św. BENIAMIN
(zm. 424)
diakon i męczennik
patronka: diakonów
wspomnienie: 31 marca
Czas i miejsce urodzin Beniamina nie są znane.
Nie wiemy też nic jego rodzicach, dzieciństwie i młodości.
Pierwsze wzmianki wymieniają go jako diakona biskupa Susy w Persji, Abdasa.
W 420 r., w czasach rządów perskiego króla Isdegerda, po dwunastu latach spokoju, Abdas zburzył pogańską Świątynię Ognia.
W odpowiedzi Isdegard zagroził zburzeniem wszystkich kościołów chrześcijańskich, o ile Abdas nie odbuduje zburzonej świątyni…
Abdas odmówił a król zrealizował swoją pogróżkę: kościoły zostały zburzone, Abdas został stracony i rozpoczął się okres prześladowań, trwający – jak się okazało – 40 lat.
Choć sam Isdegerd umarł w 421 r. to jego syn i następca, Varanes, kontynuował niszczycielskie, prześladowcze dzieło ojca.
Beniamin, wyróżniający się odwagą i wymową, był jedną z pierwszych ofiar. Został aresztowany.
Po dwóch latach wielu cierpień w więzieniu, dzięki interwencji ambasadora cesarza wschodnio-rzymskiego
i na mocy traktatu, zawartego między cesarzem a Persami, król perski uwolnił Beniamina pod warunkiem zaprzestania działalności apostolskiej.
Sytuacja jednak szybko się zmieniła. Beniamin nie zaprzestał publicznego głoszenia Chrystusa a Persja popadła w konflikt z cesarstwem.
W 424 r. prześladowanie chrześcijan rozpoczęło się na nowo, uważano ich bowiem za zwolenników cesarskich. Beniamin został znów aresztowany.
Dla wymuszenia wyparcia się wiary w Chrystusa zastosowano wobec niego najokrutniejsze tortury: w paznokcie i inne miejsca wielokrotnie wbijano mu kolce.
Nie załamał się więc stracono go publicznie rozrywając wnętrze poprzez wbicie a następnie wyrwanie pala: pal dla zwiększenia cierpień obwiązany był pętlami ze sznura…
Opis męki i śmierci Beniamina, w języku greckim i ormiańskim, zachował się do naszych czasów.
Opracowanie oparto na następujących źródłach:
polskich:
angielskich: