Rzymskokatolicka Parafia
pod wezwaniem św. Zygmunta
05-507 Słomczyn
ul. Wiślana 85
dekanat konstanciński
m. i gm. Konstancin-Jeziorna
powiat Piaseczno
bł. LINDALWA JUSTO de OLIVERIA
(1953, Malhada da Areia – 1993, Salwador)
męczennica
patron: Brazylii, szarytek
wspomnienie: 7 stycznia, 9 kwietnia
wszyscy nasi święci
tutaj
Łącza do ilustracji (dzieł sztuki) związanych z błogosławioną:
Lindalwa (port. Lindalva) urodziła się 20.x.1953 r. w niewielkiej wiosce Malhada da Areia – Piató, ok. 13 km od centrum aglomeracji Açu, w stanie Rio Grande do Norte w Brazylii.
Ojciec, Jan (port. João) Justo da Fé, był rolnikiem; matka, Maria Łucja (port. Maria Lúcia) de Oliveira, zajmowała się domem. Lindalwa była szóstym z trzynaściorga ich dzieci. Miała jeszcze troje starszego rodzeństwa z pierwszego małżeństwa Jana.
Sakrament chrztu św. przyjęła 7.i.1954 r., w kaplicy Olho d’Agua w kościele pw. św. Jana Chrzciciela (port. Igreja De São João Batista) w Açu.
Rodzina nie była majętna, ale religijna.
W 1961 r. przeprowadziła się do Açu, gdzie udało się kupić dom.
Tam też Lindalwa uczęszczała do szkoły podstawowej.
Do pierwszej Komunii św. przystąpiła po zakończeniu szkoły podstawowej, w wieku 12 lat.
Czas dorastania to czas dzielony, jak w większości rodzin rolniczych rodzin północno–wschodniej Brazylii, między szkołę, zabawy i prace domowe. Opiekowała się młodszym rodzeństwem. W weekendy pomagała w pracy na roli, zbierając owoce i warzywa…
Gdy dorosła przeniosła się do oddalonego o ok. 200 km od Açu największego miasta stanu, Natal, położonego nad Oceanem Atlantyckim, gdzie zamieszkała u rodziny starszego brata, Djalmy. Tam wstąpiła do miejskiej szkoły zawodowej prof. Helvécio Dahe, gdzie w 1979 r. otrzymała dyplom „Asystentki Administracyjnej”. Jednocześnie pomagała w wychowaniu bratanków i w pracach domowych…
Prowadziła normalne życie brazylijskiej dziewczyny, a potem młodej kobiety. Brała lekcje gry na gitarze, uczestniczyła w spotkaniach, bawiła się, flirtowała z chłopcami…
Pracę zawodową rozpoczęła rok przed uzyskaniem dyplomu w szkole. Pracowała w sklepie jako ekspedientka, na stacji benzynowej jako kasjerka. Część poborów wysyłała do rodziny w Açu.
W 1982 r. wróciła na pewien czas do domu rodzinnego, by opiekować się umierającym na raka ojcem. Gdy zmarł — choroba poczyniła szybko spustoszenia w organizmie — zaczęła myśleć o poświęceniu się ubogim i cierpiącym…
Już wcześniej zaczęła odwiedzać dom starców w Natal, prowadzony przez Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego à Paulo (łac. Institutum Puellarum Caritatis S. Vincenti da Paulo – FdlC), czyli siostry szarytki. A po śmierci ojca zapisała się na kurs pielęgniarski…
Związek z szarytkami pogłębiał się. Uczestniczyła w ich rekolekcjach i w końcu zdecydowała się wstąpić do Zgromadzenia. Miała wówczas 33 lata…
Najpierw jednak musiała nadrobić opóźnienia w przygotowaniu sakramentalnym i 28.xi.1987 r., z rąk metropolity Natalu, abpa Niwaldo (port. Nivaldo) Monte (1918, Natal – 2006, Natal), przyjęła sakrament bierzmowania…
W miesiąc potem, 28.xii.1987 r., została przed szarytki przyjęta i 11.ii.1988 r., w domu prowincjonalnym w dużym mieście Recife (ok. 1.5 mln mieszkańców), ok. 280 km na południe od Natalu, również nad Oceanem Atlantyckim, stolicy niedalekiego stanu Pernambuco, rozpoczęła postulat (łac. postulare, pl. wymagać), a po jego ukończeniu, od 16.vii.1989 r., nowicjat…
Nowicjat zakończył się 29.i.1991 r. Złożyła wówczas proste zakonne śluby, czyli profesję: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa (wobec przełożonych zakonnych oraz papieża)…
Pisała wówczas:
„Jak pięknie jest kochać Boga i Jego Matkę! Jeśli kocham, moje serce jest w Bogu. Boga widzieć mogę tylko poprzez ludzi, z którymi mam kontakt, kimkolwiek by nie byli. W miłości wszystko staje się radością, w zgodzie z naturą, ze zrozumieniem, że tylko w Nim warto myśleć o dniu jutrzejszym. Gdy tak myślę widzę stworzenia, zwierzęta, przyrodę, bezpieczne w miłości i miłosierdziu Boga do jakże niewdzięcznej i pewnej siebie ludzkości”.
