Rzymskokatolicka Parafia
pod wezwaniem św. Zygmunta
05-507 Słomczyn
ul. Wiślana 85
dekanat konstanciński
m. i gm. Konstancin-Jeziorna
powiat Piaseczno
poprzednie
Rastatt
(1793 r.)
następne
Filipow
(1866 r.)
Łącza do ilustracji (dzieł sztuki) związanych z wydarzeniem:
Alfons Ratisbonne urodził się w 1814 r. w Strasburgu w bogatej, prominentnej żydowskiej rodzinie bankierskiej (ojciec był przez pewien czas prezydentem rady-consistoire w Alzacji), jako dziewiąte dziecko.
Jeszcze w dzieciństwie jego starszy brat, Teodor, nawrócił się na wiarę katolicką i został księdzem. Rodzina zareagowała gwałtownie zrywając wszelkie kontakty a sam Alfons nie tylko, że nie zamierzał więcej z bratem rozmawiać, ale stał się fanatycznie antykatolicki.
Ukończył studia prawnicze i rozpoczął pracę w rodzinnym banku. Gdy miał 28 lat, w 1841 r., zaręczył się ze swoją bratanicą, Florą Ratisbonne (miała 16 lat). Ślub przewidziano na sierpień roku następnego, ale przedtem – i przed podjęciem roli partnera w banku - Alfons postanowił odbyć podróż na Bliski Wschód.
Najpierw udał się do Neapolu. Stamtąd zamierzał wyjechać na Sycylię, a potem Maltę i spędzić tam zimę. Ale pomylił się i wsiadł na parowiec … do Rzymu. Wylądował w nim 6 stycznia 1842 r., w święto Trzech Króli. Z odruchem niechęci rozpoczął, chcąc wykorzystać ten przypadkowo darowany czas, zwiedzanie miasta…
Na ścieżkach Wiecznego Miasta napotkał kolegę ze Strasburga, protestanta, Gustawa de Bussières, któremu towarzyszył starszy brat, baron Teodor de Bussières, konwertyta (i przyjaciel Teodora Ratisbonne). Choć czując doń wielką niechęć, jako katolika, Alfons postanowił wykorzystać czas, by dowiedzieć się czegoś na temat Konstantynopola, gdzie również zamierzał się udać. Ale baron postrzegał niespodziewane spotkanie trochę inaczej – jako świeżo nawrócony poczytywał sobie za misję nawracanie każdego niewierzącego! Znajomość zadzierzgnęła się, acz z wielką trudnością…
Rozmowa niejako samorzutnie zeszła na temat wiary. De Bussières rzucił wyzwanie i namawiał Alfonsa do założenia cudownego medalika Niepokalanego Poczęcia, obrazującego Matkę Boską w trakcie widzeń św. Katarzyny Labouré. Alfons wzdragał się, wyśmiewał pomysł, ale … zgodził się. „Jeśli nie przyniesie mi to korzyści, to przynajmniej nie zaszkodzi”, komentował decyzję słowami z opowiadań Hoffmana (na kanwie których później powstała opera Offenbacha). Medalik na szyję założyła mu córka barona. Była i druga część wyzwania, którą również Alfons podjął – codzienna modlitwa św. Bernarda do Matki Bożej: „Memorare”…
Tymczasem na zawał serca umarł inny francuski arystokrata, emigrant, książę Laferronays, który jeszcze przed śmiercią modlił się słowami „Memorare” – na prośbę de Bussières – o nawrócenie Alfonsa. 20 stycznia baron zabrał Alfonsa ze sobą do kościoła (później bazyliki) Sant Andrea delle Fratte i poprosił o poczekanie w kościele: sam udał się do zakrystii by omówić sprawy pogrzebu księcia.
Gdy wrócił Alfons klęczał głęboko zatopiony w modlitwie…
Ratisbonne opowiadał: „Ledwie zostałem sam poczułem się nieswojo. Spojrzałem w górę i wydało mi się, że cały kościół ukrył się w cieniu – poza jedną kaplicą. Jakby całe światło skoncentrowało się w tym jednym miejscu. Popatrzyłem tam i ujrzałem, nad ołtarzem, wysoką, majestatyczną, piękną i pełną miłosierdzia figurę Przenajświętszej Dziewicy. Wyglądem przypominała wizerunek z cudownego medalika. Upadłem na kolana. Nie mogąc patrzeć na Jej całą postać – światło było oślepiające – skupiłem się na Jej dłoniach. Odczytałem w nich miłosierdzie i przebaczenie. W Jej obecności, mimo iż żadne słowo nie padło, w jednej chwili zrozumiałem swoje przewinienia, grzechy i piękno wiary katolickiej…”
Wkrótce kard. Konstanty Patryk (wł. Costantino Patrizi) Naro (1798, Siena - 1876, Rzym), wikary Ojca św., udzielił Alfonsowi sakramentów Chrztu św., Bierzmowania i pierwszej Komunii św. Oficjalny proces kanoniczny potwierdził cudowność nawrócenia i działanie w nim łaski Bożej za wstawiennictwem Dziewicy. Alfons spotkał się z bratem Teodorem, został księdzem i wstąpił do jezuitów. Poświęcając się całkowicie nawróceniu Żydów przeniósł się do Jerozolimy i w 1856 r. zbudował konwent Ecce Homo, ze szkołą i sierocińcem dla dziewcząt. Z Teodorem założył zakon sióstr Naszej Pani z Syjonu.
Do końca życia pracował wśród Żydów i muzułmanów. Zmarł w 1884 r. w Ein Karem (niedaleko Jerozolimy, gdzie zbudował inny konwent, kościół i sierociniec).
W 1982 r. bazylikę Sant Andrea delle Fratte odwiedził Jan Paweł II…
Krótki film o cudownym medaliku i Alfonsie Ratisbonne (po angielsku):
Adres:
Sant'Andrea delle Fratte
Bazylika
Via di Sant'Andrea delle Fratte
00187 Rzym
Włochy
Mapa okolic:
Opracowanie oparto na następujących źródłach:
polskich:
angielskich:
- MarySource
- www.archive.org
- Miracle Hunter
- Catholic Encyclopedia
- MaryPages
- Tradition in Action
- Wikipedia.en
włoskich: