Ksiądz Prymas powiedział:
„Rzeczy Bożych na ołtarzach cezara składać nam nie wolno.
Non possumus!” […]

Widziałem róże biało-czerwone
na fotelu Prymasa na Jasnej Górze.
Naród odnawiał wtedy królewskie śluby,
a Prymas w więzieniu.
Nie mieliśmy wtedy ani króla, ani kapłana, ani proroka.
To Ksiądz Prymas z więzienia nauczył nas modlitwy:
„Maryjo, Królowo Polski,
jestem przy Tobie,
pamiętam, czuwam”.
To brzmiało jak apel harcerzy,
jak capstrzyk w wojsku.
O godzinie 21⁰⁰ Apel Jasnogórski śpiewała cała Polska,
a Ksiądz Prymas z więzienia i wszyscy biskupi
błogosławili Polakom. […]

Jaki ten Prymas był wielki! […]

„Kocham…
Prostą lampę na stole.
Wszystkie jego książki,
brewiarz, zegar, wieczorową ciszę,
nawet taki najsmutniejszy
z Matką Boską obrazek,
który komuś z wygnania podpiszę.
Krzyże żadne nie krwawią,
gdy jest świętość i spokój,
gdy z wygnańcem po cichu drży Polska.
Wszystko proste jak wiersze,
brewiarz, lampa i pokój,
drzew warszawskich na niebie gałązka”^{por. Aleksandra Cieszyńska} […].

Powiedzcie światu,
niech policzą Polsce ofiarę krwi.
Ofiarę Grunwaldu, Wiednia, Radzymina,
Monte Cassino i cmentarzysk na całym świecie
z krzyżem i orłem.
To cena naszej wolności.
Czy to się nie liczy?
Ten Naród zbyt wiele wycierpiał.
Zbyt wielką cenę zapłacił za wolność Ojczyzny i Kościoła.
Więc nie pasujemy do Europy,
za pobożni jesteśmy. […]

Pani Marszałek, Panie Marszałku,
Senatorowie, Posłowie! […]
Powiedzcie jeszcze raz bezbożnym:
„Rzeczy Bożych na ołtarzach cezara
składać nam nie wolno!

Non possumus!!!”