MATKA BOŻA CZĘSTOCHOWSKA: kościół św. Zygmunta, Słomczyn; źródło: zbiory własneMATKA BOŻA NIEUSTAJĄCEJ POMOCYLOGO PORTALU
Rzymskokatolicka Parafia
pod wezwaniem św. Zygmunta
05-507 Słomczyn
ul. Wiślana 85
dekanat konstanciński
m. i gm. Konstancin-Jeziorna
powiat Piaseczno
św. ZYGMUNT: kościół św. Zygmunta, Słomczyn; źródło: zbiory własneśw. ZYGMUNT: XIX w., feretron, kościół św. Zygmunta, Słomczyn; źródło: zbiory własne

św. ALOJZY GONZAGA
(1568, Castiglione delle Stiviere k. Mantui - 1590, Rzym)Dr zakonnika

patron: młodzieży, młodzieży katolickiej, młodzieży studiującej, chorych na plagi, chorych na AIDS
orędownik: w przypadku chorób zakaźnych

wspomnienie: 21 czerwca

Łącza do ilustracji (dzieł sztuki) związanych ze świętym:

  • św. ALOJZY GONZAGA: PIAZZETTA, Giovanni Battista (ok. 1682, Wenecja – 1754, Wenecja), XVIII w., kolekcja prywatna, Kolonia; źródło: www.santiebeati.it
  • POWOŁANIE św. ALOJZEGO GONZAGI: GUERCINO (1591 - 1666, Bolonia), ok. 1650, olejny na płótnie, 355.6x269.2cm, Metropolitan Museum, Nowy Jork; źródło: www.metmuseum.org
  • św. ALOJZY GONZAGA w CHWALE: LE GROS, Pierre Młodszy (1666, Paryż - 1719, Rzym), 1698-99, płaskorzeźba, kolorowy marmur z brązem, marmurem i srebrem, wys. ok. 900cm, kościół św. Ignacego , Rzym; źródło: www.wga.hu
  • św. ALOJZY GONZAGA: GOYA Y LUCIENTES, Francisco de (1746, Fuendetodos - 1828, Bordeaux), 1781-1785, olejny na płótnie, 260x160cm, Museo Provincial, Saragossa; źródło: goya.unizar.es
  • św. ALOJZY GONZAGA w CHWALE: TIEPOLO, Giovanni Battista (1696, Wenecja - 1770, Madryt), ok. 1726, olejny na płótnie, 58.1x44.6cm, Courtauld Institute of Art, Londyn; źródło: www.artandarchitecture.org.uk
  • NAJŚWIĘTSZE SERCE JEZUSA z św. IGNACYM LOYOLĄ i św. ALOJZYM GONZAGĄ: PÁEZ, JOSÉ de (ok. 1727-1790, Meksyk), ok. 1770, olejny na blasze miedzianej, 16-1/8x12-7/8cala; źródło: arttattler.com
  • KAROL BOROMEUSZ UDZIELAJĄCY KOMUNII św. ALOJZEMU GONZAGA: MARCHESI, Pompeo (1790, Saltrio - 1858, Mediolan), 1852, marmur, kaplica św. Karola Boromeusza, kościół San Carlo al Corso, Mediolan; źródło: commons.wikimedia.org
  • NAGROBEK św. ALOJZEGO GONZAGA: kościół św. Ignacego , Rzym; źródło: commons.wikimedia.org

Urodził się w 1568 r. w rodzinnym zamku Castiglione delle Stiviere koło Mantui, jako najstarszy z 8 synów Ferdynanda Gonzagi, markiza Castiglione, i Marty Tany di Santena z arystokratycznej rodziny della Rovere.

