Rzymskokatolicka Parafia
pod wezwaniem św. Zygmunta
05-507 Słomczyn
ul. Wiślana 85
dekanat konstanciński
m. i gm. Konstancin-Jeziorna
powiat Piaseczno
233 męczenników hiszpańskiej wojny
tutaj
bł. JULIUSZ JUNYER y PADERN
1892, Vilamaniscle – ✟ 1938, Barcelona
męczennik
patron: salezjanów, diecezji Girona
wspomnienie: 26 kwietnia
wszyscy nasi święci
tutaj
Łącza do ilustracji (dzieł sztuki) związanych z błogosławionym:
.jpg "ZAMEK MONTJUÏC
źródło: commons.wikimedia.org")
Juliusz (hiszp. Julio) Junyer y Padern na świat przyszedł 31.x.1892 r. w niewielkiej wiosce Vilamaniscle (w 1900 r. zamieszkiwało ją 316 osób), w powiecie (hiszp. comarca) Alt Empordà (kast. Alto Ampurdán), w prowincji Girona, we wspólnocie autonomicznej (hiszp. comunidad autónoma) Katalonii, na północno–wschodnim krańcu Hiszpanii.
Tam też prawd. został przyjęty do grona członków Kościoła Powszechnego w sakramencie chrztu św., w miejscowym XVII‑XVIII w. kościółku parafialnym pw. św. Idziego Opata (hiszp. San Gil), należącym do diecezji Girona.
Niewiele wiadomo o jego rodzicach, rodzeństwie i dzieciństwie. Rodzina była uboga i uczył się, zapewne w rodzinnej wsi bądź w okolicy, dzięki wsparciu znanej rodziny Gorgot, właścicieli m.in. znanej miejskiej wieży Gorgot (hiszp. Torre Gorgot) w katalońskim mieście Figueres — w której później przez lata do końca życia mieszkał wybitny malarz, urodzony w Figueres, Salwator (hiszp. Salvador Dalí) Dali (1904, Figueres – 1989, Fugueres), i którą nazwał Torre Galatea (pl. wieża Galatea), na cześć swojej żony…
Później Juliusz uczył się w oratorium Towarzystwa Świętego Franciszka Salezego (łac. Societas Sancti Francisci Salesii – SDB), czyli salezjan, w stolicy rodzimej prowincji Gironie, ok. 60 km na południe od rodzinnej wsi. Tam też, jako młody chłopak, poczuł powołanie i mając 18 lat zdecydował się na wstąpienie do Towarzystwa…
Studiował w założonym w 1901 r. przez Towarzystwo Salezjańskie z Barcelony seminarium pw. Matki Bożej Miłosierdzia (hiszp. Nuestra Señora de la Piedad) w nadmorskim miasteczku El Campello w prowincji Alicante we wspólnocie autonomicznej Walencji — ok. 13 km od Alicante, stolicy prowincji o tej samej nazwie — a później w założonym w 1904 r. salezjańskim ośrodku edukacyjnym (hiszp. Casa de Carabanchel Alto) w Madrycie, w dzielnicy Carabanchel.
W 1912 r. złożył pierwsze śluby zakonne.
Następnie posługiwał, jednocześnie cały czas studiując, w kilku ośrodkach salezjańskich, m.in. w założonym w 1897 r. oratorium im. św. Paulina z Noli (hiszp. Oratorio de San Paulino de Nola) w mieście Baracaldo w prowincji Vizcaya we wspólnocie autonomicznej Kraju Basków (hiszp. País Vasco), ok. 10 km od Bilbao, stolicy prowincji Vizcaya.
Po ukończeniu studiów teologicznych przyjął w 1921 r. święcenia kapłańskie.
Później przebywał m.in. ponownie w El Campello, gdzie ongiś studiował. Tam też 11.v.1931 r. był świadkiem zniszczenia seminarium salezjańskiego przez lewackie bojówki. Działo się to w miesiąc po wyborach, które obaliły monarchię i powstała tzw. Druga Republika Hiszpańska (łac. Segunda República Española) — i już w dniach 10‑11.v.1931 r. miały miejsce lewackie ataki na zakony, szkoły i instytucje katolickie i sześć z nich zostało zniszczonych…
Rozpoczął się czas prześladowań religijnych w Hiszpanii. Z każdym rokiem dzierżenia władzy przez różnego autoramentu lewackie ekipy, zasilane wsparciem Rosji sowieckiej, coraz więcej aktywnych społecznie katolików znajdowała się na celowniku rewolucjonistów.
