pod wezwaniem św. Zygmunta
05-507 Słomczyn
ul. Wiślana 85
dekanat konstanciński
m. i gm. Konstancin-Jeziorna
powiat Piaseczno
św. BERNARDYN ze SIENY
(1380, Massa Marittima, Toskania - 1444, Aquila)
zakonnik i kaznodzieja
patron: bernardynów, tkaczy, chorych na choroby płuc
wspomnienie: 20 maja
Łącza do ilustracji (dzieł sztuki) związanych ze świętym:
Urodził się w 1380 r. w szlacheckiej rodzinie Albizeschi, w Massa w Toskanii, mieście, którego jego ojciec był gubernatorem. Wcześnie osierocony (miał 6 lat) wychowany został przez ciotki.
Miał 19 lat, kiedy skończył prawo w Sienie. Zaczął pracować w szpitalach. W 1400 r. usługiwał w szpitalu Santa Maria della Scala, gdy Włochy nawiedziła plaga. Sam stał się jej ofiarą i ledwie uszedł z życiem.
W 1402 r. wstąpił do franciszkanów. W dwa lata później przyjął święcenia kapłańskie.
Przez pierwsze 12 lat przebywał w Capiola, w pobliżu Sieny, gdzie studiował Pismo święte i ojców Kościoła oraz dzieła teologiczne. I tu po raz pierwszy dał się poznać - w okolicznych kościołach - jako wyśmienity kaznodzieja.
Gdy wreszcie w 1427 r. porwał za sobą tłumy w Mediolanie, rozpoczęła się jego wędrówka przez Włochy. Przez ponad 30 lat pieszo przemierzył całą ówczesną północną i środkową Italię. Jego kazania oddziaływały na wielu słuchaczy. Przychodziły na nie tłumy (w 1425 r. w Sienie kazania głosił codziennie przez siedem tygodni).
Dzięki jego radom i wskazówkom podziały i zatargi miały zanikać. Mówiono wręcz o cudach. Nalegał o spalanie przedmiotów pokus w ogniskach próżności…
Szczególnym obiektem jego ataków była praktyka lichwy. Jego wystąpienia stanowiły podwaliny pod powstanie dobroczynnych zrzeszeń kredytowych, zwanych Monti di Pietà.
W 1427 r. został wezwany do Rzymu w związku z oskarżeniem o herezję. Uznany za niewinnego (bronił go św. Jan Kapistran) na życzenie papieża Marcina V przez 80 dni głosił kazania (trwające od jednej do czterech godzin) w Wiecznym Mieście.
W 1433 r. bernardyn towarzyszył Zygmuntowi w drodze na koronację cesarską do Rzymu. W latach 1438-1442 pełnił urząd wikariusza generalnego zakonu.
Brał udział w Soborze Florenckim (1439 r.), gdzie działał na rzecz zjednoczenia greckiego kościoła ortodoksyjnego z katolickim.
Człowiek pokorny - trzykrotnie odmówił proponowanego mu biskupstwa w Sienie, Ferrarze i Urbino. Znany z gorliwej modlitwy i szczególnej czci Imienia Jezus. Nabożeństwo do Imienia Zbawiciela zawdzięcza mu decydujący rozwój.
Mimo obowiązków zawsze jednakże uznawał głoszenie kazań za swoje podstawowe powołanie.
Zmarł w Aquili, w drodze do królestwa Neapolu, gdzie planował następną serię rekolekcji i gdzie do tego czasu nie słyszano jego głosu, i tam go pochowano.
Ten największy mówca swoich dni jest twórcą cennych dzieł teologicznych, za które został zaliczony do grona doktorów Kościoła. Włożył poważny wkład w religijną odnowę początku XV w.
Zwany jest też apostołem Świętego Imienia, apostołem Włoch oraz odnowicielem zakonu franciszkanów mniejszych w duchu zaplanowanej przez siebie zgodności z nową surową regułą - w ten sposób powstała gałąź zakonu franciszkańskiego, tzw. obserwanci (bernardyni).
Ilość przypisywanych mu cudów zaczęła rosnąć prawie natychmiast po jego śmierci, w związku z czym Mikołaj V kanonizował go już w 1450 r.
Jest patronem bernardynów, Sieny, rodzinnej miejscowości Massa Martitima oraz tkaczy. Orędownikiem chorych na gardło i krwawiących.
Wśród bernardynów są polscy błogosławieni i święci: Szymon z Lipnicy, Jan z Dukli, Władysław z Gielniowa. Oni z kolei wywarli poważny wpływ na życie religijne w Polsce…
Opracowanie oparto na następujących źródłach:
polskich:
angielskich: