Tak wiele czasu spędziłem w pogoni
za tym jednym słowem, któreby gruchnęło
pieśnią ogromną, jak ten dzwon co dzwoni
na śmierć, na życie, na bojowe dzieło.

Słowa szukałem, któryby strzaskało
płyty kamienne zapomnianych grobów,
niechciane prawdy spod nich by wyrwało
i w piersi nimi walnęło jak obuch.

Dwa takie słowa znalazłem - jak hasło
nimbem okryte złotej aureoli,
słowa jak światło co nigdy nie zgasło
i oczy ślepi i cieszy i boli.

Być może zabrzmią dla innych inaczej
te dwa najprostsze, najzwyklejsze słowa.
Ja nimi czyny nieśmiertelne znaczę
Słuchajcie ludzie - to Armia Krajowa!

I nic już więcej wyrzec nie potrafię.
I nic już więcej powiedzieć nie trzeba
Choć nimi w serca na ziemi nie trafię
wiem, że odlecę do samego nieba.