To był ostatni Twój szturm, Rafale!
Szliśmy z Tobą, Twoja wierna gromada;
Twoja pierwsza kompania szturmowa,
Na Twój rozkaz do zrywu gotowa…
Cień zza murów wnękami się skradał
I pe-emy błyskały zuchwale!…

Tyś prowadził… i jak zawsze na przedzie!…
O! nie kryłeś się w chłopców szeregu!…
Twoje miejsce było zawsze na czele!…
Takich chwil przeszłem z Tobą już wiele …
Byłeś wodzem, lecz byłeś kolegą,
Duch Twój zawsze do zwycięstw nas wiedzie.

Rafale! Ty nie byłeś z krwi, kości żołnierzem,
Nie kochałeś się w łunach i wrzawie,
W karabinie, w pe-emie, w bagnecie!…
Byłeś jednym z tych nielicznych na świecie,
Którzy walczą… a serce im krwawi,
Że nie o to się biją, w co wierzą!

Ja bym kazał Ci wyjść z tych szeregów,
Żebyś przestał być świętym mordercą,
W świętej sprawie piekielnym sposobem;…
Ja bym kazał Ci tylko być sobą …
Zamiast broni do ręki wziąć serce,
Twoje serce… jaśniejsze od śniegu…

Tyle szturmów Cię jeszcze czekało,…
Całe życie zmagania i trudów,
Setki zwycięstw dla Polski i chwały,
Do tej walki Ci serce się rwało,
Rwało Ci się do pracy, wśród ludu…
Tak się rwało, Rafale, tak rwało!…

Padłeś w szturmie!… Tak było sądzone!…
Może Bóg Cię dlatego powołał,
Żeś za dobry był na to by zostać,
Żeś przebaczał, miast karać i chłostać,…
Może Bogu trza było anioła
Z Twoim sercem przy boskim swym tronie!…

Smutno teraz!… zostaliśmy sami!…
Twoja pierwsza, ta wierna drużyna!…
Twoja pierwsza kompania szturmowa!…
Mamy w sercu Twe myśli i słowa,
Myśl o Tobie nam wciąż przypomina,
Że nie tylko się walczy kulami!…

Pozdrów od nas, gdy będziesz już w niebie,
Przemka, Reka, Juranda, Tomicza!…
Tam jest przecież pół Twoich chłopaków!…
A my, reszta z „Parasola” znaku,
Będziem się bić… i póki nam życia …
Zawsze będziem wspominali ciebie!…