Upowcy zamordowali co najmniej 40 Polaków. „Tragicznego poniedziałku do dziś nie może zapomnieć Stanisława Grzywna, która w czasie napadu miała 14 lat. Zanim uciekła, słyszała rozdzierające krzyki dochodzące z oddalonego o blisko 150 metrów gospodarstwa przynależącego już do sąsiedniej wsi o nazwie Zamostecze, do której wtargnęli banderowcy. Mieszkała tam rodzina z dziesięciorgiem małych dzieci. — Te przeraźliwe krzyki to nie mogło być nic innego, jak mordowanie tych dzieci — uważa pani Stanisława, do dziś nie mogąc usunąć z pamięci koszmaru”.

źródło: Żurek Stanisław, „75.rocznica ludobójstwa – sierpień oraz lato 1943 roku”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2021.02.04]

źródło: „Zbrodnie śniące się po nocach – Zagłada wsi Jankowce”; w: portal: Dziennik złożony — internet: dziennik-zlozony.pl [dostępny: 2022.02.28]

„29 i 30 sierpnia ja wraz z oddziałem w sile 700 uzbrojonych ludzi, zgodnie z rozkazem dowódcy Okręgu Wojskowego «Ołeha», totalnie wyrżnąłem całą polską ludność na terenie rejonów hołobskiego, kowelskiego, siedleszczańskiego, mackiewskiego i lubomelskiego, dokonałem grabieży całego majątku ruchomego i spaliłem jej mienie nieruchome. W sumie w tych rejonach w ciągu 29 i 30 sierpnia 1943 roku powyrzynałem i powystrzeliwałem ponad 15 tys. spokojnych mieszkańców, wśród których byli starcy, kobiety i dzieci. Dokonaliśmy tego w sposób następujący: Po spędzeniu co do jednego wszystkich mieszkańców do jednego miejsca, otaczaliśmy ich i zaczynaliśmy rzeź. Następnie, gdy już nie zostało ani jednego żywego człowieka, kopaliśmy głębokie jamy, wrzucaliśmy w nie wszystkie trupy, zasypywaliśmy ziemią i, aby ukryć ślady, zapalaliśmy ogromne ogniska i szliśmy dalej. W ten sposób przechodziliśmy od wsi do wsi, aż zniszczyliśmy całą ludność – ponad 15 tys. ludzi”.

źródło: Żurek Stanisław, „75.rocznica ludobójstwa – sierpień oraz lato 1943 roku”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2021.02.04]

źródło: Poliszczuk Wiktor, „Geneza nacjonalizmu ukraińskiego - odmiany faszyzmu europejskiego”, Wyciąg z protokołu przesłuchania Jurija Stelmaszczuka „Rudego”, jednego z dowódców UPA na Wołyniu z 28 lutego 1945; w: „Na Rubieży”, w: nr 68 /2003

W niedzielę dnia 29 sierpnia 1943 r. w godzinach nocnych i wczesnym rankiem w powiatach Kowelskim, Włodzimierskim i Lubomelskim dokonano mordu na bezbronnej ludności polskiej. Najbardziej ucierpiała ludność polska od pożogi i mordu band ukraińskich w powiecie Lubomelskim. Według relacji uchodźców z w/w powiatów akcja miała przebieg następujący: Bandy uzbrojone w broń maszynową i ręczną okrążały poszczególne miejscowości i oświetlały rakietami, a ludność ukraińska z sąsiednich wsi uzbrojona w siekiery, widły, łopaty, kosy i sierpy napadała na poszczególne domy, po kilka lub kilkanaście osób i mordowała śpiących domowników. Po dokonaniu mordu i wrzuceniu na wpół zabitych do studni, podpalano zabudowania mieszkalne i gospodarcze. W ten sposób dokonując mordu zaledwie mały procent ludności zdołał ujść z życiem i przedostać się na teren Lubelszczyzny. Ponieważ mord miał miejsce nocą i w godzinach wczesnych rannych, więc poszczególne osoby, którym udało się ujść z życiem przybyły bez ubrań i obuwia. Pierwsze wiadomości co się dzieje po drugiej stronie Buga, Polski Komitet Opiekuńczy w Chełmie otrzymał wieczorem dnia 29 sierpnia 1943 r., lecz nie poparte dowodami. Następna wiadomość przyszła dnia 30 sierpnia od siedmiu uciekinierów, którzy przybyli do Polskiego Komitetu Opiekuńczego i szczegółowo opowiedzieli o tym, co się działo w dniu 29 sierpnia. Następne wiadomości nadchodziły wraz z transportami kolejowymi uciekinierów.

źródło: Żurek Stanisław, „75.rocznica ludobójstwa – sierpień oraz lato 1943 roku”; w: portal: Wołyń — internet: wolyn.org [dostępny: 2021.02.04]

źródło: „1943, 8 września - Raport PolKO w Chełmie dotyczący uchodźców z Wołynia”; w: Archiwum Akt Nowych, w: nr 1049, s. 151—153