Rzymskokatolicka Parafia
pod wezwaniem św. Zygmunta
05-507 Słomczyn
ul. Wiślana 85
dekanat konstanciński
m. i gm. Konstancin-Jeziorna
powiat Piaseczno
poprzednie
Filipow
(1866 r.)
następne
Knock
(1879 r.)
Łącza do ilustracji (dzieł sztuki) związanych z wydarzeniem:
Styczeń roku 1871 r. Wojska pruskie cesarza Wilhelma I Hohenzollerna od paru miesięcy oblegają Paryż Napoleona III. Zwycięska armia 12 stycznia kieruje się w stronę Bretanii na zachodzie kraju i wchodzi do Le Mans. Podchodzi do Laval i 17 stycznia staje u bram miasta. Mieszkańcy chowają swój dobytek, wsłuchują się w dal oczekując odgłosów armat.
W Pontmain, 30 km od Laval ok. 500 mieszkańców z niepokojem oczekiwało wieści o 38 młodych chłopcach powołanych do armii francuskiej. Przerażenie i obawa ogarniały wszystkich. Zaczynają się szerzyć choroby: tyfus i ospa. „Gdzie jest Bóg w tym wszystkim?” - pytano…
Parę dni wcześniej miejscowy proboszcz, o. Michel Guérin, próbował zaintonować hymn, przypisywany irlandzkiemu świętemu związanemu z Bretanią, Briocusowi (fr. Saint Brieuc) – „Matko nadziei”:
Matko nadziei
Której imię jest tak słodkie
Chroń naszą ojczyznę
I módl się, módl za nami!
Nikt z parafian nie podjął pieśni…
17 stycznia w ciągu dnia padał śnieg. Wieczorem 12-letni Eugenio (fr. Eugène) Barbedette pracował wraz młodszym 10-letnim bratem Józefem (fr. Joseph) w stodole, pomagając ojcu Cezaremu (fr. César) i niejakiej Janinie (fr. Jeanne) Détais, opisywanej niekiedy jako „roznosicielka wieści”. Musiał pomagać, bo starszy brat August, syn matki z pierwszego małżeństwa, był jednym z powołanych do armii. Wyszedł na zewnątrz, by sprawdzić, jaka jest pogoda.
Śnieg przestał padać. Gdy spojrzał na niebo było usiane gwiazdami. Całe, poza … przestrzenią nad dachem sąsiada, Augustyna Guidecoqa. I tam, nagle, pojawiła się Piękna, uśmiechająca się i wyciągająca ręce, Pani, w błękitnej szacie usianej gwiazdami, ze złotą koroną na głowie!
Na krzyk Eugenio przybiegli zaalamowani rodzice, ale … nie ujrzeli nic niezwykłego! Pewnie ze zdziwieniem spoglądali na syna.
Nadbiegł i Józef i … potwierdził wizję widzianą przez brata! „Może to Dziewica Maryja?”, powiedzieć miała Wiktoria (fr. Victoire), matka braci…
Powoli gromadzili się inni. Przybywali z sąsiednich chat. Przybył i proboszcz, o. Guérin. Większość nie dostrzega nic niezwykłego, ale dwie dziewczynki, Franciszka (fr. Françoise) Richer (11-letnia) i Janina-Maria (fr. Jeanne-Marie) Lebossé (9-letnia) widzą Uśmiechniętą Panią, w otoczce błękitnego owalu i czterech świec…
Gdy pojawia się sąsiadka, pani Boitin z dwu-letnim Augustynem, dziecko wyciąga radośnie ręce w górę i śmieje się…
Widzący mówią, że Panią opasuje niebieski owal z czterema niezapalonymi świeczkami. Ilość gwiazd zaczyna się zwiększać. Na sercu pojawia się niewielki czerwony krzyż.
Proboszcz Guérin intonuje modlitwy. Zaczynają od różańca.
Powoli u stóp Pięknej Pani, między błękitnym owalem a dachem domu, rozwija się biała szarfa odsłaniając kolejno, fraza po frazie, jakby pisany niewidzialną ręką, napis. Dzieci odczytują go litera po literze:
„MAIS
PRIEZ MES ENFANTS
DIEU VOUS EXAUCERA EN PEU DE TEMPS
MON FILS
SE LAISSE TOUCHER”
„O!
PROSZĘ WAS DZIECI MÓDLCIE SIĘ
BÓG WKRÓTCE WYSŁUCHA WASZE MODLITWY
MEGO SYNA
JE DOSIĘGNĄ”nota #1
Dzieci wpadają w ekstazę. Cieszą się: „O, jaka Ona jest piękna!”. Śpiewają „Matko nadziei”…
Proboszcz cały czas prowadzi dalsze modlitwy: „Magnificat”, „litanię Loretańską”, „Inviolata” (XI w. łaciński hymn do Najświętszej Maryi Panny). Zgromadzeni śpiewają „Salve Regina”.
