Gdyby to wszystko
miało się tak kończyć
śmiercią, trumną,
marszem żałobnym,
orszakiem i grobem,
to nie warto żyć.

Gdy sfruną ostatnie liście
i znicze pamięci zapłoną…
niech jesień nie będzie łzawa
niech nie przekreśla nadziei,
bo chcę przekroczyć jej progi.^{B. Michalska}

A jednak
non omnis moriar!^Horacy.
Nie wszystek umieram!

Ciało moje z ziemi wzięte
do ziemi wróci,
ale w glinianym naczyniu
mego ciała
noszę tchnienie Ojca.
Jestem stworzony
do nieśmiertelności.

Kocham cię, życie, uparcie i skrycie,
kocham cię…^{Edyta Geppert}.

Ja chcę szczęśliwie żyć!
A tymczasem…

Dni człowieka są jak trawa,
kwitnie jak kwiat na polu.
Wystarczy, że wiatr go muśnie
już znika
i wszelki ślad po nim ginie^{Ps 103, 15 i 16}.

Więc po cóż ja chodzę smętny
do Palmir, do Jerzyków w Kampinosie?

Po cóż ja biegnę myślą
do Katyńskiego Lasu,
na Westerplatte, Powązki
i poległych nad Bzurą?

Jak trudno ustalić imiona
wszystkich co zginęli…
Nie wolno się pomylić
nawet o jednego
jesteśmy mimo wszystko
Stróżami naszych braci^{Zbigniew Herbert}.

Zostawiliście nas
z trudną nadzieją,
trudnym natchnieniem,
a Was nie ma.

Idę do Was, Maryś, Heniu, Antosiu.
Tylko na trochę Was odprowadzałem
z modlitwą i nadzieją.
Żyłem z Wami, cierpiałem
i płakałem z Wami^{„Testament Mój”, J. Słowacki}

Co ja Wam powiem w Żdżarach,
Mamuś i Tato kochany?
Ja tylko wiem,
o co mnie zapytacie:
Wierzysz w Boga?

Tak!

Ale jak to trudno uwierzyć!
Bo wiara to nie pobożne mówienie,
to całe moje życie.
Dlatego nadzieją moją jest Chrystus.
On jedyny mnie nie okłamał.
To On mi zostawił nadzieję…