Panno nad kryształ i Matko bez Męża!
Tyś starła głowę nadętego węża,
gdy twój Synaczek, co ma Ojca w niebie,
Wyniknął z Ciebie.

A jako przez śkło promień we wnątrz wchodzi,
Tak przenaświętszy żywot go twój rodzi,
Zakreło na ten przyrodzenie sobie
Dziw oczy obie.

O skrzynio hojna z słodką odtąd manną,
Skąd on Chleb żywy; co go nie przestaną
Słudzy jeść Boży do wieków skończenia
Bez nasycenia.

Księżycu pełny i słoneczne koło,
Twoje z pogodą złote wschodzi czoło,
Rozpędźże chmury przeciwne ze grzmieniem
Jasnym promieniem.

Bądź nam odsieczą, zasłoną, skarbnicą
Tam, gdzie się długi nasze nie odliczą,
Obłap całując Dzieciątko za wszytkie
Grzechy, ach, brzydkie.

Ty go utulisz w tej kolebce małej,
Że nam po wojnie wróci pokój cały,
I zdjąwszy z wilków owcze to odzienie,
Psy je odżenie.