Ojciec, rycerz i żołnierz (brał udział w bitwie morskiej pod Lepanto w 1571 r., która zatrzymała inwazję muzułmańskiej Turcji na Włochy), pragnął podobnej kariery dla syna. Już jako pięcioletniego chłopca przez pięć miesięcy trzymał Alojzego przy sobie w obozach wojskowych. Od dziecka był więc Alojzy szkolony w sztuce wojenej. Opatrzność miała jednakże inne plany…

Gdy miał 8 lat został, ze swoim młodszym bratem, wysłany na dwór księcia Francesco de Medici we Florencji, na kolejny etap nauk. Tam zachorował na nerki, chorobę, która do końca życia już go nie opuściła. Leżąc w łóżku dużo czytał i poświęcał wiele czasu modlitwie. Wtedy właśnie, przed ołtarzem Matki Bożej, w kościele Zwiastowania (łac. Annuntiata), złożył śluby dozgonnej czystości…

W 1580 r. bracia powrócili do Castiglione. Tam późniejszy święty, kard. Karol Boromeusz, udzielił Alojzemu pierwszej Komunii św. Rok później rodzina Castiglione była w Hiszpanii, towarzysząc cesarzowej Marii Austriackiej. Alojzy, służący jako paź hiszpańskiego następcy tronu, narzucił sobie reżim pokutny (który utrzymał potem do końca życia) i wtedy na poważnie zaczął myśleć o wstąpieniu w progi zakonne…

Wybrał jezuitów. Rodzice oponowali, ale Alojzy był nieugięty. Ojciec próbował zatem namówić go na wybór drogi diecezjalnej, co mogłoby prowadzić do godności biskupiej, ale chłopak nie dał się złamać. Na rzecz młodszego brata zrzekł się oficjalnie prawa do dziedziczenia tytułu rodzinnego (wymagało to zgody cesarskiej) i udał się do Rzymu, gdzie w 1585 r. wstąpił do nowicjatu jezuitów.

Mimo nieustających kłopotów zdrowotnych (oprócz nerek trapiła go bezsenność i bóle głowy) zaczął brać udział w dyskusjach i dysputach filozoficznych (m.in. w Kolegium Rzymskim), a po otrzymaniu święceń niższych – ślubów czystości, ubóstwa i posłuszeństwa - rozpoczął studia teologiczne.

W 1590 r., po powrocie z krótkiej wizyty u rodziny (gdzie mediował w sporze między bratem – dziedzicem fortuny rodzinnej - a ojcem, który z powodu mezaliansu chciał go wydziedziczyć), miał mieć wizję Archanioła Gabriela, który przepowiedział mu śmierć w przeciągu roku…

Niezbadane są wyroki Opatrzności! W tym samym – 1590 r. - w Rzymie nastała epidemia dżumy. Alojzy zaczął pomagać w szpitalu jezuickim św. Sykstusa, gdzie otaczano opieką cierpiących. Szybko uległ zakażeniu.

Choć przez moment mogło się wydawać, że zdrowieje, ale w dniu Oktawy Bożego Ciała nastąpiło pogorszenie. A parę dni wcześniej miał przepowiedzieć swemu spowiednikowi, kard. Robertowi Bellarmine, że tego właśnie dnia umrze… I wieczorem, po przyjęciu Wiatyku, czyli Ostatniego Namaszczenia, kleryk Alojzy – nie zdążył jeszcze przyjąć święceń kapłańskich, których tak bardzo sobie życzył - odszedł do Pana.

Odchodzę szczęśliwy, szczęśliwy” - miał mówić na łożu śmierci…

Pochowany został w kościele Zwiastowania w Rzymie. Później jego szczątki przeniesiono do kościoła św. Ignacego z Loyoli, gdzie znajdują się do dziś (oprócz relikwii głowy, która przechowywana jest w specjalnym relikwiarzu w bazylice jego imienia w rodzinnym Castiglione delle Stiviere).

Szybko zaczęły się mnożyć przypadki cudownych wydarzeń, które ich uczestnicy przypisywali Alojzemu, i zaczęto mu oddawać cześć. W rezultacie już w 1605 r. Paweł V ogłosi ł go błogosławionym.

Kanonizacji (wraz ze św. Stanisławem Kostką) dokonał w 1726 r. Benedykt XIII, który trzy lata później ogłosił Alojzego patronem młodzieży, zwłaszcza studiującej.

W 1926 r. Pius XI ogłosił św. Alojzego patronem młodzieży katolickiej.

W związku z charakterem śmierci niezwłocznie po niej zaczęto go uznawać za patrona ofiar dżumy i innych plag. I tak też pozostało, a w ostatnim czasie przywołują go także ofiary AIDS…