Zaraz po nowicjacie, Lindalwa skierowana została przez Zgromadzenie do domu opieki Abrigo Dom Piedro II w São Salvador da Baía de Todos os Santos (pl. Święty Zbawiciel z Zatoki Wszystkich Świętych), wielkim mieście — zwanym Salwador (ok. 3 mln mieszkańców) — oddalonym o ok. 800 km na południe od Recife, położonym nad Oceanem Atlantyckim, stolicy sąsiadującego z Pernambuco stanu Bahia.
Instytucja założona została kilka lat wcześniej, w 1887 r., i obejmowała opieką biedne, starsze osoby. Lindalwie powierzono opiekę na oddziale — pawilonie — z ok. 40 podopiecznymi. Oprócz standardowej, codziennej, szarej opieki prowadziła modlitwy i wspomagała duchowo mieszkańców. Zrobiła nawet prawo jazdy, by móc ich zabierać na przejażdżki…
Świadkowie jej posługi zapamiętali ją jako prostą, ciepłą i radosną zakonnicę, która wszystkich traktowała jednakowo poważnie, wykonując wokół swych podopiecznych pokornie najprostsze czynności. Zapytana kiedyś o sekret radości, którą obdarzała otoczenie, Lindalwa miała odpowiedzieć: „Ależ ja też cierpię, ale w sercu, które należy do mnie. Twarz należy do innych i musi być okraszona uśmiechem. Zawsze”…
Jednocześnie nie zapominała o rodzinie. W liście do brata Antoniego (port. Antonio), alkoholika, pisała: „Bardzo się za ciebie modlę i będę nadal się modlić, a jeżeli to potrzebne odprawię pokutę abyś tylko mógł spełnić się jako osoba. Naśladuj Jezusa, który aż do śmierci walczył o życie grzeszników i oddał swoje własne życie, nie jako Bóg, ale jako Człowiek, dla przebaczenia grzechów. W nim musimy szukać wybawienia. Tylko w nim warto żyć”…
Rok później jej brat przestał pić.
Podczas rekolekcji w i.1993 r. powiedzieć miała, parafrazując założyciela swego Zgromadzenia, św. Wincentego à Paulo (1581 Pouy – 1660, Paryż), że czuje się „bardziej spełniona i szczęśliwsza w swej posłudze, niż papież w Rzymie”…
Zaraz potem ośrodek opieki, gdzie pracowała, przyjął, mimo stosunkowo młodego wieku, ale z czyjejś rekomendacji, 36‑letniego niejakiego Augusta (port. Augusto) da Silva Peixoto, człowieka o nieciekawej przeszłości i wybuchowym charakterze. Natychmiast po przybyciu zaczął napastować Lindalwę…
Nagabywania bardzo szybko stawały się coraz częstsze i coraz bardziej bezpośrednie. Lindalwa zwróciła się więc do przełożonych — państwowych urzędników służby zdrowia — z prośbą o interwencję. Zaproponowano jej inną posadę, na co miała odpowiedzieć: „wolę broczyć krwią niż opuścić to miejsce”…
30.iii.1993 r. lokalny dyrektor służby zdrowia, niejaka Małgorzata Maria (port. Margarita Maria) Siva de Azevedo, przeprowadziła rozmowę z Augustem. Ten wysłuchał pokornie upomnienia, obiecał zmianę, ale kilka dni później, 5.iv.1993 r., udał się do miasta, gdzie na największym targowisku miejskim św. Joachima (port. Feira de São Joaquim), w sklepiku dla rybaków, nabył … maczetę (według innych źródeł nóż rybacki).
Schował ją w łóżku.