Tymczasem Juliusz przeniósł się z powrotem do rodzinnej Katalonii, do Girony.
Był profesorem filozofii, literatury i śpiewu gregoriańskiego w miejscowym oratorium, w którym ongiś przyszło powołanie i gdzie oprócz normalnej pracy wychowawczej prowadzono także nowicjat. Był odpowiedzialny za wychowanie i duchową formację młodych chłopców i kleryków salezjańskich.
Dalej pracował, mimo iż już 9.xii.1931 r. uchwalono „świecką” konstytucję, zawierającą rozmaite „anty‑klerykalne” zapisy — wśród wielu innych: m.in. zniesiono instytucję „grandów Hiszpanii” (hiszp. „Grande de España”), tytułu przysługującego najwyższej arystokracji hiszpańskiej — interpretowane następnie wykonawczo przez rozmaite „demokratyczne” ciała legislacyjne i administracyjne.
Niedługo potem: 16.i.1932 r. rząd — pod przykrywką „jedności” narodu — wydał okólnik nakazujący usunięcie wszelkich religijnych symboli ze szkół; 2.ii tegoż roku wprowadzono prawo rozwodowe; 6.ii państwo przejęło cmentarze; a 11.iii usunięto nauczanie religii ze szkół.
Świątynie płonęły. Inne były zamieniane na magazyny. Coraz częściej zdarzały się bezpośrednie ataki na duchownych…
17.v.1933 r. — mimo protestu Kościoła, mimo encykliki papieża Piusa XI (1857, Desio – 1939, Watykan) „Dilectissima Nobis” (pl. „Nasz umiłowany”), z podtytułem „O ucisku Kościoła w Hiszpanii”, z 3.vi.1933 r. — uchwalono nowe prawo ograniczające działalność zgromadzeń i stowarzyszeń religijnych, zabraniając im nauczania w szkołach oraz uzależniając je od pozwoleń wydawanych przez organy państwowe.
Socjaliści, którzy już wówczas głosili, iż „socjalizm musi uciec się do największej przemocy, aby usunąć kapitalizm. Celem rewolucji nie może być przestraszenie kapitału, ale zniszczenie go”Pío Moa, „Mity wojny domowej”, rozpoczynali przygotowania do rewolucji. Zamiarem było narzucenie dyktatury w stylu rosyjskiego komunizmu…
Juliusz mimo tego kontynuował cierpliwie działalność apostolską.
Po pewnym antrakcie 16.ii.1936 r. w „demokratycznych” wyborach zwyciężył lewacki i komunistyczny „Frente Popular” (pl. „Front Ludowy”), zorganizowany na polecenie rosyjskich komunistów, z poparciem masonów, w skład którego wchodzili republikanie, socjaliści, komuniści, anarchiści i rozmaite związki zawodowe — cała tęcza lewackich organizacji, których łączyła chyba tylko nienawiść do Kościoła katolickiego i umiłowanie komunistycznej Rosji. Rozpoczął się kolejny, bardziej krwawy, etap rewolucji „ludowej”…
Juliusz oczekiwał najgorszego. Nie miał złudzeń, czego nie omieszkał dać wyraz w rozmowach z przełożonymi…
17.vii.1936 r. gen. Franciszek (hiszp. Francisco) Franco y Bahamonde (1892, Ferrol – 1975, Madryt) przyleciał z Wysp Kanaryjskich (hiszp. Islas Canarias) do Maroka Hiszpańskiego (hiszp. Protectorado español), pozostającego pod kolonialnym protektoratem hiszpańskim, i rozpoczął rewoltę. Pociągnął za sobą część wojska hiszpańskiego. Hasłem hiszp. „En toda España el cielo está despejado” (pl. „Nad całą Hiszpanią niebo jest bezchmurne”), nadanym przez Radio Ceuta w Maroku Hiszpańskim, oraz wydaną następnego dnia, 18.vii.1936 r., odezwą (hiszp. pronunciamiento) — czyli publiczną deklaracją nieposłuszeństwa — rozpoczął wojnę domową.
