pod wezwaniem św. Zygmunta
05-507 Słomczyn
ul. Wiślana 85
dekanat konstanciński
m. i gm. Konstancin-Jeziorna
powiat Piaseczno
bł. KUNEGUNDA
(ok. 978 - 1033)
zakonnica
patronka: diecezji Bamberg, Luksemburga, Litwy, Polski
wspomnienie: 3 marca
Łącza do ilustracji (dzieł sztuki) związanych ze błogosławioną:
Urodziła się ok. 978 r. Była córką Zygfryda, hrabiego Luksemburga.
W wieku ok. 20 lat została poślubiona Henrykowi II, księciu Bawarii,
który po śmierci Ottona III w 1002 r. został wybrany królem Niemiec.
Henryk i Kunegunda nie mieli dzieci, ale tworzyli zgodne i szczęśliwe małżeństwo.
Żyli w ślubach czystości, choć Kunegundy nie ominęło oskarżenie o cudzołóstwo.
Uwolniła się od niego przez poddanie się „sądowi bożemu” – przejściu po rozżarzonych lemieszach.
Henryk otaczał ją taką czcią, że chciał, by z nim dostąpiła zaszczytu koronacji na królową.
Dokonał jej w Padeborn ówczesny arcybiskup Moguncji, św. Willigis.
W 1014 r. Kunegunda udała się z mężem do Włoch,
by w Rzymie z rąk papieża Benedykta VIII otrzymać koronę cesarską.
W kanonizacyjnej bulli papieskiej przywołana jest legenda o tym, jak cesarzowa zasnęła i została przeniesiona do łóżka.
Jej dwórka również przysnęła, a od trzymanej w jej dłoni świeci zajęło się łóżko Kunegundy.
Ogień obudził cesarzową i jej dwórkę: zniknął, kiedy Kunegunda uczyniła znak krzyża…
Fundowała liczne klasztory i opactwa, przyczyniła się do budowy katedry w Bambergu.
Po śmierci męża, który rozdał większość majątku, wstąpiła do ufundowanego przez siebie klasztoru benedyktynek w Kaufungen.
Ks. Piotr Skarga w „Żywotach Świętych” opisuje, jak podczas uroczystości poświęcenia tegoż klasztoru, po Liturgii Słowa,
cesarzowa zdjęła cesarskie szaty, ostrzygła włosy i odziała się w zgrzebny habit,
a swój majątek przeznaczyła na fundacje kościelne i dobroczynne.
Jako zakonnica służyła z oddaniem ludziom, zwłaszcza ubogim.
Nie wyróżniała się niczym w ubóstwie i posłuszeństwie, nie wymawiała się od żadnych prac, nawet służebnych.
Zmarła w 1033 r.
Zgodnie z życzeniem została pochowana obok męża w katedrze bamberskiej.
Natychmiast zaczęto oddawać jej publiczny kult, który zatwierdził Innocenty III w 1200 r.
Jest patronką Luksemburga, diecezji Bambergu, Niemiec, Litwy i Polski.
Opracowanie oparto na następujących źródłach:
polskich:
angielskich: