Rzymskokatolicka Parafia
pod wezwaniem św. Zygmunta
05-507 Słomczyn
ul. Wiślana 85
dekanat konstanciński
m. i gm. Konstancin-Jeziorna
powiat Piaseczno
poprzednie
Knock
(1879 r.)
następne
Beauraing
(1932-3 r.)
Łącza do ilustracji (dzieł sztuki) związanych z wydarzeniem:
Bartłomiej (wł. Bartolo) Longo, syn lekarza, urodził się w 1841 r. w Latiano, niedaleko Brindisi w południowych Włoszech (zmarł w 1926 r.). Od dzieciństwa miał specjalne nabożeństwo – przekazane mu przez świątobliwą matkę - do modlitwy różańcowej. Pewnie dlatego w wieku 30 lat zdecydował się wstąpić, w charakterze świeckiego tercjarza, do kaznodziejskiego zakonu dominikańskiego (łac. Ordo Praedicatorum OP) i przyjąć imię Rosario…
W rok później, w 1872 r., przybył do małego miasteczka Pompeja, oddalonego ok. 1 km od ruin starożytnego miasta o tej samej nazwie, zburzonego przez wybuch Wezuwiusza w 79 r., do posiadłości hrabiny Marianny Farnararo De Fusco (która później, po wielu latach, za radą Leona XIII, została jego żoną, acz oboje żyli w czystości). Miasteczko, budowane na zabagnionym terenie, z trudem odnawiało się po pladze z 1659 r., która pochłonęła większość jego mieszkańców…
Nie był zbudowany, tym co zastał. Ignorancja, bieda, przestępczość a nawet bandytyzm, i religijna obojętność najlepiej opisują okolice i jego mieszkańców. Nie pomagały mu też jego własne wątpliwości, które akurat powróciły (poważny kryzys wiary przeżył już wcześniej, gdy w pewnym momencie wstąpił nawet do satanistycznej sekty)…
I właśnie wtedy usłyszeć miał głos: „Jeśli poszukujesz zbawienia, znajdziesz je w Różańcu. To obietnica Maryi”…
Zaczął promować nabożeństwo do Matki Bożej Różańcowej. Organizował uroczystości ku Jej czci, święta z zabawami, wyścigami, a nawet loteriami z nagrodami…
W 1875 r. do małego, zniszczonego kościółka, który niedawno zaczął odnawiać, sprowadził z żeńskiego klasztoru Różańca Świętego (wł. del Rosariello) w Porta Medina w Neapolu poważnie zniszczony zębem czasu obraz (120×100 cm) Naszej Pani Różańcowej w otoczeniu św. Dominika (ojca i założyciela zakonu dominikańskiego oraz twórcy modlitwy różańcowej) i św. Róży. Obraz, o małej, jak sądzono, artystycznej wartości, przechowywany był tam dla kapłana dominikańskiego, brata Alberto Radente, który nabył go na targowisku za niewielką kwotę - tego samego, który cztery zaledwie lata wcześniej doprowadził do nawrócenia Bartłomieja. I to za radą tego kapłana Bartłomiej wybrał wizerunek z Porta Medina, mimo jego stanu. Mógł zakupić inny, ale musiałby zapłacić znacznie więcej (Kościół w tych latach wymagał, by obrazy wiszące w kościołach wykonane były z trwałych materiałów, co poważnie zwiększało koszta), a potrzeby wznoszonego w Pompei kościoła były bardzo duże…
Obraz do Pompei przywiózł znajomy chłop, niejaki Angelo Tortora, na wozie wypełnionym nawozem…
Wkrótce poddał go renowacji – uczynił to najpierw lokalny malarz Guglielmo Galella, a parę lat później znany artysta Fryderyk (wł. Federico) Maldarelli (1826, Neapol - 1893, Neapol), profesor neapolitańskiej Akademii Sztuk Pięknych – w trakcie której św. Róża zastąpiona została św. Katarzyną ze Sieny…
Przed obrazem zaczęli gromadzić się na modlitwach pierwsi czciciele. Już pierwszego dnia po przywiezieniu do Pompei odnotowano dwa przypadki cudownych uzdrowień…
Słysząc o „cudzie odnowienia”, poprzez Różaniec św., wł. Valle di Pompeii (doliny pompejańskiej) papież Leon XIII napisał w 1883 r. swoją pierwszą encyklikę o Różańcu św. łac. „Supremi Apostolatus Officio”. Pisał w niej: „Potrzeba Bożej pomocy jest więc dzisiaj […] nie mniejszą jak wówczas, gdy wielki Dominik dla uleczenia otwartych ran zaprowadził odmawianie Różańca Najświętszej Panny Maryi”.
Wśród pierwszych czcicieli Madonny Pompejańskiej była też młoda, dwudziestoletnia dziewczyna z Neapolu, Fortunata (wł. Fortuna) Agrelli, cierpiąca na trzy bolesne, nieuleczalne schorzenia. Nawet najlepsi neapolitańscy medycy owych czasów nie byli w stanie jej pomóc.
16 lutego 1884 r., w rok po zakończeniu budowy nowego sanktuarium wybudowanego specjalnie dla obrazu Dziewicy - tron dla Niej zaprojektował znany architekt Jan (wł. Giovanni) Rispoli - po trzynastu miesiącach cierpień, dziewczyna z krewnymi rozpoczęła odnawianie nowenny różańcowej. Parę tygodni później, 3 marca, po raz pierwszy objawiła się jej Pani Niebios, Królowa Różańca Świętego…
Piękna Pani siedziała na wysokim krześle, udekorowanym mnóstwem kwiatów, w otoczeniu świetlistych postaci św .Dominika i św. Katarzyny ze Sieny, trzymając na kolanach Dziecię, ubrane jak i Jego Matka w złocisty płaszcz, a w ręku miała Różaniec. Jak na cudownym obrazie sprowadzonym przez Bartłomieja…
Fortunata zadziwiona pięknem Maryi poprosiła: „Królowo Różańca Świętego, bądź mi łaskawa i przywróć mi zdrowie! Modliłam się do Ciebie, odmówiłam trzy nowenny, ale, o moja Pani, nie doświadczyłam Twej pomocy. Tak bardzo pragnę być uzdrowioną!”. Pani na Tronie odpowiedzieć miała: „Dziecko, wzywałaś Mnie na wiele sposobów i zawsze spływały na ciebie Moje łaski. Także i teraz, gdy wezwałaś Mnie tak Mi bliskim imieniem Różańca Świętego, nie odmówię Ci […] Odmów trzy nowenny różańcowe a będzie ci dane […]”
I rzeczywiście 8 maja tegoż roku dziewczyna została cudownie uzdrowiona!
I wtedy Maryja objawiła się jej po raz drugi. Mówiła wtedy: „Ktokolwiek będzie potrzebował Mego wsparcia i pomocy powinien odmówić trzy błagalne nowenny Różańca świętego i trzy nowenny dziękczynne”…
Tak rozpocząć się miał kult 54-dniowej Nowenny Różańca Świętego (zwanej też „Nowenną nie do odparcia” bądź „Nowenną Pompejańską”), czyli pięciu błagalnych dziesiątków różańca, odmawianych przez kolejnych 27 dni, a następnie pięciu dziękczynnych dziesiątków różańca przez 27 kolejnych dni…
W 1891 r., w 16 lat od rozpoczęcia zbierania pierwszych groszy, poświęcono bazylikę Pani Różańcowej w Pompei. Cudowny wizerunek Królowej Niebios, Pani Różańca Świętego, Madonny Pompejskiej stał się celem wielu pielgrzymek. I wielu zostało przy nim pocieszonych, wielu przypisywało Jej uzdrowienia i cuda…
W 1965 r. Cudowny Wizerunek poddano trzeciej renowacji. Dokonali tego mnisi papieskiego instytutu benedyktyńskiego (wł. Pontificio Istituto dei Padri Benedettini Olivetani) w Rzymie. W Obrazie odkryto wtedy starszą warstwę barw nałożoną w XVII w., prawdopodobnie przez jednego z uczniów Luca Giordano (1634, Neapol – 1705, Neapol)…
