Ukrainiec zamordował 6–osobową rodzinę Misków.
„«Poćwiartowane ciała pływały w piwnicy we krwi. Wydłubane oczy. Jednej z kobiet oprawca zadał ponad czterdzieści ran kłutych. Skala zwyrodnienia mogła porazić nawet osoby obyte z okrucieństwem wojny» — opowiadał funkcjonariusz MO Czesław Kowalczyk. Innemu z milicjantów krew wlała się do buta. Nic dziwnego, że przez kilka dekad miejsce zbrodni zyskało mroczne miano 'czerwonej piwnicy'. I jeszcze przekonanie, że była to zbrodnia na tle narodowościowym, że zamieszani w nią musieli być — ze względu na skalę okrucieństwa — przesiedleni ukraińscy nacjonaliści  […]
Czesław Kowalczyk zanotował, że zwłoki Misków leżały tuż obok wejścia. Natomiast ciała ich czwórki dzieci złożone zostały w stos, w głębi pomieszczenia. Rodzice mieli skrępowane ręce, ich korpusy nosiły ślady licznych ciosów nożem, były pokryte sińcami, a zakrwawiony naskórek pod paznokciami zabitych świadczył, że walczyli z mordercą. Najwięcej ciosów — aż 41 — otrzymała właśnie najstarsza córka Misków. Napastnik wydłubał jej również lewe oko”…
Według ustaleń śledztwa sprzed ponad 70 lat, do bestialskiej zbrodni doszło w nocy z 20 na 21 lipca 1946 roku w Szprotawie–Iławie (Sowiny), na przedmieściu Szprotawy, w domu przy ulicy Polnej 6 [inne wersje mówią o nr 4]. Zamordowano 6–osobową rodzinę Misków, Stanisława i Annę oraz ich dzieci: Bonifacego (lat 21), Łucję (lat 18), Stanisławę (lat 12) i Władysława (lat 4). Ich ciała znaleziono rankiem 21 lipca 1946 r. w piwnicy, w którym mieszkali. W toku śledztwa aresztowano cztery osoby: 3 osoby cywilne i milicjanta z Powiatowej Komendy MO w Szprotawie, Stefana Troszczenko. Troszczenko po aresztowaniu trafił do więzienia we Wrocławiu, gdzie jeden z więźniów rozpoznał go jako Stefana Locha — znanego mu ukraińskiego nacjonalistę, który w czasie II wojny światowej należał do kolaboracyjnej formacji Waffen–SS Galizien.
„Po wojnie trafił na Środkowe Nadodrze. W Szprotawie służył jako milicjant i zakochał się w Łucji Miskównie. Resztę już znamy. — «Teraz jesteśmy już pół kroku od poznania całej prawdy» — kończy Boryna. Ale pojawiają się kolejne pytania. Dlaczego człowiek z taką kartoteką, na dodatek winny krwawej zbrodni w Szprotawie, po krótkim czasie wychodzi na wolność? Jak to możliwe? Czy poszedł na współpracę i dysponował jakimiś kluczowymi informacjami? Dlaczego jako zbrodniarz wojenny i milicjant odpowiadał przed sądem cywilnym? Czy Miskowie i zabójca się znali, zanim zamieszkali w Szprotawie? Czy wiedzieli coś o przeszłości mordercy i to był prawdziwy powód śmierci całej rodziny?”

źródło: Chajewski Dariusz, „Szprotawskie 'Archiwum X'. Czerwona piwnica nadal skrywa tajemnicę zbrodni sprzed lat”; w: „Polska Times”, w: 07.07.2019 — internet: polskatimes.pl [dostępny: 2022.02.25]

źródło: Żurek Stanisław, „Kalendarium ludobójstwa – lipiec 1946”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2022.02.24]