Panie w zagłębieniu rąk
zapaliłem lampkę skromną i słabą.
Płomyk tli się zdany na łaskę
podmuchów wiatru i zimna.
Trzymam go w drżących dłoniach.
Wiem, że jest nietrwały,
jak i ci, co go niosą.
Nietrwały jak ogień naszych postanowień,
naszych obietnic i naszych przyjaźni,
które zużywają się w żarnach codzienności.

Gdybyś wiedział Boże mój,
jak na Ciebie czekam.
Moje oczy słabną od patrzenia w niebo
i błądzą czasem szukając horyzontu.

Ale wiem, że po drugiej stronie,
Ty również stoisz
i czekasz.
Ty również wyruszasz w drogę,
bo każde spotkanie jest drogą
ku wzajemnemu poznaniu.

Tylko przybądź, mój Boże!