Madonna wydaje się śpiewać wraz z dziećmi, poruszając palcami w rytm melodii…
Nagle twarze dzieci pokrywają się smutkiem w odpowiedzi na ból przeszywający twarz Madonny…
Pani podnosi ręce. Po chwili w Jej rękach pojawia się czerwony krzyż z rozpiętym zakrwawionym Chrystusem (trochę ciemniejszej barwy). Na górze krzyża, na białej tabliczce, czerwienią wypisane jest imię Jezusa Chrystusa. Madonna chwyta krzyż w obie ręce i pokazuje go dzieciom. W tym samym czasie malutka gwiazdeczka zapala cztery świeczki stanowiące część otaczającego Ją owalu i, kontynuując podróż, zatrzymuje się nad głową Dziewicy…
Zapada cisza. Wszyscy są zanurzeni w modlitwie. Po chwili zaczynają śpiewać „Ave Maris Stella” (IX w. hymn maryjny, przypisywany św. Bernardowi z Clairveaux).
Czerwony krucyfiks znika. Maryja przyjmuje, jak na początku, wyciąga ręce w geście witania…
Dwa małe, białe krzyże pojawiają się teraz na Jej ramionach.
Zgromadzeni, na prośbę proboszcza, klęczą w śniegu odmawiając wieczorne modlitwy.
Po trzech godzinach od dołu zaczął unosić się biały welon i zasłonia sylwetkę Pani. Jeszcze ostatni uśmiech do dzieci i Pani znikna. „To koniec” – mówią dzieci…
Była dziewiąta wieczorem. Wszyscy, uspokojeni, udali się do swoich domów…
Niemcy nie weszli do Pontmain. Wieść niesie, że w nocy objawień gen. von Schmidt otrzymał rozkazy od głównowodzącego siłami pruskimi, by nie zajmować Laval. A przecież wcześniej, po południu, w Le Mans, w siedzibie arcybiskupa ten drugi miał mówić biskupowi, że o tej porze Laval będzie już wzięte…
Następnego dnia rano von Schmidt miał stwiedzić „Nie możemy iść dalej, w kierunku Bretanii. Niewidzialna Madonna zagradza nam drogę…”.
Jedenaście dni później podpisano rozejm w Versailles. Wszyscy powołani powrócili do Pontmain cali i zdrowi.
Natychmiast rozpoczęto kanoniczny proces badawczy. W 1872 r. bp Laval, Casimir Wicart, oficjalnie uznał kult Matki Bożej (Dobrej) Nadziei z Pontmain (fr. Notre Dame d' Espérance de Pontmain): „Uznajemy, że Niepokalana Dziewica Maryja, Matka Boża, rzeczywiście objawiła się 17 stycznia 1871 r. Eugenio i Józefowi Barbedette, Franciszce Richer i Janinie-Marii Lebossé w wiosce Pontmain”.
Już w 1873 r. bp Wicart poświęcił kamień węgielny nowej świątyni w Pontmain. Budowa trwała wiele lat i w końcu kościół poświęcono w 1900 r.… W 1908 r. w obecności dwóch arcybiskupów, czterech biskupów, sześciuset kapłanów i tysięcy wiernych kościół został ogłoszony bazyliką Matki Bożej Nadziei z Pontmain (wcześniej, w 1905 r., zatwierdził to papież Pius X).
Eugeniusz Barbadette został księdzem. Przez wiele lat, do śmierci, jego wierną gosposią była Franciszka Richer. Janina-Maria Lebossé została zakonnicą przyjmując imię siostry św. Andrzeja. Brat Eugeniusza, Józef został zakonnikiem - członkiem Kongregacji Oblatów Niepokalanej Maryi Panny.
nota #1Ostatnie dwie frazy często tłumaczone są jako: „Mój Syn / wysłucha was” lub „Dosięgną [serca] Mego Syna”.
Istnieją przekazy, nie cytowane jednakże na oficjalnej stronie sanktuarium w Pontmain, iż ostatnią frazę na szarfie dzieci odczytały jako „se lasse toucher” (pl. „zmęczony dotyk”). Miejscowa nauczycielka poprawiła je, sugerując, że musiały ominąć literkę w słowie „se laisse” (pl. „dozwala”). Dzieci miały zaprotestować: „jest napisane se lasse…” Być może niepewność co do interpretacji tego napisu wyjaśnia różne jego tłumaczenia w opisach objawienia… Niniejszy przekaz jest zgodny z wersją podaną na oficjalnej stronie sanktuarium.
Popatrzmy na krótki, animowany film ukazujący objawienie z Pontmain (po francusku):
i dłuższe rozważania na temat objawienia z Pontmain (po francusku):
Posłuchajmy też „Ave Maris Stella” śpiewany przez Córki Maryi:
Adres:
Sanctuaire Notre-Dame de Pontmain
3, rue Notre-Dame
53220 Pontmain
Mapa okolic:
Opracowanie oparto na następujących źródłach:
polskich:
angielskich:
wielojęzycznych: