Fragment wspomnień Iwana Worobla o mordzie członków nieznanej bandy Polaków na 14 Ukraińcach w Słobodzie:
„Idea ukraińska, ogarniająca Słobodę, wywołała szaloną złość szowinistów polskich, którym nie udawało się przeciągnąć do kościoła żadnego słobodzianina, nadszczerbić ich niezłomności, wierności ideałom dziadów i pradziadów. Wykorzystując sytuację poprzedzającą akcję 'Wisła', zdecydowali się wymordować wieś. Ich ofiarą padła część zwana Słobodą Małą, która liczyła 20 obejść. Jednej nocy bestie otoczyły tę miejscowość i mordowały każdego, kto trafił im w ręce. Powodem nie było to, że ktoś w 1944 roku wystąpił przeciwko władzom polskim czy zrobił chociażby minimalną krzywdę jakiemuś Polakowi. Mordowali tylko za to, że byliśmy Ukraińcami, modliliśmy się nie w kościele, a we własnej cerkwi. Na obejściu Ilki Mokryckiego zamordowano wtedy 7 osób, w tym dwoje dzieci, jedno z nich leżało w kołysce. Wśród ofiar znalazł się Mychajło Kwik,  […] Ołeh Hiś, łącznie 15 osób, Śmierć nie minęła nawet bezdomnego Polaka Jaśka Trusza, bednarza wiejskiego”.

źródło: Worobel I., „Steżkamy ridnoji Słobody”; w: „Wisnyk Lubacziwszczyny”, w: nr 7, 2002, s. 29—30

źródło: „Mordy na ludności ukraińskiej 1944-1947”; w: Huk Bogdan z gronem przyjaciół, portal: Apokryf Ruski — internet: www.apokryfruski.org [dostępny: 2021.09.30]

Fragment rozmowy z Mikołajem Mokryckim ur. w 1932 r. w Słobodzie  […] :
„— «W naszej wsi stała tylko kapliczka, gdzie ludzie schodzili się pomodlić, tam chrzciliśmy paski wielkanocne u Ilka Mokryckiego, nazywali 'do Krysi', na podwórzu, tam byli zabici»…
— «Kto został zabity?»
— «U Mokryckiego już zbierali ludzi, żeby nocowali. Ta banda wtedy wleciała, to ich tam rozstrzelała. Ilu?. Z ośmioro ludzi… O tym chyba nie trzeba mówić…»
— «Nie, trzeba».
— «Do obrony mieli ręczny karabin maszynowy, z dyskiem, diegtiariowa. A ten Ilko, on nie miał dzieci. Jak tamci zaszli do Krysi, poszedł spać nad Złotą. Jak banda przyszła, to diegtiariowa zabrała. I zaraz z tego diegtiariowa rozstrzelali w domu coś z ośmioro ludzi, w tym także stareńkiego Polaka».
— «To było w jego domu?»
— «Tak, w jego domu. Chłopca przyprowadzili do nas, na moje podwórze i zastrzelili go koło stajni. On chodził po polskich wioskach, pewnie znał Polaków, tę bandę».
— «Co to był za chłopiec?»
— «Nazywał się Iwan Mokrycki. Mama była we Francji, brat zginął, młody, mógł mieć 14‑16 lat».
— «Skąd się wziął diegtiar?»
— «Miał go gospodarz, a ci, którzy mieli ochraniać wieś, poszli polować na dziki. Zostawali tego chłopca».
— «Kto został wtedy zabity?»
— «U nas byli jeszcze ludzie przesiedleni z Wieprzowa, gdzieś z Polski, bo u nas był taki Kubicz… Nie pamiętam nazwisk rozstrzelanych».
— «Mężczyźni czy kobiety?»
— «Kobiety, mężczyzn tam nie było, oprócz tego stareńkiego, Polaka [Jana Trusza — B. H.], którego rozstrzelali, a reszta to same kobiety»  […]
— «Gdzie zostali pochowani ludzie zamordowani u Mokryckiego?»
— «Zebrała się ochrona z różnych wsi, przyszli i w Dąbrowicy, bo my mieliśmy cerkiew w Dąbrowicy, i w Dąbrowicy na cmentarzu zostali pochowani wszyscy zamordowani»”.

źródło: „Rozmowa z Mykołą Mokryckim ur. w 1932 r. w Słobodzie”; w: Huk Bogdan, „Młodzi Ukraińcy Michała Borysa «Żana». Terenowe Oddziały Samoobrony w powiecie jarosławskim w latach 1945—1947”, w: Przemyśl 2016, s. 474—476

źródło: „Mordy na ludności ukraińskiej 1944-1947”; w: Huk Bogdan z gronem przyjaciół, portal: Apokryf Ruski — internet: www.apokryfruski.org [dostępny: 2021.09.30]