I znów wśród murów twych,
Stolico — ogień we włosach i błysk w oku;
skrzydłami wiejąc nad ulicą,
grzmi jasno rytm zwycięskich kroków.

I znów rozległy oddech w płuca.
I ściga znów wystrzały wystrzał —
sto ramion sztandar wzwyż wyrzuca
i światła źrenic bardzo błyszczą.

Więc „nie zginęła” i „niech żyje”!
Salwami trzaska słowo Polska.
Po broń sięgają ręce czyjeś
i rosną z ziemi, rosną wojska.

Żołnierski sen urasta w jawę;
Powstańcie! Rozkaz! — rzecz skończona.
Przez ogień idzie w złotą sławę
Niezwyciężona! Niezmożona.