Przed powrotem Madonny do Pompei Paweł VI powiedział: „tak jak wizerunek Dziewicy został odnowiony i upiększony, niech też i obraz Maryi, który wszyscy chrześcijanie noszą w sobie, zostanie odnowiony i wbogacony”. Pod koniec nabożeństwa w Watykanie Paweł VI nałożył na głowy Madonny i Dziecięcia dwa królewskie diademy, oferowane przez wiernych…
W 1979 r. Panią Pompejską odwiedził Jan Paweł II (był też tam w 2003 r.), a w rok później beatyfikował „Sługę Madonny”, „Apostoła Różańca”, Bartłomieja Longo. Wspomniał też go z imienia w swoim apostolskim liście łac. „Rosarium Virginis Mariae”, podpisanym w 2002 r. w Watykanie, przed pompejańskim obrazem Madonny, specjalnie na tę okazję przywiezionym do Rzymu. Pisał wtedy:
„Jego droga świętości oparta była na natchnieniu, jakie usłyszał w głębi serca: ‘Kto szerzy Różaniec, ten jest ocalony!’Bartłomiej Longo, Storia del Santuario di Pompei Na tej podstawie czuł się powołany do zbudowania w Pompei świątyni pod wezwaniem Matki Bożej Różańcowej na tle ruin starożytnego miasta, do którego zaledwie zdążyła dotrzeć nauka chrześcijańska, zanim zostało pochłonięte w 79 roku przez erupcję Wezuwiusza, a które po wiekach wyłoniło się ze swych prochów, dając świadectwo o światłach i cieniach cywilizacji klasycznej.
Przez całe swoje dzieło, a zwłaszcza przez ‘Piętnaście Sobót’, bł. Bartłomiej Longo rozwinął chrystologicznego i kontemplacyjnego ducha Różańca, znajdując mocną zachętę i oparcie u Leona XIII, ‘Papieża Różańca’”.
Na zakończenie listu Jan Paweł II pisał:
„Chętnie wypowiadam jego [Bartolo Longo] wzruszające słowa, jakimi kończy on słynną Suplikę do Królowej Różańca Świętego: ‘O, błogosławiony różańcu Maryi, słodki łańcuchu, który łączysz nas z Bogiem; więzi miłości, która nas jednoczysz z aniołami; wieżo ocalenia od napaści piekła; bezpieczny porcie w morskiej katastrofie! Nigdy cię już nie porzucimy. Będziesz nam pociechą w godzinie konania. Tobie ostatni pocałunek gasnącego życia. A ostatnim akcentem naszych warg będzie Twoje słodkie imię, o Królowo Różańca z Pompei, o Matko nasza droga, o Ucieczko grzeszników, o Władczyni, Pocieszycielko strapionych. Bądź wszędzie błogosławiona, dziś i zawsze, na ziemi i w niebie’”.
Pochylmy się też nad dokumentami papieskimi o Różańcu św.:
- Encykliką Leona XIII „Supremi Apostolatus Officio”, 1883 r.
- Listem apostolskim Jana Pawła II „Rosarium Virginis Mariae”, 2002 r.
Obejrzyjmy parę filmików związanych z Matką Bożą z Pompei:
„La Vergine di Pompei” (po włosku):
posłuchajmy papieża Leona XIII odmawiającego „Ave Maria”:
posłuchajmy też piosenki o Madonnie Różańcowej:
Adres:
Pontificio Santuario della Beata Vergine del Santo Rosario di Pompei
Piazza Bartolo Longo
1 – 80045 Pompei
Mapa okolic:
Opracowanie oparto na następujących źródłach:
polskich:
angielskich:
- Miracle Hunter
- Apparitions of Our Lady
- EWTN
- BVM Rosary
- Zenit
- University of Dayton
- Mary Pages
- Rosary Novenna
- Totus Tuus Novenna
włoskich: