Kiedy wszystko struchlało z obawy Moskali,
On na progu się sali jako kłoda wali

Z tą jedną myślą w głowie: „Ja wszystko ocalam”,
Rozdziera swoje szaty, krzycząc: „Nie pozwalam!”

Sto ramion niezlękłego uchwyciło męża,
I oszalał i umarł. Lecz to on zwycięża.

Bo parę lat zaledwie - jest to chwila prawie -
I oto się nad polem chwieje piórko pawie,

Hurmem chłopi z kosami biegną polną steczką
I nakryli armaty krakowską czapeczką.

I oto wszyscy naraz wznieśli wolne głowy,
Spójrz! Oto idą boso, lecz przez gaj laurowy,

Dłoń twarda, co pług dotąd prowadziła w polu,
Niesie sztandar wolności do bram Kapitolu,

I idą, idą nasi, bijąc w tarabany
I myśląc o swej Basi, w kraju zapłakanej.

Samotnik, który wtedy oszalał z rozpaczy,
Nie ujrzy ich, to prawda, ale cóż to znaczy?

Bo on odżył i wpośród śnieżnych drzew szpaleru
To on wali bagnetem w wrota Belwederu

I w ciemną noc styczniową wolność widzi jaśnie.
Ten człowiek z brwią krzaczastą, to przecież on właśnie.

Dziś, kiedy na świat cały grzmią moskiewskie spiże,
Gdy niejedno poselstwo stopy w Moskwie liże,

A oklask dla przemocy brzmi na wszystkie strony -
Ten Rejtan znów podnosi nie łeb podgolony,

Lecz głowę wychynioną z dantejskiego piekła,
Z której, zda się, krew cała narodu wyciekła.

Bo on, co myślą swoją szedł przed naród przodem,
Teraz stał się już całym świadomym narodem

I gdy wszystko przemocy gotuje owację,
On woła: „Nie pozwalam!" I to on ma rację.