pod wezwaniem św. Zygmunta
05-507 Słomczyn
ul. Wiślana 85
dekanat konstanciński
m. i gm. Konstancin-Jeziorna
powiat Piaseczno
św. JUSTYNA FRANCUCCI BEZZOLI
(ok. 1257, Arezzo - 1319, Arezzo)
dziewica i pustelnica
patronka: Arezzo
wspomnienie: 12 marca
Łącza do ilustracji (dzieł sztuki) związanych ze świętą:
Urodziła się w bogatej, szlacheckiej rodzinie Bezzoli Francucci w Arezzo ok. 1257 r.
Bardzo szybko, mimo otaczającego ją dostatku, podjęła decyzję o życiu w dziewictwie i pokucie. A oczekiwano od niej, jedynego dziecka, dziedziczki sporej fortuny (nie tylko rodziców, ale i wuja), małżeństwa i kontynuacji linii rodzinnej – nie dziwi więc, że ojciec sprzeciwiał się gwałtownie.
Opatrzność Boża chodzi niezbadanymi jednakże, niepojętymi ścieżkami i ojciec Justyny, wówczas dwunastoletniej, zachorował. Choroba odsłoniła przed nim Bożą rzeczywistość, jakże różną od codzienności, i wyraził zgodę na wybór Justyny…
Justyna wstąpiła zatem, wnosząc ze sobą tylko wizerunek Ukrzyżowanego, do benedyktyńskiego klasztoru św. Marka. Za sobą pozostawiła bogate stroje a przywdziała ubogi habit. Przepych rodzinnego domostwa zastąpiła medytacjami i pokorną modlitwą…
Ponoć gdy stała u wrót klasztoru – i u wrót nowego życia - na jej głowie usiadł gołąb, co odczytano jako znak Ducha Św.…
Po czterech latach, zmuszona działaniami zbrojnymi rujnującymi Arezzo i okolice, wraz ze współsiostrami przeniosła się do klasztoru Wszystkich Świętych.
Tam Justyna nie została zbyt długo. Za zgodą biskupią zmieniła już i tak ubogą celę klasztorną na pieczarę Civitella della Chiana, łącząc się z przebywającą tam pustelnicą Lucią. Obie naśladowały w ten sposób Ojca-Założyciela, św. Benedykta, który wszak wiele lat spędził w jaskini niedaleko Subiaco w pobliżu Rzymu…
Żyły tam, poszcząc i modląc się, w krańcowym ubóstwie. Ojciec Justyny, gdy poznał warunki ich egzystencji, próbował namówić je na powrót do życia klasztornego – bezskutecznie.
Po paru latach Lucia odeszła do Pana, do końca pielęgnowana przez współtowarzyszkę. Justyna została sama…
Przebywała w swojej grocie, modląc się i poszcząc, broniona przez swego Boskiego Oblubieńca przed żywiołami, do ok. 1300 r., gdy, zmuszona postępującą ślepotą, powróciła do klasztoru. „Jej dusza opuściła już ziemię” – mówiły między sobą witające, radośnie zresztą, Justynę współsiostry…
Ale pielgrzymka Justyny, w całkowitej ciemności (wzrok straciła zupełnie) i w skrajnym ubóstwie, miała jeszcze trwać 20 lat. W tym czasie jeszcze raz zmieniała miejsce zamieszkania – znów w wyniku zagrożeń wojennych klasztor przeniesiono…
Całkowicie poddając się Opatrzności Bożej zmarła, ubrana w pokutną włosiennicę, w otoczeniu sióstr zakonnych, w 1319 r. w Arezzo. Dopiero wtedy okazało się, iż wokół pasa nosiła żelazny łańcuch, znaczący ciało krwawą pręgą…
Na jej grobie wyrosła samorzutnie biała lilia, stając się znakiem rozpoznawczym na dziełach sztuki jej poświęconych…
Kult Justyny, znaczony cudami, które za jej wstawiennictwem miały mieć miejsce, zaczął się szybko szerzyć. Już 10 lat po śmierci wolą biskupa został formalnie zaaprobowany. Na pewno nie przeszkodziło decyzji biskupiej odkrycie, podczas ekshumacji, nienaruszonego stanu relikwii Justyny.
W XVI w. relikwie zamknięto w żelaznej trumnie. W 1709 r. otwarto ją i potwierdzono, iż ciało Justyny pozostało – mimo upływu wieków – w stanie nienaruszonym (wtedy też podzielono na części XIV-wieczny sztandar, w które owinięte było ciało Justyny, i nabożnie rozdzielono je pomiędzy parafie).
W 1891 r. powszechny kult Justyny zatwierdził Leon XIII.
Dziś jej nienaruszone relikwie znajdują się w kościele klasztoru S. Maria del Fiore a Lapo we Florencji, powstałym w 1968 r. z połączenia z klasztorem Wszystkich Świętych z Arezzo. Ponieważ jest to także kościół parafialny urna z ciałem Justyna znajduje się w ścianie dzielącej dwie społeczności, widoczna i adorowana z obu stron: przez siostry benedyktynki i wiernych parafialnych…
Opracowanie oparto na następujących źródłach:
niemieckich:
francuskich:
norweskich:
włoskich: