7 BŁOGOSŁAWIONYCH WIZYTEK z MADRYTU -
MĘCZENNICE WOJNY DOMOWEJ w HISZPANII

patronki: Hiszpanii, wizytek

wspomnienie: 10 maja

wszyscy nasi święci >>

Łącza do ilustracji (dzieł sztuki) związanych z błogosławionymi:

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

Należały do klauzurowego Zakonu Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny (łac. Ordo Visitationis Beatissimae Mariae Virginis – OVM) – wizytek, zgromadzenia założonego w 1610 r. na terenie księstwa Sabaudii przez św. Franciszka Salezego i św. Joannę Franciszkę Frémyot de Chantal (dlatego zwanego też, w niektórych krajach, od nazwiska założyciela – salezjankami).

Wszystkie pochodziły z pobożnych rodzin katolickich.

Rozpoczęcie 18.vii.1936 r., przez gen. Franciszka (hiszp. Francisco) Franco y Bahamonde (1892, Ferrol – 1975, Madryt), wojskowej rewolty wobec lewackiej władzy i ogłoszenie odezwy (hiszp. pronunciamiento) – czyli publicznej deklaracji nieposłuszeństwa – stało się zaczynem gwałtownego nasilenia prześladowań Kościoła Katolickiego na terenach kontrolowanych przez lewackie władze Hiszpanii. Na ulice miast i wsi wyszły bojówki wszelkiej maści. „Czerwony terror” pochłonąć miał 13 biskupów, 4,172 diecezjalnych kapłanów i kleryków, 2,364 zakonników i mnichów oraz 283 siostry zakonne – razem co najmniej 6,832 ofiary wśród duchowieństwa diecezjalnego i zakonnego, męskiego i żeńskiego…

Oczywiście prześladowania rozpoczęły się znacznie wcześniej, wraz z upadkiem monarchii króla Alfonsa XIII (1886, Madryt – 1941, Rzym), nastaniem w 1931 r. republiki i wprowadzeniem pierwszych aktów nakierowanych bezpośrednio w Kościół Katolicki. Pod przykrywką „jedności” narodu lewackie władze wykreowały atmosferę nienawiści wobec chrześcijan. Już wtedy płonęły świątynie, inne były zamieniane na magazyny…

Siostry wizytki, mające jeden ze swoich klasztorów w Madrycie, zdawały sobie sprawę z narastającego niebezpieczeństwa. Dlatego też w początkach 1936 r. przeniosły się do miejscowości Oronoz-Mugaire, w regionie Baztán, w krainie Nawarra (hiszp. Navarra), w północnej Hiszpanii, która później – w momencie wybuchu rebelii - wsparła gen. Franco.

W Madrycie, na życzenie siostry przełożonej, zostało jednakże siedem sióstr, pod kierunkiem s. Marii Gabrieli. Miały się opiekować świątynią klasztorną, w której dalej odbywały się nabożeństwa, przybywali kapłani i odprawiali Msze św.

Natychmiast po wybuchu wojny madrycki konwent wizytek został zaatakowany i podpalony, ale przetrwał. Po tym wydarzeniu przez jakiś czas zostawiono zakonnice w spokoju. Przeniosły się wówczas do apartamentu – niedaleko klasztoru - pół-piwnicy, z oknami wychodzącymi bezpośrednio na ulicę, która służyła im jako klauzura.

Ale wzbudziły podejrzenia sąsiada, który doniósł o nich lewackim władzom…

Natychmiast poddano je nasilającym się represjom, zaczęły się rewizje, śledzenie. Pętla się zaciskała…

17.xi.1936 r. do apartamentu wpadła lewacka bojówka i go zdemolowała. Na odchodnym oprawcy oznajmili, jakby ostrzegając: „Do zobaczenia do jutra!”. Jedna z siedmiu, s. Maria Gracjana, miała im odpowiedzieć: „Byłoby stratą nie wykorzystać takiej szansy na spotkanie z Panem w niebie”… I dodała: „Powiemy Panu, że jesteśmy gotowe w każdej chwili ponieść dla Niego palmę męczeństwa”…

Pozostały w apartamencie, spędzając noc na modlitwie. „Co za radość – męczeństwo jest blisko. Jeżeli Hiszpania ma być uratowana dzięki naszej przelanej krwi, niech się tak stanie”, miały powtarzać świadkom wydarzeń…

Jeden z oprawców pozostał na straży. Każdej z sióstr po kolei proponował pomoc w pozyskaniu schronienia, w którymś z zagranicznych konsulatów i ambasad. Ich wiara i złożone śluby okazały się więzami silniejszymi, niż obawa przed śmiercią – wszystkie po kolei odmawiały…

Wieczorem następnego dnia, 18.xi.1936 r., ok. 19⁰⁰, do mieszkania wpadła bojówka Iberyjskiej Federacji Anarchistycznej (hiszp. Federación Anarquista Ibérica), jednego  najbardziej fanatycznych ugrupowań lewackich. Oprawcy nakazali zakonnicom natychmiastowe opuszczenie apartamentu…

Otoczył je wrogi, wrzeszczący tłum. Mimo tego wszystkie zachowały - nieziemski wręcz - spokój i godność. Więcej – czyniły znaki krzyża błogosławiąc tłuszczę…

Wepchnięto je na ciężarówkę. Schwyciły się za ręce i zaczęły modlić.

