pod wezwaniem św. Zygmunta
05-507 Słomczyn
ul. Wiślana 85
dekanat konstanciński
m. i gm. Konstancin-Jeziorna
powiat Piaseczno
św. ELŻBIETA z SCHÖNAU
(ok. 1129, Bonn? - 1164, Schönau)
zakonnica i wizjonerka
orędowniczka: przeciw pokusom
wspomnienie: 18 czerwca
Łącza do ilustracji (dzieł sztuki) związanych ze świętą:
Urodziła się około 1129 r., prawdopodobnie w niemieckim Bonn, w rodzinie szlacheckiej (jeden z wujów miał być nawet biskupem).
Była jeszcze dzieckiem (miała 12 lat), kiedy pobożni rodzice ówczesnym zwyczajem oddali ją na naukę i wychowanie do klasztoru benedyktynek w Schönau nad Renem.
Tu pozostała na zawsze. W 1147 r., jako 18-letnie dziewczę, przywdziała benedyktyński welon zakonny, by niedługo potem złożyć śluby. Po 10 latach została wybrana na mistrzynię nowicjatu, a potem na przełożoną żeńskiej części opactwa (całością kierował przeor Hildelin).
W pięć lat po wstąpieniu do klasztoru Elżbieta zapadła na ciężką chorobę, którą z heroiczną cierpliwością znosiła przez 12 lat. Kiedy cierpienia się wzmagały i nie mogła chodzić o własnych nogach, wykorzystywała cenny czas na słodką modlitwę z Bogiem.
Obdarzona darem głębokiej kontemplacji od 1152 r. zaczęła doznawać różnorakie objawienia. Zdarzały się one najczęściej w niedziele lub święta, podczas Mszy św. lub nabożeństw, a także po lekturze żywotów świętych. Pan Jezus, Matka Boża, aniołowie i święci Pańscy objawiali się jej i instruowali ją. Doznawała również realistycznych wizji wydarzeń z Nowego Testamentu: Pasji, Zmartwychwstania, Wniebowstąpienia, etc.
Swoje wizje zapisywała na woskowych tabliczkach, które przekazywała, i uzupełniała opisem słownym – na polecenie przeora – swemu bratu Ekbertowi, zakonnikowi i późniejszemu następcy Hildelina na stanowisku przeora opactwa w Schönau.
Obdarzył ją także Pan Bóg darem proroczym. Naglona nadprzyrodzonymi wizjami pisała do biskupów w sprawie reformy Kościoła, nawoływała do przezwyciężenia herezji katarów.
Jej wizje miały znaczny wpływ na mariologię i religijność średniowiecza, acz Kościół nigdy oficjalnie nie wypowiedział się na ich temat – co więcej nigdy je formalnie nie badał…
Kiedy umierała 18.vi.1164 r. miała 35 lat.
Pochowana została w kościele św. Floriana należącym do opactwa w Schönau.
Gdy ogłoszono jej pisma i korespondencję (trzy tomy „Libri visionem: primus, secundus, tertius” – pierwszy napisany prostym językiem, niewątpliwie autorstwa Elżbiety, dwa następne z komentarzem teologicznym, prawie na pewno autorstwa Ekberta:
- „Liber viarum Dei” - z radami dla wierzących wszelkich klas społecznych, osób zamężnych i wolnych, duchownych i laikatu, etc., z dużym wkładem Ekberta;
- „Visio de resurrectione Beate Virginis Marie” – zajmujący się kwestią wniebowzięcia Najświętszej Panienki;
- „Revelatio de sacro exercitu virginum Coloniensium” – zawierającą wizję męczeństwa św. Urszuli, co przyczyniło się do powstania wielu legend o św. Urszuli;
korespondencję z Hildegardą z Bingen; i in.), zebrane starannie i opublikowane pod jej imieniem przez Ekberta – zaczęto, mówiąc i pisząc o niej, poprzedzać jej imię tytułem świętej.
Mimo, że formalnie nigdy nie została kanonizowana to w 1584 r. do „Martyrologium Rzymskiego” wpisał ją Grzegorz XIII, i tak pozostało do dziś.
Od lat 1420-30 w Schönau istniała specjalna kaplica poświęcona Elżbiecie. Po pożarze opactwa w 1723 r. nie została jednakże odbudowana.
W 1632 r. relikwie Elżbiety zostały, w czasie wojny trzydziestoletniej, sprofanowane i zniszczone przez protestanckich Szwedów i żołnierzy heskich. Zachowała się szczęśliwie jedynie relikwia Jej głowy do dziś przechowywana w Schönau…
Opracowanie oparto na następujących źródłach:
polskich:
angielskich:
niemieckich: