Nie przeszkodziłaś Męce,
nie wołałaś do Ojca z rozpaczą:

— „Ratuj Syna!
Chciej porazić Jego sierpaczy
siarki i ognia deszczem!”

Tylko duszą i ciałem
— sercem wszystką tkliwością
nabrzmiałym
Byłaś przy Nim.

Jak przy nas teraz Jesteś.
Pod naszym wielkim stoisz krzyżem
pośród szrapneli świstów. […]

A jeśli dzisiaj znowu
tak jak wtenczas
— przy Twoim Pierworodnym i Jedynym
— milczysz,

chociaż na Twoje słowo
musiałyby okowy
a łańcuchy wrosłe w ciało pęknąć —

to widać i ten krzyż także,
pod którym stoisz z pochyloną twarzą,
Matko Boleści mężna,
w zachodu łunach rdzawych

— ten polski krzyż,
który rozdzielił świat granicznym słupem,
coś jeszcze musi w nas odkupić
i coś zbawić.

Lecz Ty w krzyżu naszym Zwyciężysz.