Nie wolno mi żądać

wyrozumiałości aniołów

wypatrywać pól miłością obsianych
jezior błękitnych

wypełnionych nadzieją

- tylko odejść mi wolno

tak najprościej
stać się garścią popiołu
kochać skrycie
tych co własnym słowem ranię
i o nic nie prosić

prócz przebaczenia dla siebie