W nocy z 8 na 9.iv.1993 r., jak później zeznawali świadkowie, zaczął nerwowo chodzić po sypialni…
9.iv.1993 r., w Wielki Piątek, o 430 rano, Lindalwa wzięła udział w Drodze Krzyżowej w XVIII w. parafialnym kościele pw. Najświętszej Maryi Panny Dobrej Podróży (port. Nossa Senhora da Boa Viagem). O 700 pojawiła się w domu opieki, gdzie zaczęła przygotowywać śniadanie swoim podopiecznym…
Gdy rozlewała kawę August podszedł bezszelestnie z tyłu i dźgnął ją maczetą w kark…
Osuwając się na ziemię powtarzała „Boże, chroń mnie!”. Napastnik wpadł jednak w szał i wymierzył kolejne 43 ciosy…
Gdy nadbiegli inni mieszkańcy, miał rzec: „Powinienem był to zrobić wcześniej!”, po czym uspokoił się, usiadł na ławce, wytarł maczetę o spodnie, rzucił ją na stół i dodał: „Ona mnie nie chciała! […] Możecie wezwać policję, nie ucieknę. Zrobiłem, co należało”…
Pogrzeb miał miejsce już następnego dnia, 10.iv.1993 r., w Wielką Sobotę. Prowadził go ówczesny przewodniczący Episkopatu Brazylii, metropolita archidiecezji São Salvador da Bahia, kardynał Łukasz (port. Lucas) Moreira Neves (1925, Sao Joao del Rey – 2002, Rzym), który w kazaniu zauważył: „Kilka lat wystarczyło siostrze Lindalwie, by ukoronować swoje życie zakonne męczeństwem"…
Kult Landalwy zaczął się szybko szerzyć. Nie bez znaczenia był fakt, że zadano jej 44 rany — tyle, ile miano zadać, jak przez wieki niesie tradycyjny przekaz, Chrystusowi: 39 uderzeń biczem i 5 ran Ukrzyżowania…
August został uznany za chorego psychicznie i skierowany do zakładu zamkniętego. Po dziesięciu latach został zwolniony. Dziś wyraża żal za popełniony czyn…
Niewiele lat później, bo 2.xii.2007 r., została w Salwadorze, na stadionie Barradão — im. Emmanuela Barradas (port. Estádio Manoel Barradas) — beatyfikowana, mocą decyzji Benedykta XVI (ur. 1927, Marktl), przez Józefa (port. José) kard. Saraiva Martins (ur. 1932, Gagos do Jarmelo), prefekta Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, jako pierwsza brazylijska zakonnica.
Kard. Saraiva Martins mówił wówczas:
„W ważnym rozdziale posynodalnej adhortacji apostolskiej ‘Sacramentum Caritatis’ papież Benedykt XVI podkreślił fundamentalny związek między przeżywaniem Tajemnic Bożych a świadectwem życia; między doświadczeniem spotkania z Tajemnicą Boga, źródłem głębokiego podziwu i wewnętrznej radości a dynamizmem odnowionego zaangażowania, prowadzącego w rezultacie do dawania ‘świadectwa Jego miłości’. Błogosławiona Lindalwa upewnia nas jeszcze mocniej, iż to właśnie spójne i jasne świadectwo wierzących ‘jest środkiem, dzięki któremu prawda o miłości Bożej dociera w historii do człowieka, zapraszając go, by dobrowolnie przyjął tę radykalną nowość’ „Sacramentum Caritatis”, 85”.
I uzupełniał:
„Gdy ktoś zapytał kiedyś bł. Lindalwę o źródło jej wewnętrznej radości usłyszał w odpowiedzi: ‘Ależ ja też cierpię, ale w sercu, które należy do mnie. Twarz należy do innych i musi być okraszona uśmiechem. Zawsze’.
Życzę wam wszystkim i każdemu z osobna i proszę o to Boga Najwyższego, byście mogli [ów uśmiech nosić] i owo radosne zaangażowanie zanosić waszemu otoczeniu i bliskim — owo świadectwo radości przemieniające wszystkich wokół i będące być może najbardziej fascynującym dziedzictwem Lindalwy, mające swe korzenie w niewypowiedzianej radości bliskości stóp Zmartwychwstałego Chrystusa, w świadomości, że jako dzieci Boże jesteśmy powołani do świętości i świętość jest drogą wolność dla każdego z nas”.
6.iv.2014 r. relikwie Lindalwy przeniesione zostały z kaplicy domu opieki Abrigo Dom Piedro II, gdzie przechowywane były od 3.iii.2001 r., do kaplicy pw. Matki Bożej Łaskawej przy ośrodku pw. Matki Bożej z La Salette — należącym do Zgromadzenia Księży Misjonarzy Saletynów (łac. Missionarii Dominae Nostrae a La Salette – MS), zwanych saletynami — w Salwadorze, i złożone w nowoczesnym sarkofagu pod oltarzem. Tam przechowywane są do dnia dzisiejszego…
Ponieważ 9.iv często przypada w Wielkim Poście odstąpiono w jej przypadku od zasady ustanawiania wspomnienia liturgicznego w dniu narodzenia dla Nieba i wyznaczono datę jej święta — obowiązkowego wspomnienia — na 7.i…
obejrzyjmy na kilka etiudek o bł. Lindalwie Justo de Oliveira (po portugalsku):
Popatrzmy też na pierwszą część filmu o bł. Lindalwie Justo de Oliveira (po portugalsku)::
Pochylmy się nad homilią beatyfikacyjną wygłoszoną 2.xii.2007 r. przez Józefa kard. Saraiva Martins w Salwadorze (po portugalsku):
Popatrzmy na mapę życia błogosławionej:
Opracowanie oparto na następujących źródłach:
polskich:
angielskich:
portugalskich:
norweskich:
włoskich: