Bóg nad milczeniem moim trwa,
jak ongiś przed świata początkiem
unosił się nad chaosu bezładem,

a ja w mej własnej głębi,
zostawiona sobie,
perłę przy perle układam,
dźwięki, kolory, oddechy, poruszenia –
żadnym nie związane wątkiem,
kolor i kształt przy głosie,

jak w chaosie.

I śpieszę się, i gromadzę,
i u przepaści skarbów bez tchu pracując
boję się, czy zdążę

przygotować wszystko ku chwili,
gdy jednym władczym słowem
Bóg me milczenie rozwiąże.