W odpowiedzi Hiszpanię ogarnął „czerwony terror”, skierowany głównie przeciw katolikom — o natężeniu nieznanym w zasadzie od czasów starożytnych, a według wielu największym i najokrutniejszym w historii. Pochłonąć miał 13 biskupów, 4,172 diecezjalnych kapłanów i kleryków, 2,376 zakonników i mnichów, 95 seminarzystów oraz 283 siostry zakonne — razem co najmniej 6,832 ofiary wśród duchowieństwa diecezjalnego i zakonnego, męskiego i żeńskiego. Katolików świeckich nie da się policzyć…
Tysiące kościołów i miejsc modlitwy, ślady prawie 2,000 lat obecności chrześcijaństwa w Hiszpanii, niezliczone niepowtarzalne i bezcenne zabytki uległy barbarzyńskiemu, bezpowrotnemu zniszczeniu — cała tkanka kultury hiszpańskiej, tworzona mozolnie przez tysiąclecia: świątynie, dzieła sztuki, obrazy, rzeźby — zniknęły. Wiele zostało okradzionych dając początek bogatym kolekcjom, w dużej części wywiezionym z Hiszpanii przez lewackich przywódców po przegranej wojnie…
Salezjanie już 20.vii.1936 r. zdecydowali się zamknąć oratorium w Gironie. Studenci rozproczyli się. Wyjechał i Juliusz i schronił się w rodzinnym Vilamaniscle.
Prowincja Girona do końca wojny domowej pozostawała w zasadzie w rękach lewackich republikanów. Mimo tego przez dwa lata udało się mu przetrwać i unikać represji.
Nie zaprzestał jednakże apostolskiej aktywności. Potajemnie udzielał kapłańskiego wsparcia wielu prześladowanym przez lewaków społecznościom katolickim. Często przebywał w Gironie. Organizował przerzuty zagrożonych salezjan przez granicę do pobliskiej Francji — Vilamaniscle leży bowiem mniej więcej w połowie drogi między Morzem Śródziemnym a wschodnim początkiem głównego grzbietu Pirenejów (hiszp. Pirineos), na starożytnym szlaku z Hiszpanii do Francji…
W końcu w został jednak w rodzinnymi Vilamaniscle aresztowany przez lewacką bojówkę.
Jeden z dalekich członków rodziny aliści był wójtem Vilamaniscle. Zagroził, że zabijając Juliusza będą musieli także zabić i jego. Poskutkowało i Juliusz został zwolniony.
Ale rodzinną wieś musiał opuścić. Wrócił wówczas — w x.1937 r. — do Girony i zamieszkał wraz z jednym z koadjutorów salezjańskich, czyli rodzaju braci zakonnych.
Wkrótce jednak w i.1938 r. został w Gironie zatrzymany, bowiem jeden z uciekinierów, zatrzymanych na granicy podczas próby przedostania się do Francji, zeznał, że Juliusz był organizatorem ekspedycji.
Juliusz tłumaczył, że tylko udzielił sakramentu pokuty i komunii św. osobom pragnącym uciec z regionu opanowanego przez lewackie bandy. Nie uwierzono i został aresztowany pod zarzutem szpiegostwa i zdrady…
Tym razem nie udało się doprowadzić do zwolnienia. Choć próbowano, ale gdy przetrzymywany był w więzieniu Modelo (hiszp. Cárcel Modelo) w Barcelonie, stolicy Katalonii, zatrzymano innego uciekiniera przy próbie przekroczenia granicy i znaleziono przy nim list od Juliusza…
To wystarczyło. Przewieziony został do fortecy (hiszp. Castell de Montjuïc) na wzgórzu Montjuïc (pl. Żydowskie Wzgórze) w Barcelonie i 23.iii.1938 r. skazany przez tzw. rewolucyjny Trybunał Szpiegostwa i Zdrady (hiszp. Tribunal de Espionaje y Alta Traición) na karę śmierci.
Oczekując na wykonanie wyroku pobłogosławił i udzielił potajemnie sakramentu małżeństwa parze, która wraz z nim przetrzymywana była w celi śmierci. Do końca wspomagał duchowo współwięźniów…
Ostatniej nocy przetrzymywani wraz z nim inni salezjanie udzielili mu ostatniej Komunii św.…
Resztę czasu spędził w ciszy i na modlitwie…
26.iv.1938 r., o 700, został wyprowadzony z celi. Wychodząc oświadczył, że „umiera niewinny i życie oddaje za Kościół i Hiszpanię”.
Zagnany został do fosy zamku Montjuïc i tam rozstrzelany.