Wywieziono je na pobrzeże miasta. Tam nakazano im schodzić – po kolei – z naczepy…

Zbrodniarze każdą witali salwą.

Ostatnią była najmłodsza, s. Maria Cecylia. Widząc, że współsiostra przed nią schodząca upada, a obok leży pięć ciał poprzedniczek, odruchowo zaczęła uciekać…

Było już ciemno i udało się jej oddalić od miejsca zbrodni - zagubić w podmiejskich uliczkach Madrytu.

Po chwili jednakże zatrzymała się… Odwróciła i udała się wprost do … lokalnego przedstawicielstwa władz lewackich. Wchodząc powiedziała: „Jestem wierzącą. Jestem siostrą zakonną – wizytką”…

Natychmiast ją aresztowano i zamknięto w więzieniu, jednym z naprędce zorganizowanych przez lewaków miejsc kaźni, zwanych „czeka” (hiszp. „checa”) – od nazwy zbrodniczej rosyjskiej instytucji.

Przetrzymywano ją wpośród ok. tuzina innych kobiet, w zawilgoconym, zimnym pomieszczeniu, z jedną, niewielką ubikacją. Podtrzymywała zatrzymane niewiasty na duchu, nieustannie się modląc.

Lewacy po kolei wzywali kobiety na przesłuchania, po których niektóre zwalniali. Resztę wywozili w nieznanym kierunku, skąd już nie wracały do celi.

Maria Cecylia nie miała złudzeń. Gdy w nocy z 22 na 23.xi.1936 r. przyszła na nią kolej, pożegnała się z współwięźniarkami mówiąc, iż nie zamierza ukrywać, że jest wierzącą i siostrą zakonną, i nią zawsze pozostanie…

Odtąd i o niej nikt nic więcej nie słyszał…

Informacje o rozstrzelaniu siedmiu zakonnic zaczęły krążyć po Madrycie. Rodziny próbowały - z wielką ostrożnością – czegoś się dowiedzieć, ale bezskutecznie: panowała zmowa milczenia. Nikt nic nie widział, nie wiedział, albo nie chciał wiedzieć, albo się bał powiedzieć…

W 1939 r. wojna się zakończyła. Wizytki powróciły z Oronoz-Mugaire do Madrytu i zaczęły poszukiwać szczątków swych współsióstr i szczegółów ich męczeństwa. Jednocześnie doprowadzały do użytku swój klasztor, straszliwie zdewastowany przez lewaków…

Najpierw dowiedziały się o miejscu pochówku sześciu zakonnic zamordowanych 18.xi.1936 r. Ich ciała odnaleziono na śmietniku przy ul. López de Hoyos w Madrycie. Ekshumacja ciał została udokumentowana zdjęciami a szczątki czterech z nich: s. Marii Gabrieli, s. Marii Teresy, s. Marii Gracjany i s. Marii Agnieszki, zostały zidentyfikowane i przeniesione 14.vi.1940 r. do krypty klasztornej.

Acz istniała pewność, iż pozostałe dwa ciała należały do sióstr Marii Józefy i Marii Anieli, lecz ich twarze były tak zmasakrowane przez kule oprawców, że nie udało się je jednoznacznie rozpoznać. W związku z tym pochowano je na cmentarzu katedralnym Naszej Pani z Almudena (hiszp. Nuestra Señora de la Almudena), a później przeniesiono do bazyliki-mauzoleum ofiar wojny domowej w Hiszpanii - Doliny Poległych (hiszp. Valle de los Caídos), znajdującej się 12 km od historycznego kompleksu pałacowo-klasztorno-bibliotecznego Escorial i 50 km od Madrytu.

Natomiast miejsce śmierci i pochówku Marii Cecylii pozostawało nieznane. Wiedziano tylko o jej uwięzieniu we wspomnianej „czece”, ale w zasadzie nic o jej dalszych losach. Do 1941 r., gdy w klasztorze pojawiła się pewna kobieta z siostrzenicą, która zamierzała wstąpić do klauzury…

Po wejściu starsza pani zobaczyła krzyż wiszący na szyi przyjmującej ją zakonnicy – wizytki. I zakrzyknęła: „Widziałam taki krzyż na cmentarzu komunalnym w Vallecas!”.

Z jej opowieści wynikało, że gdy poszukiwała tam – w pod-madryckiej wówczas miejscowości Vallecas (dziś stanowiącej część Madrytu, jako jego dystrykty Puente de Vallecas i Villa de Vallecas) - ciała swego męża, który zginął w 1936 r., na początku rewolty gen. Franco, wśród rzeczy, które jej pokazano znajdować się miał krzyż – jak się okazało krzyż sióstr wizytek – z wyraźnym śladem kuli, która go przestrzeliła…

Siostry udały się więc na cmentarz w Vallecas i tam 4.x.1941 r. odnalazły ciało Marii Cecylii…

Siedem zakonnic-wizytek zostało beatyfikowanych przez Jana Pawła II 10.v.1998 r., w Rzymie. Ojciec św. powiedział wówczas: „Wszyscy zmierzamy ku celowi ostatecznemu, niebiańskiemu Jeruzalem, dokąd przez wieki zmierzali i gdzie już dotarli święci i męczennicy. Na tej naszej ziemskiej pielgrzymce ci z naszych braci i sióstr, którzy zwycięsko przeszli przez ‘wielkie udręki’, służą nam jako przykład, bodziec i zachęta…”

Owe męczennice to:

• Rozstrzelane 18.xi.1936 r. w Madrycie:
• 1. bł. Maria Gabriela – właśc. Amparo de Hinojosa y Naveros.
     
     

     Urodziła się 24.vii.1872 r. w Alhama, w prowincji Grenada (hiszp. Grenada).

     Śluby wieczyste złożyła w 1894 r. przyjmując imiona Marii Gabrieli…

  2. bł. Maria Teresa – właśc. Laura Cavestany y Anduaga.
     
     

     Urodziła się 30.vii.1888 r. w Puerto Real, w prowincji Kadyks (hiszp. Cádiz).

     Śluby wieczyste złożyła w 1916 r. przyjmując imiona Marii Teresy…

  3. bł. Maria Józefa (hiszp. María Josefa) – właśc. Maria Karmen (hiszp. María del Carmen) Barrera y Izaguirre.
     
     

     Urodziła się 23.v.1881 r. w Ferrol, w prowincji A Coruña.

     Śluby wieczyste złożyła w 1920 r. przyjmując imiona Marii Józefy…

  4. bł. Maria Agnieszka (hiszp. María Inés) – właśc. Agnieszka (hiszp. Inés) Zudaire y Galdeano.
     
     

     Urodziła się 28.i.1900 r. w miejscowości Echávarri, w prowincji Nawarra (hiszp. Navarra).

     Śluby wieczyste złożyła w 1920 r. przyjmując imiona Marii Agnieszki…

  5. bł. Maria Aniela (hiszp. María Angela) – właśc. Martyna (hiszp. Martina) Olaizola y Garagarza.
     
     

     Urodziła się 12.xi.1893 r. w maleńskiej wiosce Garin, w prowincji Gipuzkoa (hiszp. Guipúzcoa) w autonomicznej wspólnocie Kraju Basków (bask. Euskadi).

     Śluby wieczyste złożyła w 1934 r. przyjmując imiona Marii Anieli…

     Zapamiętano ją jako cierpliwą, bezpretensjonalną, pomocną, pokorną, ciężko pracującą na rzecz społeczności, nie pozbawioną humoru współsiostrę…

  6. bł. Maria Gracjana (hiszp. María Engracia) – właśc. Józefa Joachima (hiszp. Josefa Joaquina) Lecuona y Aramburu.
     
     

     Urodziła się 2.vii.1897 r. w miejscowości Oyarzun, w prowincji Gipuzkoa (hiszp. Guipúzcoa) w autonomicznej wspólnocie Kraju Basków (bask. Euskadi).

     U bram klauzury w Madrycie stanęła w 1924 r. Dziesięć lat później, w 1934 r., złożyła śluby wieczyste przyjmując imiona Marii Gracjany.

     Współsiostry zapamiętały ją jako inteligentną, odpowiedzialną, pełną życia i poświęcenia zakonnicę…

• Rozstrzelana w nocy z 22 na 23.xi.1936 r. w pod-madryckiej wówczas miejscowości Vallecas:
• 7. bł. Maria Cecylia (hiszp. María Cecilia) – właśc. Felicyta (hiszp. Felicidad) Cendoya y Araquistain.
     
     

     Urodziła się 10.i.1910 r. w miejscowości Azpeitia, w prowincji Gipuzkoa (hiszp. Guipúzcoa) w autonomicznej wspólnocie Kraju Basków (bask. Euskadi).

     Śluby wieczyste złożyła w 1932 r. (albo w 1935 r.) przyjmując imiona Marii Cecylii.

Pochylmy się nad słowami Ojca św. Jana Pawła II z 10.v.1998 r. w Rzymie, wygłoszonymi podczas Mszy św. beatyfikacyjnej (w różnych językach):

• Watykan

Obejrzyjmy film „Krzyż, przebaczenie i chwała”, o lewackiej wojnie z chrześcijaństwem w Hiszpanii (po hiszpańsku):

• cz. I:
  
• cz. II:
  
• cz. III:
  

Opracowanie oparto na następujących źródłach:

angielskich:

• Saints Alive
• ICSS

hiszpańskich:

• ReligionenLibertad #1
• ReligionenLibertad #2
• Religiosas Mártires en la Guerra Civil

francuskich:

• Abbaye Saint Benoît

norweskich:

• Den Katolske Kirke

włoskich:

• Santi e Beati