Rzymskokatolicka Parafia
pod wezwaniem św. Zygmunta
05-507 Słomczyn
ul. Wiślana 85
dekanat konstanciński
m. i gm. Konstancin-Jeziorna
powiat Piaseczno
bł. WILHELM REPIN
(1709, Thouarcé - 1794, Angers)
męczennik
patron: diecezji Angers
wspomnienie: 2 stycznia
Łącza do ilustracji (dzieł sztuki) związanych z błogosławionym:
Willhem (fr. Guillaume) urodził się 26.viii.1709 r. w miejscowości Thouarcé, w regionie Kraj Loary we Francji.
Był drugim dzieckiem Renata (fr. René) Repina i Renaty (fr. Renée) z domu Gourdon.
W 1728 r. wstąpił do lokalnego seminarium duchownego w Angers, w Kraju Loary.
Po ukończeniu studiów przyjął w Angers święcenia kapłańskie.
Następnie pełnił, w latach 1734-49, posługę jako wikariusz parafii pw. św. Juliana (fr. Saint-Julien) w Angers.
W 1749 r. został mianowany proboszczem parafii pw. św. Symplicjana (fr. Saint-Simplician) w Martigné-Briand.
Pozostał nim przez ponad 40 lat, ogólnie szanowany, przez wszystkich, którzy mieli okazję się z nim zetknąć. W czasie swej posługi wielokrotnie odnawiał i wzbogacał swój kościół parafialny…
W uznaniu zasług otrzymał honorowy tytuł kanonika…
W 1789 r. rozpoczęła się tzw. rewolucja francuska. W pierwszym rzędzie jej ofiarą padł kościół katolicki. W 1790 r. Konstytuanta, czyli Zgromadzenie Narodowe Konstytucyjne, ustanowiło tzw. konstytucję cywilną kleru (fr. La loi sur la constitution civile du clergé), która jednostronnie zerwała podpisany przez Francję jeszcze w 1516 r. konkordat ze Stolicą Apostolską. Jak to zwykle bywa w czasie rozmaitych rewolucji na podstawie owej „konstytucji” zlikwidowano wszystkie zakony męskich i żeńskie, poza tymi, które zajmowały się dobroczynnością lub edukacją – a ocena działalności należała do państwa. Oczywiście „ubocznym” tylko skutkiem było to, iż państwo „przejęło” posiadłości klasztorne i kościelne, a biskupi i proboszczowie otrzymali status opłacanych urzędników państwowych, obieranych przez zgromadzenia wiernych. Równocześnie wszyscy członkowie stanu duchownego „otrzymali” prawo opuszczenia go i przejścia do stanu świeckiego.
Państwo uzurpowało sobie zwierzchnictwo Kościoła we Francji…
Od 1791 r. rozpoczęły się ceremonie składania przysięgi na konstytucję przez duchowieństwo. Papież Pius VI (1717, Cesena – 1799, Valence), w brewe „Quod aliquantum” z 10.iii.1791 r. i „Caritas” z 13.iv.1791 r., ponowił swój sprzeciw. Uznał postanowienia konstytucji cywilnej za świętokradztwo i herezję, a wszystkich duchownych wezwał do nieskładania przysięgi lub jej odwołania…
Wilhelm wcześnie, bo już 10.ii.1791 r., odmówił – wobec mera Martigné-Briand - złożenia, sprzecznej z wiarą Kościoła, przysięgi narzuconej prawem rewolucyjnym…
W odpowiedzi władze rewolucyjne wyrzuciły go z parafii. Udał się więc do Angers, gdzie zaczął się ukrywać.
17.vi.1792 r. został po raz pierwszy, wraz z wieloma innymi duchownymi, aresztowany. Przetrzymywano ich, w tymczasowym areszcie, w budynku seminarium, gdzie przed laty przygotowywał się do posługi kapłańskiej.
Był najstarszym z kapłanów, więc to jemu najczęściej przypadał – na ile i o ile było to fizycznie możliwe, wobec postawy władz – zaszczyt celebrowania Mszy św. i rozdawania sakramentów…
10.viii.1792 r. rewolucja obaliła monarchię i już cztery dni później Zgromadzenie Prawodawcze (fr. Assemblée Legislative), zwane potocznie Legislatywą, zmieniło rotę przysięgi, umieszczając w niej deklarację gotowości umacniania wolności i równości (fr. liberté–égalité) oraz poniesienia śmierci za wypełnianie przepisów prawa. Kolejne cztery dni i 18.viii kolejny dekret zabronił księżom niezaprzysiężonym publicznego noszenia szat duchownych. Wreszcie w końcu sierpnia Legislatywa ogłosiła niezaprzysiężonych duchownych wrogami Francji i ustaliła obowiązek ich rejestracji, pod groźbą - w razie niedopełnienia go - 10 lat więzienia.
Jednocześnie abroniono organizacji ceremonii religijnych poza budynkami sakralnymi…
Nienawiść sięgała zenitu. 2.ix.1792 r. w Paryżu rozpoczęły się masakry duchownych…
Wilhelm odmówił złożenia zmienionej przysięgi. 30.xi.1792 r. przeniesiono go zatem, wraz z innymi starszymi i chorymi kapłanami, do byłej szkoły zakonnej prowadzonej przez Zgromadzenie Braci Szkół Chrześcijańskich (łac. Fratres Scholarum Christianarum - FSC), czyli braci szkolnych - lasalian, skonfiskowanej na podstawie wcześniejszych dekretów - tzw. „Rossignolerie” - gdzie urządzono więzienie.
Przesiedział w nim ponad rok. 17.vii.1793 r. został, po zdobyciu Angers, uwolniony przez powstańców wandejskich. 10.iii.1793 r. w departamencie Wandee wybuchło bowiem powstanie rojalistyczne, przeciwne polityce prowadzonej przez rewolucyjny rząd francuski. W ciągu półtora roku jego tłumienia wojska rządowe - w oparciu o rządowe dekrety tzw. Komitetu Ocalenia Publicznego (fr. Comité de Salut Public), któremu przewodził Maksymilian Maria Izydor (fr. Maximilien Marie Isidore) de Robespierre (1758, Arras - 1794, Paryż) - dokonały eksterminacji co najmniej 120 tys. osób, mężczyzn, kobiet i dzieci, czyli około 15% ludności departamentu (niektórzy mówią o 320 tys., czyli 40-44% ludności Wandei!). Rewolucyjną eksterminację w Wandei należy uznać za pierwsze ludobójstwo w Europie, rozpoczynające tzw. „wiek oświecenia”…
Od momentu uwolnienia w Angers losy Wilhelma związały się niejako z losami powstańców. Początkowo przebywał głównie w pobliskim regionie Mauges. Wkrótce okazało się jednak, że nie był w stanie, ze względu na wiek, podążać za armią powstańczą, schronił się więc w miejscowości Cholet, by w końcu powrócić do Mauges.
Tam też, gdy wojska rewolucyjne odbiły Angers i okolice, 24.xii.1793 r., w Wigilię, został ponownie aresztowany. Uwięziono go w Chalonnes-sur-Loire.
Po dwóch długich przesłuchaniach rewolucyjny komitet skazał go 1.i.1794 r. – „zgodnie z prawem” (fr. „suivant la loi”) - na karę śmierci, przez ścięcie na gilotynie, i przekazał trybunałowi wojskowemu w celu wykonania wyroku…
Wyrok wykonano 2.i.1794 r. na Place du Ralliement w Angers. Wraz z nim życie wówczas stracił inny kapłan Laurenty (fr. Laurent) Bátard, z parafii pw. Najświętszej Maryi Panny (fr. Sainte-Marie) w Chalonnes, oraz dwóch innych skazańców…
W regionie Angers podczas rewolucji życie straciło – za wierność wierze prawdziwej - ponad 2,000 katolików, kapłanów, zakonników, świeckich (w tym 177 ścięto na gilotynie). Dlatego też 19.ii.1984 w Watykanie, Jan Paweł II, beatyfikował Wilhelma (a także Laurentego Bátard) w gronie 99 męczenników rewolucji francuskiej regionu Angers…
Podczas Mszy św. beatyfikacyjnej powiedział m.in.:
„[Wśród wynoszonych w dniu dzisiejszym na ołtarze] znajduje się wielu męczenników z diecezji Angers, którzy w czasie francuskiej rewolucji, wybrali śmierć, by – używając słów Wilhelma Repina – ‘pozostać wiernymi wierze i religii’, na stale złączonymi z rzymskim Kościołem Powszechnym. [Znajduje się wielu] księży, którzy odmówili złożenia przysięgi uznawanej za schizmatycką, nie porzucili powierzonej sobie owczarni, pozostali wierni kapłaństwu sprawowanemu podczas Mszy św., Najświętszej Maryi Pannie i świętym Pańskim. […]
Wszyscy ci mężczyźni i wszystkie kobiety, których imiona się zachowały – pośród wielu innych równie godnych uwielbienia, których imion nie znamy – [oskarżeni, jak to prawie zawsze się dzieje podczas prześladowań, wczoraj i dziś, o wspomaganie ‘sił anty-rewolucyjnych’], w obliczu ziemskich sądów i trybunałów, nie pozostawiali żadnych wątpliwości co do determinacji pozostania w iernym wierze prawdziwej, w pełnej świadomości zagrożenia życia. Ich wiara takiej postawy od nich oczekiwała, co zresztą stało się ostatecznym powodem skazania, ich sędziowie w swej nienawiści bowiem uznawali ją za ‘fanatyczną’, ‘nieznośną dewocję’.
Nawet dziś stajemy wobec tej p ostawy zadziwieni: pewnością, prostotą, spokojem, pokorą i klarownością udzielanych przez nich odpowiedzi na zasadnicze pytanie i zagadnienie: wierności Kościołowi […]
Zaiste, słowa apostoła Pawła znajdują w ich postawie pełne urzeczywistnienie: ‘we wszystkim tym odnosimy pełne zwycięstwo dzięki Temu, który nas umiłował’Rz 8, 37.”
Obejrzyjmy film o rewolucyjnym ludobójstwie w Wandei (po angielsku):
Pochylmy się nad słowami Ojca św. Jana Pawła II z Mszy św. beatyfikacyjnej 19.ii.1984 r. w Watykanie (po francusku i włosku):
Opracowanie oparto na następujących źródłach:
polskich:
angielskich:
francuskich:
niemieckich:
norweskich:
włoskich: