[…] wrzesień siewców zawsze pamiętaj.

I jeszcze inny wrzesień pamiętaj,
gdy lato było piękne, a wrzesień pamiętny krwawił ranami:
„Kiedy się wypełniły dni
i przyszło zginąć latem,
prosto do nieba czwórkami szli
żołnierze z Westerplatte”^{Konstanty Ildefons Gałczyński}.
Bądź we wrześniu w Palmirach.
Policz mogiły tych, co szli na śmierć po kolei,
„Jak kamienie przez Boga rzucane na szaniec”^Słowacki,
i ciała oddali ziemi, dusze Bogu, a serca Ojczyźnie
jak bukiet polnych kwiatów.
I taki wrzesień też pamiętaj.

A ty w miesiącu siewców idziesz do szkoły.
Pamiętaj więc o dzieciach z Wrześni,
o małych męczennikach za to, że mówiły pacierz po polsku,
i o „nauczycielu królików”,
co po kryjomu nosił pod bluzką czytanki polskie.
I jeszcze to pamiętaj:
„Duchu Święty,
który oświecasz serca i umysły nasze,
dodaj nam ochoty i zdolności,
aby ta nauka była dla nas z pożytkiem doczesnym i wiecznym”
- a to była modlitwa przed lekcjami w polskiej szkole.

Ty w to nie uwierzysz, a ja nie zapomnę,
gdy w pamiętny wtorek przyszedł ksiądz na lekcję i powiedział:
- Już do was nie przyjdę, bo nie wolno. -
A myśmy płakali, on też.
A kierownik w szkole powiedział:
- Modlitwy w szkole już nie będzie. -
A myśmy płakali.
I po kryjomu zdjęli nam krzyż,
a myśmy płakali.
Potem religia była w komórkach plebanijnych,
na strychach, w wieży, w starych zakrystiach, przy kapliczkach.

I o tym we wrześniu też pamiętaj.
I w zamyśleniu wrześniowej niedzieli
pomyśl inaczej o swoich nauczycielach,
Każdy z nich chce, abyś był mądry i dobry.
I nie dziw się, że nauczyciel czasem ogłuchnie.
To i przez ciebie
tyle hałasu muszą w każdą przerwę przyjąć jego uszy.
Nie dziw się, że czasem nerwy straci - to też trochę przez ciebie.
Nie dziw się, że czasem wzrok utraci - to też trochę przez ciebie.
Tyle błędów napoprawiał w twoich klasówkach.
Dlaczego tak mało mówisz mu: Dziękuję?
Powiedz mu czasem, że jest kochany.
Wtedy chce się żyć
i wraca chęć do pracy, gdy znów nowy rok,
a on musi powtarzać tę samą klasę.
O tym we wrześniu też pamiętaj.

A nade wszystko pamiętaj,
że „jeden jest… Nauczyciel” - nasz Pan Jezus Chrystus^{por. Mt 23,8}
i uczniem Jego szkoły jesteś ty.
Tyle razy mówił ci w cztery oczy na osobności,
upominał cię z miłością wobec świadka,
potem wobec całego Kościoła.
Pomyśl, ile ty już lat słuchasz Jego nauk.
Ile już cudów widziałeś.
Czy ty się czegoś nauczyłeś?
Czy zdałeś przed Bogiem choć jeden egzamin?
A może ty wciąż w pierwszej klasie i takim jesteś nieukiem?
I nie zauważyłeś w wakacje, że
„Ta jedna licha drzewina -
Nie trzeba dębów tysięcy! -
Z szeptem się ku mnie przegina:
Jest Bóg - i czegóż ci więcej?!”^{Jan Kasprowicz}

A jak wyglądała twoja wakacyjna modlitwa?
A twoja wakacyjna msza święta?
A czy powiedziałeś komuś o tym, jaki cudowny jest Pan Bóg?
Więc wyspowiadaj się Bogu.
Zacznij znów nowy rok, bo znów będzie egzamin
i powiesz Bogu: Zostaw mnie jeszcze rok w tej samej klasie.
Nie, szkoda życia.
Bóg nam pomoże i postawi piątkę z minusem,
potem minus wymaże.