Ukraińcy zamordowali małżeństwo polskie.

źródło: Żurek Stanisław, „75 rocznica ludobójstwa – lipiec 1943 rok”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2021.02.04]

UPa zamordowała Leona Witwickiego i jego żonę Marię: „Stryjostwo z Zielonej nie chciało wyjeżdżać. Być może było mu już wszystko jedno. Zginęło 8 sierpnia 1943 r., kiedy to UPA w rejonie Kisielina przystąpiła do ostatecznej «oczyszczuwalnej» akcji, mającej doprowadzić do całkowitego unicestwienia w nim żywiołu polskiego. Jak później ustalił Włodzimierz Sławosz Dębski, stryjenka Maria zginęła po czterech tygodniach opłakiwania zamordowanych dzieci na progu swego domu, broniąc od niego dostępu. Stryja Leona, który całkowicie się po śmierci dzieci załamał, ukraińscy napastnicy zarąbali siekierą w łóżku. Dębski ustalił później przy pomocy literatury ukraińskiej, że mordu w Kisielinie i jego okolicach dokonały oddziały UPA, wchodzące w skład batalionu należącego do Siczy Świniarzyńskiej. Batalionem tym dowodził niejaki Sosenko. Składał się on z trzech sotni. Stacjonowały one w Świniarzynie, Moczułkach i Wołczaku. Dowódcą sotni Moczulskiej, odpowiedzialnej za wszystkie mordy w okolicach Kisielina był Petro Własiuk. Stacjonowała ona w ukraińskich wsiach Osiekrów, Ośmigowicze, Sieniawka, Oździutycze i Moczułki, gdzie mieściło się jej dowództwo. Jak powstała 27 Wołyńska Dywizja Piechoty AK, to jak się później dowiedziałem, jej zgrupowanie «Gromada» podjęło decyzję o uderzeniu na bazę UPA w Świniarzynie. Zgrupowane w niej oddziały nie przyjęły jednak walki, tylko uciekły. UPA specjalizowała się głównie w mordowaniu bezbronnych. W starciu z uzbrojonymi oddziałami jej striłci nie wykazywali męstwa”.

źródło: Żurek Stanisław, „75.rocznica ludobójstwa – sierpień oraz lato 1943 roku”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2021.02.04]

źródło: Witwicki Roman, „By nasz ból nie umarł razem z nami”; w: Koprowski Marek A, „Wołyń. Epopeja polskich losów 1939-2013”, w: akt III, Warszawa 2013, s. 376—377