pod wezwaniem św. Zygmunta
05-507 Słomczyn
ul. Wiślana 85
dekanat konstanciński
m. i gm. Konstancin-Jeziorna
powiat Piaseczno
św. AGNIESZKA z PRAGI
(1205, Praga - 1282, Praga)
ksieni
patronka: Pragi, Czech
wspomnienie: 6 marca
Łącza do ilustracji (dzieł sztuki) związanych ze świętą:
Agnieszka urodziła się w 1205 r. w Pradze jako córka króla Czech Przemysława Ottokara I.
Gdy miała trzy lata, postanowiono wydać ją za mąż za Bolesława, syna Henryka Brodatego
i dlatego w 1216 r. wyjechała, razem ze starszą siostrą Anną, na dwór polski.
Przebywała głównie w Trzebnicy, gdzie najprawdopodobniej powierzona była opiece św. Jadwigi,
której zawdzięcza solidne podstawy życia religijnego.
Kiedy Bolesław umarł bardzo młodo, a inny syn Henryka poślubił Annę, Agnieszka powróciła do ojczyzny.
Jednak wkrótce znów została wyprawiona z domu, gdyż jej rękę obiecano synowi cesarza Fryderyka II.
Jednakże i to małżeństwo nie doszło do skutku,
a po interwencji u papieża Grzegorza IX Agnieszka uzyskała swobodę decyzji,
po czym całkowicie poświęciła się działalności charytatywnej i pobożnym praktykom.
Zatroszczyła się o dokończenie prac nad fundacją swego brata, Wacława I, dla franciszkanów.
Kiedy zaś dowiedziała się - od przybyłych do Pragi braci mniejszych - o duchowych przeżyciach Klary z Asyżu,
zapragnęła gorąco iść za jej przykładem, praktykując franciszkańskie ubóstwo.
Około 1233 r. ufundowała w Pradze szpital oraz klasztor klarysek, zwany Czeskim Asyżem,
do którego rok później wstąpiła.
W uroczystość Zesłania Ducha Świętego w 1234 r. złożyła śluby czystości, ubóstwa i posłuszeństwa.
Jej decyzja byla szeroko komentowana w całej ówczesnej Europie.
Klasztor przez nią ufundowany stał się ośrodkiem odnowy religijnej, promieniującym na całą Europę Środkową.
Utrzymywała stały kontakt listowny ze św. Klarą z Asyżu i z ówczesnym papieżem.
Klara nie szczędziła jej słów zachęty do wytrwania na raz wybranej drodze.
Tak zrodziła się ich duchowa przyjaźń trwająca blisko dwadzieścia lat, chociaż nigdy nie spotkały się.
Agnieszka angażowała się w różne akcje mediacyjne.
Przypisywano jej także dar proroctwa i umiejętność czytania w ludzkich sercach.
W życiu, naznaczonym chorobami i cierpieniami, z miłości do Boga
i z ogromnym poświęceniem wypełniała posługi miłosierne wobec wszystkich potrzebujących,
bez względu na ich przekonania, pochodzenie i sposób myślenia.
Jednocześnie służyła duchową pomocą młodym ludziom, którzy pragnęli poświęcić się Bogu poprzez życie zakonne.
Prowadziła życie pełne wyrzeczenia i dzieł miłosierdzia.
Zmarła w opinii świętości jako ksieni klarysek w 1282 r.
Jan Paweł II kanonizował ją, razem z Albertem Chmielowskim, 12.XI.1989 r. w Rzymie.
Opracowanie oparto na następujących źródłach:
polskich:
angielskich: