Z Mazowsza nadbiegła wieść:
nad miastem zorza!

Ramieniem ją oplatam
i do spragnionych podnoszę ust,
jak dłoń najpiękniejszej kobiety

Przyjmuję ją - pieśń niezwalczonych -
i po obozie obnoszę
w szepcie wtajemniczonych

Chodź ze mną i spójrz:
widzisz te twarde zacięte numery?

Ujrzałeś wtenczas ciemność
wmurowaną w drewniane ściany
i usłyszałeś jak ona śpiewa:

„nie będzie Niemiec pluł nam w twarz”

ta na wargach zakrzepła modlitwa
jak krople krwi

A Ty - sztubedinście -
chciałeś studzić serca
rozpalone zorzą?