Był ostatnim salezjańskim kapłanem zamordowanym przez lewackie władze w czasie wojny hiszpańskiej. Zginęło ich razem 88 oraz 5 świeckich współpracowników. Tylko Juliusz został „formalnie” skazany na śmierć — pozostali zostali zamordowani bez sądu, albo w ramach tzw. rozpraw kapturowych, bez świadków, bez obrońców…
Region Girona został wyzwolony przez wojska gen. Franco jako jeden z ostatnich, w 1939 r. Tuż przed wejściem wojsk miasto było świadkiem masowej ewakuacji niedobitków lewackich sił republikańskich do pobliskiej Francji…
Ciało Juliusza prawd. wywieziono początkowo na cmentarz w Sarrià, jednego z przedmieść Barcelony. Później, po zwycięstwie wojsk gen. Franco, zostało prawd. przeniesione do Villamaniscle i tam pochowane w rodzinnym grobie na cmentarzyku otaczającym parafialny kościółek pw. św. Idziego…
Beatyfikował go św. Jan Paweł II (1920, Wadowice — 2005, Watykan), 11.iii.2001 r., na Placu św. Piotra w Watykanie, w gronie 233 męczenników szaleństw hiszpańskiej lewackiej rewolucji.
Jan Paweł II w homilii beatyfikacyjnej mówił:
„‘[Jezus Chrystus] przekształci nasze ciało poniżone, na podobne do swego chwalebnego ciała’Fil 3, 21. Te słowa św. Pawła […] przypominają nam, że nasza prawdziwa ojczyzna jest w niebie i że Jezus przekształci nasze śmiertelne ciała w ciało uwielbione na podobieństwo Swego ciała. […]
To wielka tajemnica naszego Kościoła, bowiem nie wolno nam sądzić, iż przemienienie będzie miało miejsce tylko później, po śmierci. Życie świętych i świadectwo męczenników uczą nas, że o ile przemienienie ciała mieć będzie miejsce na końcu czasów wraz ze zmartwychwstaniem ciał, o tyle przemiana serc ma miejsce teraz, na tej ziemi, z pomocą łaski Bożej […]
[Męczennicy hiszpańscy] byli uczciwymi, godnymi naśladowania ludźmi, których męczeństwo uwieńczało życie wypełnione pracą, modlitwą i poświęceniem w ich rodzinach, parafiach i religijnych zgromadzeniach. W wielu przypadkach już za życia uznawani byli przez swych rodaków za świętych. Można powiedzieć, że ich przykładne życie przygotowało ich do najwyższego wymiaru wyznania wiary — męczeństwa. […]
Ich świadectwo nie może zostać zapomniane. Jest bowiem najwymowniejszym dowodem prawdziwości naszej wiary, nadającej ludzkie oblicze nawet najbardziej gwałtownej śmierci i ukazującej jej piękno nawet pośród najstraszliwszych cierpień […]
Na początku trzeciego tysiąclecia pielgrzymujący kościół w Hiszpanii jest powołany do przeżywania nowej wiosny chrześcijaństwa, zroszony i użyźniony krwią tylu męczenników. ‘Sanguis martyrum, semen christianorum’Tertullian, Apol., 50, 13: CCL 1, 171 (pl. ‘krew męczenników nasieniem chrześcijaństwa’)! Dziś te słowa, ukute podczas prześladowań pierwszych wieków naszej ery, muszą wzbudzać nadzieję w waszych apostolskich inicjatywach i wysiłkach duszpasterskich, w jakże nieraz trudnym zadaniu nowej ewangelizacji.
W tym posłannictwie możecie liczyć na nieocenione wsparcie waszych męczenników. Wspomnijcie tylko na ich męstwo: ‘Rozpamiętujcie koniec ich życia, naśladujcie ich wiarę! Jezus Chrystus wczoraj i dziś, ten sam także na wieki’por. Heb 13, 7‑8”.
Rozpamiętujmy!
Posłuchajmy hymnu ku czci hiszpańskich męczenników napisanego na beatyfikację 498 błogosławionych w 2013 r.:
Obejrzyjmy też etiudkę ku czci hiszpańskich męczenników:
Obejrzyjmy też film „Krzyż, przebaczenie i chwała”, o lewackiej wojnie z chrześcijaństwem w Hiszpanii (po hiszpańsku):
- cz. I:
- cz. II:
- cz. III:
Pochylmy się nad słowami Ojca św. Jana Pawła II z Mszy św. beatyfikacyjnej, 11.iii.2001 r. w Watykanie, (po angielsku):
Popatrzmy na mapę życia błogosławionego:
Opracowanie oparto na następujących źródłach:
angielskich:
hiszpańskich:
katalońskich:
włoskich: