esphigmenou na górze Atos. Tam prowadził, w jaskini z widokiem na morze, do dziś pokazywanej odwiedzającym, życie pustelnicze.
Wkrótce otrzymał zadanie szerzenia wiary i rozbudowy życia klasztornego w rodzinnym Kijowie na Rusi. Po przyjeździe, nie znajdując w istniejących już klasztorach typu życia zakonnego i modlitwy, do których przywyczaił się na górze Atos, Antoni (imię zakonne, które przyjął jeszcze w Grecji) zajął pieczarę wykonaną przez innego mnicha, Hilariona (późniejszego pierwszego metropolitę Kijowa), nad brzegiem Dniepru, w której wiódł surowe życie pustelnika. Po pewnym czasie zaczęli gromadzić się wokół niego uczniowie.
Ale wewnętrzne konflikty po śmierci Włodzimierza i Kijowskiego w 1015 r. zmusiły Antoniego do ponownego wyjazdu do Grecji. Po kilku latach, gdy sytuacja się ustabilizowała, wrócił znów na Ruś. Igumen (przełożony) na górze Atos miał mu wtedy przepowiedzieć, iż od niego „wezmą swój początek liczni mnisi”.
I tak się stało. Z 4-metrowej pieczary nad brzegiem Dniepru, do której powrócił, sława Antoniego, ascety, zaczęła się szerzyć po całej Rusi. Przychodzono do niego po rady i błogosławieństwo (miał posiadać dar czynienia cudów - jego modlitwy sprawiały, że licznie przybywający chorzy otrzymywali uzdrowienie…) Wokół gromadzili się nowi mnisi (pierwszym był Nikon, drugim Teodozjusz z Kijowa…). Gdy było ich dwunastu Antoni wyznaczył im igumena, a sam przeniósł się na sąsiednią górę, by prowadzić samotne życie i wykopał nową pieczarę.
Powstały w ten sposób, na model góry Atos, klasztor cieszył się wsparciem książęcym. Jego pierwszym opatem był Barłam, którego jednakże wkrótce książę Izasław I ściągnął do nowego klasztoru św. Demetriosa u bram Kijowa. Mnisi wybrali więc, wskazanego przez Antoniego, Teodozjusza na następcę Barłama.
Ilość pieczar-cel rosła wraz ze wzrostem ilości mnichów. Izasław darował więc zgromadzeniu całą górę, na której wkrótce powstał drewniany kościółek (cerkiew). W ten sposób tworzyła się słynna kijowska Ławra Peczerska…
Przez pewien czas Antoni, na skutek politycznych zawirowań, przeniósł się do Czernihowa. I tam wykopał sobie pieczarę, która stała się zalążkiem późniejszego klasztoru Eletskiego. Po paru latach wrócił jednakże do Kijowa.
Zaczął, wraz z Teodozjuszem, budować większy, kamienny kościół, poświęcił jego kamień węgielny, ale już go nie dokończył. Zasnął w Panu w 1073 r. mając 90 lat.
Przed śmiercią poprosił zgromadzonych wokół jego łoża mnichów, by ukryli jego d oczesne szczątki. Tak uczyniono. Choć przypuszcza się, że pochowany został w swojej pieczarze, jego relikwii do dziś nie odnaleziono.
Jest uznawany za ojca życia monastycznego na Rusi…
Opracowanie oparto na następujących źródłach:
polskich:
angielskich:
rosyjskich: